Kilka dni temu obchodziliśmy 20. urodziny 2001 Dr. Dre - to są 3 powody, dla których kochamy ten album

Znacie w ogóle osoby, które po dwóch sekundach nie będą potrafiły rozpoznać pianinowego motywu ze Still D.R.E.? To magiczne palce Scotta Storcha, który wtedy jeszcze nie był w destrukcyjnym uścisku kokainowego demona. 2001 składa się z pamiętnych momentów, jak kultowa fraza wyśpiewana przez Nate’a Dogga w The Next Episode (Smoke weed everyday to już niemal przysłowie, rozpowszechniane przez stonerski lud na całym świecie), czy szalony refren Eminema z Forgot About Dre. Przebojowe single to jedno, perełki z głębszych czeluści tracklisty to drugie. Spróbujcie wyrzucić z głowy hook Let’s Get High, czy sampel gitary z Fuck You. Dre zebrał wiele talentów - zarówno przed mikrofonem, jak i za konsoletą - i wycisnął z nich, ile się dało. Efekt mógł być tylko jeden - klasyk.

Nie zrozumcie nas źle - do dzisiaj powstają kapitalne krążki, które w mniejszym bądź większym stopniu korzystają z dziedzictwa g-funku i gangsterskiego rapu z Zachodniego Wybrzeża. Ale w momencie wielkiego sukcesu 2001, za rogiem już czaiła się era blingu, która podwinęła komercyjny wiatr wiejący w żagle West Coastowi. Ten wiatr, wygenerowany przez klasykę lat dziewięćdziesiątych, od Paca po Snoopa, miał posmak ciężkiego, syntetycznego funku i wyluzowanej przewózki low riderem. Dre na 2001 zgromadził mocne głosy Kalifornii. Barda gangsterów Nate’a Dogga, herosów drugiego planu w rodzaju Kurupta i Devina the Dude’a (którzy mimo relatywnie niskiej popularności byli nieocenionymi rzemieślnikami tego brzmienia), musimy wspomnieć o Snoopie, który wciąż był głodny, mimo fenomenalnego sukcesu przez całą dekadę. 2001 to podsumowanie epoki, którą Dre i koledzy zaczęli prawie dekadę wcześniej, kiedy g-funk i gangsta rap zaczął rządzić hip-hopem i przyniósł mu pierwszy, naprawdę głęboki skok na kasę branży muzycznej. Hymn miłości do syntezatorowego basu i bujających jak zawieszenie bitów i swobody, z jaką artyści Zachodniego Wybrzeża sięgali po przyśpiewki czy melodyjne flow.

Łatwo dzisiaj rzucać klątwy w stronę Ema i chętnie się do nich dokładamy. Oprócz nijakich, bądź wprost koszmarnych albumów, które wychodzą spod jego rąk w ostatnich latach (do dzisiaj nie możemy się otrząsnąć z Revival, brr), raper średnio odnajduje się w nowej rzeczywistości, co chwilę twittując głupoty i wdając się w niepotrzebne niesnaski (poza zniszczeniem Machine Gun Kelly’ego, tutaj dajemy dużą okejkę). Ale w momencie wydania 2001 Eminem był na drodze do nieśmiertelności. Słuchając Forgot About Dre mamy do czynienia z MC w życiowej formie, głodnego, sprytnego i elektryzującego techniką. Eminem pojawia się na albumie trzy razy, ale to wystarczy, żeby pamiętać o jego niesamowitym udziale. Aha, na płycie pisał też wersy dla Dre, ale to mały szczegół…