Michał Trela (Canal+Sport)

Gdy na początku minionej dekady Bundesliga przeżywała baby boom, praktycznie każdy klub mógł się pochwalić wielkim talentem własnego chowu. Bayern Monachium wprowadzał do gry młodych Davida Alabę, Toniego Kroosa czy Thomasa Muellera. Borussię Dortmund włączało się dla oglądania popisów Mario Goetzego czy elegancji Matsa Hummelsa. W Borussii Moenchengladbach uderzała dynamika Marco Reusa i gra nogami Marca Andre ter Stegena. Schalke dochodziło do półfinału Ligi Mistrzów z Manuelem Neuerem w bramce, a potem wypuszczało jeszcze w świat Juliana Draxlera, Leona Goretzkę czy Leroya Sane. Bogactwo talentu niemieckich akademii wydawało się wtedy nieskończone.



Mniej więcej w połowie dekady tendencje trochę się zmieniły. Przewagę finansową oraz nowo zyskaną opinię dobrej ligi dla młodych piłkarzy, niemieckie kluby zaczęły wykorzystywać, by eksplorować bogactwo francuskiego futbolu. O ile jeszcze Borussia Dortmund Juergena Kloppa wyrosła przede wszystkim na graczach z ligi niemieckiej, o tyle silna ekipa z czasów Thomasa Tuchela czerpała posiłki głównie z Francji, gdzie wyłowiła choćby Ousmane’a Dembele czy Raphaela Guerreiro. Gdy w lidze pojawił się RB Lipsk, taśma pomiędzy Francją a Niemcami przyspieszyła. Ralf Rangnick wyszukiwał tam piłkarzy pokroju Ibrahimy Konate, Naby’ego Keity, Christophera Nkunku czy Dayota Upamecano, Borussia Moenchengladbach wchodziła do fazy pucharowej Ligi Mistrzów na plecach Marcusa Thurama czy Alassane’a Plei, a wkrótce frakcja francuska zrobiła się bardzo silna także w Bayernie Monachium. We Francji zakochało się większość klubów ligi. Wielu dobrych piłkarzy znalazło tam choćby FSV Mainz, a Stuttgart wyłowił Benjamina Pavarda, przyszłego mistrza świata, w tamtejszej drugiej lidze. Druga połowa dekady to czas, gdy złote dzieci Bundesligi mówiły po francusku.



Teraz można coraz silniej obserwować kolejną zmianę trendu. Przynajmniej od czasu spektakularnej kariery, jaką w Niemczech zrobił Jadon Sancho, wyciągnięty przez Borussię Dortmund z juniorów Manchesteru City, Bundesliga zakochała się w młodych Anglikach. Z wzajemnością. Bo oni też dostrzegają coraz częściej, że w Niemczech mają większą szansę na harmonijny rozwój. Do Premier League łatwiej wejść jako kupiona za miliony gwiazda niż jako uczący się seniorskiej piłki talent. Przykład rodaka kupionego przez Manchester United za 85 milionów euro działa jak magnes na kolejnych. Trzy najciekawsze w tej chwili młode nazwiska Bundesligi wychowały się w Anglii. A dwaj kumple z juniorskich reprezentacji tego kraju są dziś liderami najsilniejszych klubów w Niemczech.



Tak naprawdę Hasan Salihamidzić chciał Calluma Hudsona-Odoia. O skrzydłowego Chelsea zabiegał okienko w okienko, licząc, że w Londynie nie zorientują się, jak dobrego piłkarza mają do dyspozycji. “The Blues” podwyższali jednak oferty, a nałożony na nich zakaz transferowy oraz zatrudnienie Franka Lamparda, który miał odważniej postawić na graczy własnego chowu, sprawiły, że Bayern musiał obejść się smakiem. Przy okazji rozmów z agentem 21-latka wyszło jednak, że w jego stajni jest jeszcze jeden talent z akademii Chelsea. Młodszy. Bijący szkolne rekordy Hudsona-Odoia. Wychowany w Niemczech. Dostępny za dwieście tysięcy euro. Ściągając przed trzema laty Jamala Musialę do drużyny U17, dyrektor sportowy Bayernu niczego nie ryzykował. Dziś Hudson-Odoi jest na zakręcie kariery, w Chelsea nie może się doczekać przełomu, przestał łapać się do kadry meczowej i w poszukiwaniu minut najprawdopodobniej trafi do Bayeru Leverkusen. Trzy lata młodszy Musiala jest dziś wyceniany na trzykrotnie więcej.



