Na „After Hours” The Weeknd czekaliśmy jak na zbawienie. I chyba już jesteśmy w niebie

Wiemy, że moda lubi powracać – również w muzyce. Dlatego zdziwienie syntezatorowym, 80’s-owym disco-Weekndem minęło tak szybko, jak numer stał się naszym power playem. Od razu pojawiła się też chęć usłyszenia większej liczby podobnych numerów i do ostatniego momentu właśnie na to liczyliśmy. Nie zawiedliśmy się. Tracklista After Hours oferuje kawałek In Your Eyes, bazujący na podobnym do Blinding Lights patencie, ale z jeszcze lepszą egzekucją. Początkowa melodia buduje się w wypełniony synthem, niezwykle chwytliwy refren i brzmi jakbyśmy cofnęli się o co najmniej kilkadziesiąt lat w muzycznej stylistyce (przy zachowaniu technologii, którą posiadamy dziś). A ten dziwaczny, nieco nieudany saksofon pojawiający się tu i ówdzie w piosence, nadaje jej tylko osobliwego charakteru. Podobny patent możemy też usłyszeć w numerze Save Your Tears.

Album mógłby spokojnie pełnić funkcję osobnego radia w GTA Vice City. Ten muzyczny throwback do (nie)słusznie minionych lat osiemdziesiątych to jednak nie jedyne odwołanie do przeszłości, które proponujeAbel.

Jak powiedział na początku 2019, tak zrobił. Numery takie jak Snowchild, Escape form LA, Repeat After Me (Interlude) czy Until I Bleed Out zdecydowanie sprzyjają wieczorowej atmosferze przy zapachowych świecach, lampce białego wina i w wygodnej pościeli. After Hours proponuje nam nostalgiczną przewózkę po pierwszych wydawnictwach. Wolno budujące nastrój Alone Again otwierające album przywodzi na myśl równie niespieszne High For This z Trilogy. Nostalgia miesza się w kilku innych piosenkach z miłosnym rozgoryczeniem, nieodzownym dla Weeknda smutkiem i apatycznymi, zrezygnowanymi konstatacjami: I lost my faith / I’m losing my religion every day / Time hasn't been kind to me, I pray / When I look inside the mirror and see someone I love / Oh, someone I love. Treściowo nie jest wesoło, nie ma zbyt wielkiej nadziei na lepsze jutro, ale my znaleźliśmy pozytyw. Ten, o którym powiedzieliśmy wam we wstępie.

Najnowsze wydawnictwo Kanadyjczyka nie jest spójne brzmieniowo. To przeróżne muzyczne historie – elektroniczne, UK Garage’owe kawałki (Hardest To Love, Too Late) mieszają się z melancholijnymi balladami miłosnymi (Escape from LA) i narkotycznymi disco-wyskokami (Blinding Lights). Aspektem spajającym krążek jest jednak atrakcyjna prostota zarówno w warstwie lirycznej, jak i instrumentalnej. Żaden z numerów nie jest przekombinowany, nie używa zbyt wielu wtyczek wokalnych, nie oferuje skomplikowanych linii perkusyjnych. Dzięki temu przejścia między różnymi stylami są tu nie tyle niezauważalne, co zdają się po prostu naturalne – i nie przeszkadzają. Nie jest to też album, którego priorytetem było spodobanie się jak największej liczbie odbiorców (co i tak pewnie się stanie) jak choćby w przypadku Starboya. After Hours to udana mikstura muzycznej reminiscencji tak w odniesieniu do dyskografii wokalisty, jak we wspomnieniach z lat 80. A skoro kilka kawałków już lata u nas na pętli, to niedługo taki sam los czeka całość.