W przypadku Głowy do wycierania w zasadzie należałoby podlinkować cały film, ale wybieramy wyjątkowo osobliwy obiad, podczas którego pieczony kurczak… ożywa. To jedna z wielu obecnych w filmie metafor psychicznych urazów młodego ojca, jaką przepracowuje główny bohater, któremu rodzi się dziecko – mutant. Podobno film został zainspirowany prawdziwymi traumami Lyncha, który został tatą w wieku 21 lat. Ciekawe, co na to jego córka.

O ile we wcześniejszych obrazach Lyncha otoczenie było przygnębiające, o tyle Blue Velvet rozgrywa się w scenerii-uosobieniu american dream: piękne domy, elegancko przystrzyżone trawniczki… a na jednym z nich ludzkie ucho, od którego rozpoczyna się cała akcja. Scena z karaoke, gdzie Frank Booth (Dennis Hopper), jeden z paskudniejszych zakapiorów w historii kina, usiłuje śpiewać uroczą piosenkę Roya Orbisona jest jednocześnie zabawna i przerażająca. Ale to właśnie cały Lynch, bezbłędnie mieszający słodycz ze strachem.

Piszemy o filmach, ale skoro to Lynch – nie może zabraknąć także jego kultowego serialu. Miasteczko Twin Peaks serwowało dziwaczną scenę praktycznie co odcinek, ale długa sekwencja snu agenta Coopera wprawiła w osłupienie nawet tych, którzy oglądali je uważnie. To tak naprawdę Twin Peaks w wersji instant, wystarczy, że obejrzycie tę scenę i już z grubsza poczujecie cały klimat serialu.

Postmoderna pełną gębą: najpierw Nicolas Cage dostaje spektakularny łomot, później do życia wskrzesza go dobra wróżka (w której rolę wciela się Sheryl Lee – Laura Palmer z Twin Peaks), a na koniec, czego nie widać na powyższym filmie, pędzi do swojej ukochanej, by odśpiewać jej Love Me Tender na środku ulicy. Przecież tu nic się ze sobą nie klei! Ale tylko na papierze – w filmie wygląda to genialnie.

Ten blady, przerażający typ powoduje szybsze bicie serca już samym pojawieniem się na ekranie. A kiedy udowadnia głównemu bohaterowi Zagubionej autostrady, że potrafi być w dwóch miejscach jednocześnie, przez głowy widzów przechodzi krótkie: WTF? My też nie wiemy. Ale to chyba najdziwniejszy film Davida Lyncha, więc nie czujemy się z tym głupio.

Tu nie mówimy już nic – po prostu włączcie filmik w jak najlepszej jakości na dobrych głośnikach, zgaście światła i dajcie się zatopić w niesamowitej scenie, w której dźwięk i cisza współgrają ze sobą tak pięknie, jak nigdy wcześniej.

Ten odcinek wyznaczył nowe granice dziwności w światowej telewizji – od tej pory dzieli się ona na przed i po ósmym epizodzie Twin Peaks. Jest coś perwersyjnie przewrotnego w tym, że najbardziej oczekiwany serial ostatnich lat, w którego promocję włożono miliony, finalnie okazał się czymś na pograniczu instalacji artystycznej. Z drugiej strony – to samo mówiono o pierwszym Miasteczku Twin Peaks.