Mucha ponoć wcale nie jest w ruchu tak szybka, jak nam się wydaje, gdy biegamy za nią z gazetą. Po prostu postrzega rzeczywistość znacznie szybciej niż my. Jesteśmy z jej perspektywy tylko gigantycznym i ślamazarnym żółwiem, którego ciosów łatwo uniknąć. Musiala stara się osiągnąć na boisku podobny efekt. W niemieckich mediach głośno było ostatnio o jego metodach treningowych stosowanych przez trenera pracy mózgu, z którym ćwiczy indywidualnie. Jednym z gadżetów, przy pomocy którego rozwijają percepcję, są okulary stroboskopowe, pozwalające zawodnikowi widzieć piłkę tylko przez krótką chwilę. 19-latek wyrabia w ten sposób ponadprzeciętną szybkość reagowania, która sprawia, że później na boisku, gdy nic już nie ogranicza jego widoczności, wszystko dzieje się dla niego wcale nie aż tak szybko. Mówiąc w uproszczeniu: widzi jak mucha, podczas gdy pozostali widzą jak ludzie.



To oczywiście tylko anegdota, potwierdzająca, że nastolatek niczego nie zostawia przypadkowi. W Monachium żyje z mamą oraz rodzeństwem, co pozwala mu skupić się tylko na futbolu. Jego rozwój przebiega w zatrważającym tempie. Już ma na koncie 81 występów w pierwszej drużynie Bayernu i dziewiętnaście goli. W tym sezonie zdaje się robić kolejny krok i od początku usiadł za kierownicą monachijskiego giganta. W trzech meczach bieżących rozgrywek strzelił cztery gole i dorzucił asystę. Gra niezwykle efektownie. Gdy biegnie z piłką, komentatorzy cmokają nad jego dryblingiem “na podstawce do piwa”, co jest niemieckim synonimem dla bardzo małej przestrzeni. Julian Nagelsmann musi sadzać na ławce Leroya Sane, Kingsleya Comana bądź Serge’a Gnabry’ego, bo z Musiali już coraz trudniej mu zrezygnować. Po odejściu Roberta Lewandowskiego główną gwiazdą monachijczyków miał się stać Sadio Mane. I choć zalicza bardzo dobre wejście do drużyny, Musiala przyćmiewa także jego. Hansi Flick już musi myśleć o tym, jak zmieścić go w podstawowym składzie reprezentacji na mundialu. Bo przekonanie wychowanka Chelsea do zmiany barw narodowych i reprezentowania kraju, z którego wyjechał jako ośmiolatek za mamą, która dostała stypendium z Erasmusa w Southampton, było ostatnią przysługą oddaną przez Joachima Loewa niemieckiej piłce. Gdy ma się takiego 19-latka w drugiej linii, przyszłość wygląda znacznie lepiej. Nawet jeśli wychowały go zagraniczne akademie.





Jeszcze w zeszłym sezonie, gdy Musiala wolniej przebijał się do podstawowego składu mistrzów Niemiec, najgorętszym młodym nazwiskiem w Niemczech był Florian Wirtz, lider Bayeru Leverkusen, akurat piłkarz niemieckiego chowu. On jednak w marcu zerwał więzadła krzyżowe i aktualnie toczy walkę z czasem, by jeszcze zdążyć na mistrzostwa świata. Jego nieobecność sprawia, że na pierwszy plan oprócz Musiali wybiły się jeszcze dwa talenty wychowane w Anglii. Choć nie wiadomo, czy w przypadku Jude’a Bellinghama z Borussii Dortmund słowo “talent” jest jeszcze adekwatne. Sugeruje bowiem, że to ktoś młody, kto jeszcze ma wszystko przed sobą i którego rozwój nie został zakończony.



Tymczasem 19-letni Anglik to już lider ekipy wicemistrzów Niemiec, przez wielu uważany za jej prawdziwego, choć nieformalnego kapitana, dobijający do setki występów w żółto-czarnych barwach. Nie trzeba pytać, kto będzie kolejnym zawodnikiem, za którego Borussia skasuje dziesiątki milionów euro, bo to oczywiste już teraz. Transfermarkt.de wycenia go w tej chwili na osiemdziesiąt milionów, co czyni go najbardziej wartościowym piłkarzem swojego rocznika na świecie ex aequo z Pedrim z Barcelony. Już tego lata kręcił się wokół niego Real Madryt, widząc w nim ciekawą opcję do skompletowania linii pomocy przyszłości razem z Eduardo Camavingą i Aurelienem Tchouamenim. Przy obowiązującym jeszcze przez trzy lata kontrakcie w Dortmundzie, wiadomo, że w tym przypadku pewnie padnie granica stu milionów euro. W końcu to już przynajmniej od roku najlepszy i najrówniej grający zawodnik Borussii bez podziału na pozycje. Zresztą Bellingham i tak obsadza wszystkie role w środku pola. Strzela, podaje, asystuje, przerywa, biega. Jeśli ktoś naprawdę zasługuje na epitet “kompletny”, to właśnie on.



