5 miejsc, w których na pewno nie należy puszczać nowej płyty Słonia

Wśród ludzi, u których trzask zamykanych drzwi, syk tłuszczu rozgrzewanego na patelni czy ciachnięcie nożyczek, którymi jakiś dzieciak wycina właśnie łańcuszek słodziutkich misiaczków, potrafi wywołać histeryczne spazmy i jęki przerażenia, takie linijki jak: Siema śmiecie, szykuj się na ścięcie / Sadyzm uwielbiam, przecież siedzę w tym, jak w wierszach / Herbert / Na tępej siekierze zagram ci dziś Decapitated mogą wywołać poważne konsekwencje. Słysząc taki dwuwers, jak: Żyrandol z czaszek oświetla miejsce katorgi / A ja na ziemi w kałuży krwi robię aniołki nie docenią raczej zabawnego punchline’u, tylko zwiną się w kłębek.

Choć na żadne zajęcia pozaszkolne nigdy nie uczęszczaliśmy, to kilka rozmów z kolegami, którzy spotykali się po lekcjach z panem od historii, wystarczyło nam, by stwierdzić, że z dziejów ludzkości kojarzą oni właściwie tylko daty i statystyki. A jeśli mielibyśmy: zanurzyć się w odmętach prawdy i oskórować (!) ich słabość i próżność wychodzi na to, że historia powszechna to jedna wielka krwawa miazga, którą benzyną podlewała czysta ekonomia i żądza władzy możnych tego świata. Fakty są podłe i kryją się w mroku jak Karol Kot, a mechanizmy tego, jak się one łączą na przestrzeni dziejów, Słoń dosyć celnie i obrazowo ujął w takich wersach, jak: Wygoogluj stadion w Prisztinie - pięć tysięcy sukienek / Postrzegam świat jak kuwetę, trochę gówna i piachu / Polityka jest kurwą, a śmierć to córka dyktatur / Jeśli Bóg patrzy na dół, ciekawe co czuje w trzewiach / Widząc wianuszek z dzieci spętanych drutem do drzewa.

Ponure miejsce, psychiatryczny szpital / Lata 80. w powietrzu czuć do dzisiaj / Na szybach warstwa brudu, na ścianach lamperia / Mówią, że sam NFZ o tym miejscu nie pamięta / Zamknięta społeczność, trzymetrowa brama / Odizolowani ludzie od zewnętrznego świata / W oknach krata, na niebie zimna twarz księżyca / W środku depresja, urojenia i nerwica - nawija Słoń w jednym z najbardziej imponujących numerów z Mutylatora, kawałku Butterfly, a te kilka wersów jest równie prawdziwym, jak przerażającym obrazem miejsc opieki psychiatrycznej w Polsce. Jakość tej opieki pozostawia w naszym kraju wiele do życzenia, ale jedną z niewielu rzeczy, na które mogą liczyć ich pacjenci, jest zazwyczaj spokój, ład i bezpieczeństwo. Nie u Słonia - wspomniany track burzy je jak rzadko który z przesyconych krwią, ropą i limfą wierszyków reprezentanta WSRH.

Spotkania, na których zbyt długo zakładana noga na nogę czy nieostrożnie dobrana część garderoby może kogoś sprowokować, by zrobić użytek z misternie wyciętej dziury w kieszeni, nie są raczej najlepszym miejscem, by puszczać Clintona. Jedenasty numer z najnowszej płyty Słonia nie skupia się bowiem na politycznych dokonaniach Billa, ale jego gabinetowych pertraktacjach, o których najwięcej wie pewnie Monica Lewinsky. Clinton, o którym nawija poznaniak, chyba miał na imię Przemek i Zaczął szybko baby nabijać na rożno / Jak Rocco w podstawówce w kantorku zaliczył woźną / Szkolne kucharki non stop też skakały w jego siodle / Przez co zawsze zgarniał na stołówce dodatkowy kotlet. I choć wiele seksualnych dokonań Przemasa w miłośnikach co bardziej klasycznych typów urody może wzbudzić lęk przed utratą erekcji, to na mityngu SA relacje z tych ekscesów mogłyby zapewne doprowadzić do zupełnie niepożądanych zajęć grupowych.

- Co dla pana? <Stary mówił, że obedrze go ze skóry tępym ostrzem / Jeśli kiedykolwiek przestanie dogadzać swojej siostrze> - Hmm, może kotlet mielony? <Chłopiec miał swój kojec, w ciemnym rogu izby / Matka z obrzydzeniem dawała mu jeść jak psu do miski> - Z ziemniakami z wody czy purre? <W atmosferze wyzwisk zmieszanych z chorą presją / Przez 17 lat go dokarmiała piersią> - Z wody. <Leżał w brudnej bluzce w ciemnym rogu chatki / Obserwując starych oddanych zwierzęcej kopulacji> - Surówka? <Jak spuszczony z obroży dźgał śrubokrętem ścierwo / Niczym szukający w drzewie pożywienia głodny dzięcioł> - Została jeszcze marchewka z - hep - groszkiem? <Przeszło mu po godzinie, obmył się wodą ze studni / A z tego, co z nich zostało, ugotował gęsty krupnik> - Marlenka, jest jeszcze marchewka z groszkiem? Jest. Zupkę jakaś do tego? <"Nie czas na smutki, od dziś ja się tobą zajmę / Będzie fajnie, zobaczysz, daję ci słowo jak harcerz / Przecież znasz mnie" - mówił głosem pełnym troski / Do liżącej z fascynacją talerz młodszej siostry> - Na krupnik dziś nie - hep - mam ochoty - hep - pomidorową! <Kiedyś mała dzieweczka, dziś otyła maciora / Tłusty bebech jak wór pyrów ciężko zwisał jej do kolan> - Z ryżem? <Wycierał jej szczyny i ścierał gówno z tyłka / Bo była za ciężka, żeby wychodzić na dwór do kibla> - Przepraszam - hep - gdzie jest - hep - toa-hep-leta? <Czasami na obiad przynosił jej padlinę / Najbardziej lubiła, kiedy mięso jest lekko nadgniłe> - Proszę pana, tu się nie biega!