Rap w tym dziesięcioleciu okazał się nie tylko bardzo popularny, ale również bardzo wpływowy – elementy produkcji hip-hopowej znajdziemy nie tylko w muzyce pop, lecz także w elektronice, a nawet… metalu.
Za ten ogromny sukces odpowiadają producenci i producentki, będący (często) schowanymi na drugim planie herosami i heroskami, dostarczającymi sztosy, ciężkie basy i rozdygotane hi-haty.
Zresztą walka producentów o rozpoznanie dała efekt w postaci rozprzestrzenienia się tzw. producer tagów, czyli charakterystycznych znaków identyfikacyjnych na początku kawałków. To rzecz jasna lista niepełna (pozdro DJ Dahi i Hit-Boy), ale dycha brzmi bardzo optymalnie!
Nie byłoby rozmytych cloud rapów, gdyby nie producent rozmiłowany w samplowaniu Imogen Heap. Produkcje Clamsa, lekko psychodeliczne, a przede wszystkim o unikalnej atmosferze, były paliwem pierwszego etapu kariery A$AP Rocky’ego czy I’m God Lil B. To właśnie ten gość stał za trendem chmurnych, zadymionych podkładów.
To była dekada trapu i spory wpływ miał na to Lex Luger, który kształtował brzmienie Atlanty potężnymi basami i złowieszczymi syntezatorami. Założyciel 808 Mafii ma na koncie m.in. tak wpływowy utwór jak Hard In Da Paint, współpracę z Ace Hoodem, Rickiem Rossem, A$AP Fergiem czy Gucci Manem. Paczka jego sampli z Rolanda 808 była naprawdę wielkim producenckim hitem.
Wydestylowane do swoich najmocniejszych podstaw brzmienie Zachodniego Wybrzeża to znak firmowy sympatycznego producenta z LA. Charakterystyczny musztardowy bas uświetniał nie tylko rap, ale także pop. YG, Tyga, Nipsey Hussle czy 2 Chainz to tylko początek jego imponującej listy współpracowników.
Drake to ewidentny zwycięzca dekady, abstrahując od tego, co myślimy o jego ostatnich dokonaniach. Ale nie byłby tam, gdzie jest, gdyby nie specyficzne brzmienie, które stworzył dla niego Noah Shebib. Atmosferyczne tła, szeroka paleta stylistyk i rytmów – 40 to klasa sama w sobie, a echa jego patentów słychać w rapie do dzisiaj.
Mało kto ma na koncie tak dużo mainstreamowych crossoverów, jak ten producent z Atlanty. Od Future’a po Miley Cyrus, od Rae Sremmurd po Juicy’ego J, Mike Will stworzył wzór dla komercyjnego trapu.
Co prawda dzisiaj Kanye ma inny bagaż, ale bez Yeezusa, stworzonego pod jego batutą przez potężny zestaw innych ludzi, współczesny rap nie brzmiałby tak jak brzmi. To Ye jako jeden z pierwszych postawił na przesterowane bębny i radykalne darcie japy. Można z powodzeniem krytykować jego zachowanie, ale trudno podważyć jego producenckie dziedzictwo.
Energiczne adliby, specyficzne używanie auto-tune’a, progresywne struktury kawałków – talent z Atlanty odcisnął swoje piętno na całej dekadzie i doczekał się tabunów naśladowców. Mimo tego, że dzisiaj korzysta z usług innych producentów, to wciąż może powiedzieć: I’m the glue.
Kolejny heros, autor takich hitów jak Bad and Boujee, Jumpman czy Mask Off. Metro Boomin i jego szkieletowe melodie zdefiniowały brzmienie przebojowego trapu i dały mocny dopał karierom 21 Savage, Kodak Blacka i wielu innym.
Die Lit to jedna z najbardziej wpływowych płyt ostatnich lat, co jest sporą zasługą unikalnego stylu tego producenta. Uzai, Carti i wielu innych co radośniejszych trapistów chętnie korzysta z melodyjnych usług Bourne’a.
Współpracownik m.in. Kendricka Lamara, Snoopa czy YG wprowadza jazzową wrażliwość do nowoczesnej hip-hopowej produkcji. Po Martina często sięga się jako po magika, który swoją wrażliwością i instrumentem doprawia gotowe bity, nadając im bardziej organicznego i ciekawszego wymiaru.
