Jeszcze nie zgred, już nie małolat. Jak to jest, że im Peja starszy, tym nagrywa ciekawsze rzeczy?

Jego warszawski oponent, Tede, mówił kiedyś o Paluchu, że naprawdę interesuje się rapem, co wbrew pozorom nie jest tak częste w branży. Czego jak czego, ale nieznajomości tematu Peji nikt nie mógłby zarzucić. Nigdy nie ukrywał, że wywodzi się z biedy, ale w przeciwieństwie do wielu innych kolegów po fachu pieniędzy zarobionych na rapie nie przepuszczał na czczy blichtr, a na to, co kocha najbardziej - muzykę. Płytoteka Ryszarda jest legendarna, zawierająca w sobie mało znane perełki nowojorskiego rapu i inne zdobyte w pocie czoła rarytasy. Rychu żyje pasją, ale ma w sobie duszę hip-hopowego uczonego, który ze skromnością chłonie wiedzę płynącą z dźwięków, bo to gromadzenie muzyki nie jest do końca zajęciem kolekcjonerskim. Ta płytoteka to depozytariusz wiedzy o rapie, z którego poznaniak często korzysta - co zresztą słychać.

Być może za czasów pierwszych płyt Peja porywał ludzi naturalnością, ale gdyby polegał na tym do dziś, wyszłoby to karykaturalnie. Teraz to facet z dokładnie przemieloną historią rapu, tego starszego oraz tego najnowszego. I czerpie ze wszystkich etapów rozwoju tego gatunku.

Raperzy raczej nie angażują się w sprawy tego świata, oczywiście z pominięciem ulicznych porachunków. Rychu lubi zabrać głos w ważnych kwestiach, podchodząc odpowiedzialnie do swojej pozycji i zasięgu swoich słów. Nie chowa głowy w piasek ze strachu przed reakcją publiczności - doskonale wie, że jeśli ktoś go nie szanuje i projektuje pewne oczekiwania na jego osobę, to raczej nie jest prawdziwym fanem i nie ma co z nim dyskutować. Dlatego zaangażował się w akcję zachęcającą do udziału w wyborach, a w tym tygodniu dość głośno poparł Strajk Kobiet w proteście przeciwko rządowym planom ograniczania praw reprodukcyjnych i zakazu edukacji seksualnej. Podstawą funkcjonowania artysty jest szczerość, więc równie otwarcie mówił o swoim uzależnieniu i walce o trzeźwość.

Wielu raperów starszego pokolenia lubi narzekać na młodszych, pod różnym kątem: a to technika nie taka, a to treść pusta, a to wygląd jak pajac. Rychu taki nie jest, być może dlatego, że wie, jak różnorodną bestią może być rap. Dlatego nagrywał zwrotkę u Young Igiego (a Igi razem z Kazem Bałagane u niego) i nie miał żadnych problemów, żeby pogratulować Multiemu jedynki na OLiS. Peja zamiast dzielić, woli łączyć, niezależnie od reakcji publiczności. W odpowiedzi na słaby odbiór albumu 25_godzin powiedział: fani reagowali tak, że co ja teraz robię, „Rychu się kończy, pieniędzy nie ma”. Nie, to nie jest kwestia pieniędzy i szukania nowych odbiorców. To kwestia poszukiwań muzycznych. Te poszukiwania jak najbardziej rozumiemy.

2050 to naprawdę świetne wydawnictwo. Magiera po raz kolejny dostarcza zestaw fenomenalnych bitów, tym razem z kilkoma podkładami ewidentnie inspirowanymi nowoczesnymi brzmieniami. Nie są to karykatury trapu, jakie czasem wychodzą spod rąk producentów spoza tej stylistyki, a sensownymi produkcjami na wysokim poziomie. Peja odnajduje się na nich wyśmienicie. Do tego na mini albumie jest wiele naprawdę dobrych lirycznych pomysłów - w Brick Phone Rap telefon jest punktem wyjścia do przekazu o sile rozmowy, Smog podnosi kwestię jakości powietrza w naszych miastach i jej lekceważeniu, Taran zaskakuje przewrotnością i niemal pasywno-agresywnym refrenem. Raper nie boi się kombinować z flow i mimo, że niektóre zabiegi są nie do końca udane (jak próby śpiewania), to inne wręcz imponują - choćby niesamowite zwrotki we wspomnianym Taranie. Rychu nie osiada na laurach, ale cały czas pracuje nad swoją techniką i rapowym rozwojem. To sprawia, że tym bardziej czekamy na zapowiadany na jesień Black Album!