4 powody, dla których Pezet i Mes mogliby nagrać polskie Watch the Throne

Żyjemy w czasach, w których płytowe spotkania na szczycie są czymś tak oczywistym jak fakt, że dzień zmienia się w noc, a po burzy wychodzi słońce – tyle że duetowa sztuka warszawiaków byłaby czymś więcej niż merkantylno-zajawkowym łączeniem w jedno dwóch nieco różnych fanbase'ów. W końcu w dyskusjach o nadwiślańskich raperach, którzy mogliby dzierżyć subiektywny, ale nadal chwalebny tytuł G.O.A.T., obie ksywy przewijają się bez przerwy od półtorej dekady. Wydawnicze zbicie piątki byłoby asumptem do uzasadnionej turbo przewózki i ostatnim etapem wykuwania bogato inkrustowanego pomnika trwalszego niż ze spiżu. I dla jednego, i dla drugiego.

Kiedy pisze się taki artykuł, siłą rzeczy trzeba odwoływać się do chwalebnej przeszłości obu graczy. Zarówno w dawniejszych czasach, jak i obecnych Pezet z Mesem pojawiali się w tych samych kawałkach, tyle że często dzielili między siebie obowiązki zwrotkowo-refrenowe (zupełnie tak, jakby nie chcieli wchodzić sobie za bardzo w paradę) lub też nie byli jedynymi gośćmi/gospodarzami. Nie musimy dodawać, że klasyczne utwory, choć z oznaczeniem hard repeat, pozostawiały więc pewien niedosyt wśród fanów. Na albumie ten wieloletni problem albo by nie istniał, albo też byłby dużo mniejszy niż dotychczas, ku uciesze wszystkich.

Collabowe albumy możemy określić wielkimi tylko wtedy, gdy oprócz niewątpliwych umiejętności liryczno-majkowych pojawi się faktor X. Może być on różny, ale często chodzi o atmosferę spotkania dwóch – nawet znajdujących się na przeciwnych biegunach – osobowości, czyli pełnowymiarowych ludzi, którzy mają coś do powiedzenia także poza bitem i których przekonania są w stanie postawić stempel na materiale. PZU i Typa trudno określić jako facetów będących wyłącznie maszynkami nawijającymi pod kolejne bity, więc o ten ulotny, tyczący się czucia aspekt jesteśmy spokojni.

Last, but not least: oczywiście po latach pamięta się materiały, które były bardzo dobre, lecz prawdziwe, wieloletnie zamieszanie wywołują wyłącznie te, które nie mają punktu odniesienia w środowisku. Jednych obezwładniają subiektywnie postrzeganym wizjonerstwem, drugich wpędzają w furię wydziwianiem i odklejeniem od ramy, ale najważniejsze, że nikogo nie pozostawiają obojętnym. Przez wzgląd na okoliczności, krążek byłby motywacją do syntezy karier obu raperów (którzy przecież mają w dyskografiach nie do końca udane eksperymenty) i tworzenia jedynej w swoim rodzaju wizytówki każdego z osobna, więc musiałby mieć warstwę muzyczną na bogato, z wieloma najciekawszymi producentami ślęczącymi nad pełnym brzmieniem danego bitu, no i srogi rozstrzał gatunkowy zbierający dorobki i przetwarzający je z kreatywnym rysem. Można iść o zakład, że byłoby to podwójne rozbicie banku – najpierw na produkcję, potem podczas trasy koncertowej. Król się bawi, złotem płaci, edycja polska. Do roboty!