Półrocze dobiega końca, prezentujemy więc nasze zestawienie the best albums of 2023 so far. Wśród nieobecnych m.in. Liv.e, Navy Blue, Nia Archives i Young Nudy, ale cóż – dziesiątka nie jest z gumy.
Przegląd wydawnictw światowych to pierwsza część podsumowania minionych sześciu miesięcy. Polski top już w najbliższy czwartek.
kolejność alfabetyczna
Amaarae - „Fountain Baby”
Po artystycznym sukcesie The Angel You Don’t Know, Amaarae musiała podejść do – spędzającego sen z powiek debiutantów – testu drugiego albumu. Nie dość, że stawiła mu czoła, to jeszcze nie potknęła się na żadnym zadaniu. Co więcej, wykonała je wzorowo. Fountain Baby jest brzmieniowym rozwinięciem afrobeatsowych motywów z debiutu. Poszerzającym spektrum inspiracji: jest tu sensualne r’n’b, jest bujający trap, są brazylijskie funki i – zataczające coraz szersze kręgi – amapiano. Melodyjnie perfekcyjne, kompozycyjnie wszystko się zgadza, repeat value wysokie. A wokal Amaarae nie ma sobie równych – unikat jak Rosalía, potęga jak Beyoncé, urok jak u Grimes. No i lepszego momentu na odpalenie Fountain Baby nie będzie: w końcu to album skrojony pod upalne lato. Lech Podhalicz
Caroline Polachek - „Desire, I Want to Turn Into You”
Z jednej strony rewelacyjne przyjęcie Desire, I Want to Turn Into You mogło być efektem głodu jakościowego popu; 2023 pod tym względem póki co nie rozpieszcza. Z drugiej – no nie, to po prostu jest świetna płyta. Kate Bush Generacji Z niczym zając skacze pomiędzy wyrafinowaniem avant popu a mainstreamem. Czaruje wysokim, trenowanym od dwóch dekad operowym wokalem. Jest patetyczna, ale w dobrym stylu i kiczowata, ale też w dobrym stylu; wielu przejechałoby się na pomysłach typu użycie dud na popowym albumie, – a Polachek jakoś nie. No i nagrała znakomity, szczery album o tym, co myśli i czuje owładnięta miłością kobieta. Szczera zazdrość wobec tych, którzy zobaczą ją w tym roku na Open'erze. Jacek Sobczyński
Jim Legxacy – „homeless n*gga pop music”
Stormzy rapował kiedyś: I’m so London, I’m so South. Słowa te idealnie pasują do autora bezkompromisowo najlepszej płyty ostatniego półrocza w Wielkiej Brytanii. homeless n*gga pop music to projekt, który pokazuje wszystko, co multikulturowy Londyn wypracował sobie przez ostatnie dekady w muzyce. Wychowany w Lewisham – owianej złą sławą dzielnicy w południowo-wschodniej części miasta – w rodzinie nigeryjskich emigrantów Jim Legaxcy zmieszał garage, jersey, driil i afrowave. W ten sposób ułożył całą mozaikę londyńskich dźwięków, które następnie połączył z chwytającymi za serce tekstami o życiu, miłości czy poszukiwaniu szczęścia. Jako przede wszystkim DJ, a dopiero później raper, oddał hołd dźwiękom z przeszłości, nadając im nowy wymiar. I nieważne, czy mówimy o candy reign (!), które nawiązuje do wydanego w 1995 roku Candy Rain od Soul for Real, czy o Mileys Riddim, gdzie prowadzi nas motyw z soundtracku do serialu Hannah Montana – Jim Legaxcy robi to perfekcyjnie. Przyszłość należy do tego 22-latka. I świadczy o tym nie tylko homeless n*gga pop music, ale też gościnny udział w kawałku Sprinter Dave’a i Centrala Cee czy zapowiedź wspólnego materiału z Fred Again.. Jędrzej Święcicki
JPEGMAFIA / Danny Brown - „Scaring the Hoes”
Peggy stwierdził gdzieś, że Scaring the Hoes, to jego wersja ninetiesowego rapu – wszystkie beaty zrobione na jednym samplerze (nieistniejącym jeszcze wtedy co prawda SP-404) i dwóch chłopów, którzy ilekroć za mikrofon chwytają, to nigdy w język się nie gryzą i nic w bawełnę nie owijają. Jak przystało na ów duet egzotyczny – przyrodzona tej formule surowość i obcesowość została tu jednak jeszcze przyprawiona sporą ilością środków psychoaktywnych, kompulsywnie pochłanianej popkultury i starej dobrej paranoi. Brzmi to więc trochę jak złota era hip-hopu postawiona przed ciemnym zwierciadłem Philipa K. Dicka. Ta płyta wystrzeliła właśnie przeróżnie dziś definiowaną estetykę neo boom bapu w zupełnie nową stronę – hiperhopu. Uh, this that irregular wave? Szkoła ani nie nowa, ani nie stara. Bardziej dzień wagarowicza w centrum handlowym… po ketaminie. Filip Kalinowski
Lil Yachty - „Let’s Start Here”
Sympatyczny przygłup nagrywający własne The Dark Side of the Moon? Kilka miesięcy po tym, jak zabrał wock do Polski, Lil Yachty zaprezentował szokujący materiał, który mógłby przekonać Wychowanego na Trójce do trapu – pisałem, kiedy Let's Start Here ujrzało światło dzienne. I jasne, że 25-letni raper zapowiadał wcześniej alternatywny projekt, ale chyba nikt nie był gotowy na to, co nastąpiło, gdy faktycznie wskoczył do króliczej nory w towarzystwie ekipy jak z mokrego snu redaktora Pitchforka (m.in. Mac DeMarco i Alex G). Pojawiła się gdzieś cięta riposta, że ten projekt to psychodeliczna Greta Van Fleet i można gdybać, czy bez elementu zaskoczenia nie zostałby z tego wszystkiego co najwyżej średni album zespołu typu MGMT, ale – jakby nie było – Let’s Start Here pozostaje jednym z najbardziej ożywczych i wywrotowych twistów w obrębie gatunku ever. A przy tym jednym z najbardziej stylowych crossoverów. Marek Fall
Yves Tumor - „Praise a Lord...”
Ilu słuchaczy, tyle najlepszych albumów Yvesa Tumora. Można polemizować, który longplay to jego opus magnum. Tylko po co? Pokaż, kto ma lepszą dyskografię. Współczesnych artystów z tak wyrównanym dorobkiem jest tylu, co solidnych piłkarzy w Niecieczy. I to niezależnie od stylistycznych piwotów; ambientowych lub glamowych inspiracji czy rosnącej przystępności numerów. I w ten krajobraz doskonale wpisuje się Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume; (Or Simply, Hot Between Worlds). Album zaskakująco przystępny, krystalicznie wyprodukowany i wypełniony solidnym songwritingiem. Lovely Sewer czy Meteora Blues to przecież dekadenckie rockowe hymny skołatanej generacji. I nie przeszkadza nawet, że Praise a Lord to w zasadzie siostrzana płyta do poprzedniej, tyle że bardziej popowa. Tumor GOAT niezależnie od panującego vibe'u. Lech Podhalicz
Komentarze 0