10 polskich kawałków, do których nie nakręcono klipów, a i tak stały się hitami

Na dobrą sprawę moglibyśmy tu wpisać Armagedon, 28.09.97 czy praktycznie każdy numer ze Skandalu. Album Moleściaków rozebraliśmy już na czynniki pierwsze tu, tu i tu, więc dobrze wiecie, że zespół podpisał niekorzystny dla siebie kontrakt z Pomatonem, tzw. promocja płyty była wówczas mocno ograniczona, a jedynym obrazkiem opatrzono singlowe Wiedziałem, że tak będzie. Ale dajemy ten jeden z jaśniejszych akcentów mocno mrocznego przecież Skandalu, bujające i będące od zawsze supermocnym punktem koncertów Molesty Się żyje z gościnnym udziałem Wilka. Posłuchaj synu mokotowskiej gadki!

Tak, to jest pełna nazwa tego chyba najbardziej absurdalnego hitu w historii polskiej fonografii. Próbujemy wyobrazić sobie, jak zapowiedzieliby go Marek Niedźwiecki w Trójce albo nawet Jankes w Esce, no i nie ma siły - nic dziwnego, że Gruby czarny kot cieszył się sławą raczej podziemną. Ale za to jak wielką! Na całym albumie W 63 minuty dookoła świata (pamiętacie nasz tekst na 20-lecie płyty?) Joka, Dab i Magik rozwalali język polski, ale tutaj to już przeszli samych siebie. Zbudowany na ciągu dziwacznych skojarzeń tekst czyta się dziś jak Raymonda Queneau i chyba nie spotkamy nikogo, kto pamięta go słowo po słowie w całości. Zresztą nie sądzimy, że Dab i Joka też pojechaliby swoje zwrotki z głowy.

Do albumu Nastukafszy... nie nakręcono żadnego klipu, ale Tede wraz z Numerem i tak znaleźli się w ramówkach stacji muzycznych, nawijając na wydanym chwilę wcześniej Ja mam to co ty Wzgórza Ya-Pa 3. Z tego krążka też można byłoby wrzucić tu spokojnie z 10 tracków, ale Gram w zielone było chyba najbardziej przebojowe i - podobnie jak Skandal Molesty - odważnie otwierało się na marihuanowy dyskurs w polskim rapie. Co jeszcze? Superchwytliwy refren i masa one-linerów (ja się nie przechwalam, bardzo się staram). To wystarczyło, żeby słuchacze z calej Polski wiedzieli, po ile w Wawie kursuje gram.

Jeden z pierwszych ważnych refleksyjnych numerów w polskim rapie, dla którego trampoliną do sławy okazała się bardzo częsta rotacja na antenie kultowej Radiostacji (której fenomen przybliżaliśmy w obszernym tekście). To po Ep+ co wrażliwsi słuchacze poczuli, że chyba w końcu znaleźli swoich raperów. I to po tej płycie oczy hip-hopowej Warszawy bacznie zwróciły się na Bemowo. Co warto dodać, na swojej kolejnej płycie Grammatik popełnili swoisty follow-up, wydając bardzo podobny, zwłaszcza w warstwie muzycznej, utwór Pamiętam. Do dziś nie możemy się zdecydować, który z tych tracków jest lepszy.

Najpierw było szaleństwo związane z całą Kinematografią; po tragicznej śmierci Magika pirackie (z reguły) wersje tej płyty pojawiły się w każdym polskim domu. A później, jak już wszystkim przejadło się Jestem Bogiem, ludzie pokochali ten niesamowicie wyróżniający się na tle reszty albumu numer. Zresztą, po prawdzie - Ja to ja w ogóle mocno wyróżniało się na tle całej ówczesnej sceny. Niesamowicie ciepły, pozytywny track stał mocno w opozycji do nastrojów, jakie wisiały nad smutną historią śląskiego składu, jednak refren znali i nucili wszyscy. To ten utwór pojawił się później w niesławnej reklamie lodów i to od Ja to ja na dobre rozpoczęła się kariera Gutka. No to zaśpiewajmy coś wesołego!

Imprezowy banger wszechczasów, rapowe Prawy do lewego - jesteśmy pewni, że Drin za drinem zrobiłby furorę na weselach, gdyby tylko nie był tak przepełniony tzw. łaciną; wersy: A ona na**bana tańczyła na stole, a my na*****oleni, o żesz ku**a, ja pie***lę były grube nawet jak na tamte czasy. Ale no, klasyk, Katowice, wszyscy się skatowali i alkoholowy napój o smaku banana to już niemal mowa potoczna. Ciekawe, co na tę rozpustę powiedziałby wsamplowany Edward Hulewicz?

No to teraz kawałeczek dla wszystkich, którzy uważają, że rap bez przekazu jest super okej cool. Numer świetny i dość ważny we ówczesnym odbiorze Sokoła; okazało się, że jeden z najmocniejszych głosów ulicznego rapu potrafi jak nikt wyjść poza schemat (nomen omen nagrywając numer o schematach), zażartować i zabawić się słowem tak bardzo, jak parę lat wcześniej na W 63 minuty dookoła świata zrobili to panowie z Kalibra 44. Wypada też dodać, że Jędker i jego Papua Nowa Gwinea równie mocno dają radę, a Halabardy są dziś zatrważająco aktualne.

Czy to jest najbardziej minimalistyczny beat w historii polskiego hip-hopu? Na pewno Hans trafił tym prostym, króciutkim i łamiącym zasady rymowania ze sobą podobnie brzmiących RÓŻNYCH słów kawałkiem na wszystkie ulice w tym kraju. Pamiętamy, że jeszcze długie lata po premierze Poznańskiego Czerwca numer Policyjne dobiegał z okiem stuningowanych Hond Civic, a sam Hans obrywał za niego po uszach - w 2007 roku poznańska Gazeta Wyborcza napisała ostrzegawczy artykuł, w którym ujawniła, że 52 Dębiec zagrają na targach edukacyjnych dla gimnazjalistów, a przecież to skład, który ma w repertuarze właśnie ten utwór. No i nie zagrali, bo wydział oświaty zareagował.

Opener do jednego z najbłyskotliwszych i najważniejszych rapowych albumów ostatnich lat. Trzeba coś dodawać? Ilekroć Oskar i Steez grają Stówę na koncertach, pod sceną włącza się regularna pandemonia, jak wtedy, kiedy ludzie kłócili się o robota kuchennego z Lidla.

Przy okazji przypominamy Platynowe sombrero, czyli utwór, od którego jakby nie patrzeć wszystko się zaczęło:

Niepotrzebny klip, wystarczy koncept, zaraźliwe one-linery i sporo humoru, żeby wykręcić 20 milionów odsłon i pierwsze miejsce na liście radiowej Trójki (jako pierwszy polski rapowy utwór w historii). Jeden z nas na własne uszy słyszał, jak w warszawskim metrze, zaraz po tym, gdy spiker ogłosił: następna stacja - Młociny, stacja końcowa, pół wagonu wrzasnęło: Jarzyna miał urodziny! I to by było na tyle, co mamy do powiedzenia odnośnie przebojowości utworu Taco.