Bellingham jeszcze zdążył przez rok zetknąć się w Dortmundzie z trzy lata starszym Sancho, a teraz sam wprowadza do zespołu rok młodszego rodaka. Osiemnastoletni Jamie Bynoe-Gittens na razie idzie ścieżką wytyczoną przez skrzydłowego Manchesteru United. Tak jak on, urodził się w Londynie. Za młodu z południa Anglii przeniósł się do Manchesteru City, a stamtąd powędrował do Dortmundu. Borussia kupiła go już dwa lata temu do drużyny U-19. Szansę debiutu w Bundeslidze już w poprzednim sezonie dał mu Marco Rose, chcąc docenić zawodnika, który bawił się w młodzieżowej Lidze Mistrzów (sześć goli w pięciu meczach), ale to u Edina Terzicia nastolatek stał się pełnoprawnym członkiem pierwszej drużyny. W letnich przygotowaniach prezentował się na tyle dobrze, że przeciwko SC Freiburg, gdy trzeba było gonić wynik, trener posłał go na boisko, a Anglik dwanaście minut po wejściu strzelił wyrównującego gola, by potem przyczynić się do jeszcze jednego. Przeciwko Werderowi Brema zadebiutował w podstawowym składzie. Dla Musiali i Bellinghama ten sezon służy już przede wszystkim potwierdzeniu pozycji. Bynoe-Gittens czeka na przełom. Ale wydaje się gotowy, by już teraz czarować w lidze niemieckiej.



Bynoe-Gittensa nie było już w sobotę na boisku, gdy sygnał do pogoni za Borussią dał Werderowi wprowadzony na lewe wahadło Lee Buhanan, 21-latek ściągnięty tego lata z Derby County. Podobnie jak było w przypadku piłkarzy z Francji, moda na ściąganie młodych Anglików rozlewa się na resztę ligi. Nie każdy talent wychowany na Wyspach okazuje się w Niemczech drugim Sancho czy Bellinghamem, w poprzednich latach kilku piłkarzy ściągniętych z klubów Premier League w Niemczech się odbiło, jak choćby Ethan Ampadu czy Emile Smith-Rowe w Lipsku, ale taśma rozciągnięta między Niemcami a Anglią nie przestaje się kręcić. Do Bundesligi płyną anonimowe diamenty do oszlifowania, wracają gotowe produkty za kilkadziesiąt milionów euro. A każda historia taka jak Musiali, Bellinghama czy Bynoe-Gittensa będzie jeszcze bardziej działać na wyobraźnię po obu stronach Morza Północnego.

Jamie Bynoe Gittens

Redakcja newonce.sport

Komu Werner, komu Guendogan? Oceniamy transfery z Niemiec do Anglii

Here we go 

Angielskie kluby jak co roku chętnie jeździły na zakupy do Niemiec. JJ Święcicki i Michał Trela analizują, które transfery z Bundesligi do Premier League mogą się okazać cichymi hitami tego lata. 

Jamal Musiala

Życie po Lewandowskim. Jak Bayern wymyśla się na nowo

Jeden z najlepszych strzelców w historii opuścił Monachium, ale mistrzowie Niemiec i tak wysyłają sygnał, że trzeba się z nimi liczyć. JJ Święcicki i Michał Trela rozmawiają o transferach Bayernu.

Jude Bellingham

Liga niemiecka uchodzi za znakomity inkubator dla złotych dzieci. Coraz rzadziej gwiazdy przyszłości pochodzą jednak z własnych akademii. Największe perły Niemcy znajdują obecnie na Wyspach.

Made in England. Największe talenty Bundesligi wychowują się w Anglii

Liga niemiecka od lat uchodzi za znakomity inkubator dla złotych dzieci. Coraz rzadziej gwiazdy przyszłości pochodzą jednak z własnych akademii. Największe perły Niemcy znajdują obecnie na Wyspach.

Made in England. Największe talenty Bundesligi wychowują się w Anglii

Podziel się lub zapisz

Komentarze 0

Polecane