Kanadyjska zima, polski jazz! 10 lat temu ukazała się Lavorama, beztroski klasyk Ortegi Cartel

- Na pewno Montreal pozwolił mi zetknąć się z kulturą hiphopową twarzą w twarz i pod tym względem jest bardzo komfortowym miastem. W moim odczuciu panuje tu pewien styl życia, który pozwala mi się realizować i oddawać zainteresowaniom oraz zajawkom bez specjalnych wyrzeczeń. Na przestrzeni lat miałem wiele okazji, by uczestniczyć w imprezach, poznać ludzi, którzy żyją hip-hopem. To jakby mnie napędza, jest w tym optymizm. Ta energia przekłada się na nasze nagrania, bo widzisz tę zajawkę u tylu ludzi dookoła, widzisz jak się tym bawią i aż głupio czegoś samemu nie zrobić. To może być muzyka, motoryzacja, wędkarstwo, sport, cokolwiek. Jedyne co musisz zrobić to się określić i iść do przodu. Czy w Polsce byłoby to wszystko możliwe? Są ludzie, którym to wyszło, więc czemu nie? - opowiadał Piter Pits w jednym z wywiadów.

Razem z patr00 powołał do życia Ortegę Cartel w 2003 roku. Jak obaj twierdzili, motywacją było realizowanie zajawek w studio. Chcieliśmy miło spędzać czas przy piwku i robić coś kreatywnego - wspominał Pits. Te słowa doskonale oddają charakterystykę tego projektu - tworzonego niejako z doskoku i przy okazji.

Nie byłoby jednak całego movementu bez internetu, co wydaje się oczywiste, biorąc pod uwagę uwarunkowania geograficzne. Ortega to kompulsywne przekopywanie forów i sprawdzanie podziemia (W samochodzie cześciej gra mi Kixnare i Smark niż Mes - patr00), kolejne nagrania wydawane za friko w empetrójkach i featuringi realizowane drogą mailową. Dopiero Lavorama doczekała się profesjonalnej oprawy; promocji i dystrybucji prowadzonej przez Asfalt Records. Choć ponownie - goście byli dogrywani za pośrednictwem poczty elektronicznej.

- Cieszymy się, że nasz ostatni album trafił do obiegu w pełnowartościowej oficjalnej formie i w tym momencie wypada nam podziękować Tytusowi z Asfalt Records za dopięcie wszystkiego na ostatni guzik. Jednak na dzień dzisiejszy nie jesteśmy w stanie dalej tego kontynuować w tej samej konwencji. [...] Przyczyn jest wiele, ale z najważniejszych to chyba to, że zmieniają się priorytety w naszym życiu, rośnie również nasz apetyt na inne formy sztuki, rozwijamy się. Ortega zostanie w nas i w naszych słuchaczach na zawsze i zawsze będziemy dobrze kojarzyć ten odcinek życia - mówił patr00 w październiku 2009 roku.

Pozwólcie na chwilę prywaty. Dostałem Lavoramę do recenzji dla Onetu na kilka dni przed premierą i przyznaję, że po pierwszym odsłuchu nie wiedziałem, co jest grane. Odbiłem się od ściany dezynwoltury chłopaków, ale nie minęło wiele czasu, a zrozumiałem, że mam przed sobą osobnicze arcydzieło. Chociaż to określenie jeszcze wtedy pewnie nie przeszłoby mi przez usta, bo kojarzyło mi się z czymś natchnionym i wzniosłym, a może nawet - cierpiętniczym. Tymczasem Lavorama jest przecież produktem pasji i w pewnym sensie efektem ubocznym miłego spędzania wolnego czasu. To niby płyta Ortegi Cartel, ale w rzeczywistości materiał producencki patr00, rozwleczony do granic wytrzymałości (blisko 80 minut, skity, instrumentale), pełny przesympatycznych głupot i chaosu, krzyżujący drogi undergroundu i pierwszej ligi; to polski jazz na samplach, trueschoolowy vibe połowy ubiegłej dekady i promienie słońca plus momenty zadumy w stylu Rap czy Niby się żyje.

Pod koniec czerwca redakcja opublikowała mój czołobitny tekst rozpoczynający się słowami: hip-hop Ortega Cartel jest jak radosny futbol. Entuzjazm, pozytywna zajawka i pogodna wibracja warunkują każdy pojedynczy dźwięk i każde słowo Lavoramy - albumu tak gorącego, że spokojnie można by go przechrzcić na Flavourama. Potem spakowałem rzeczy i poleciałem do Norwegii, gdzie tygodniami malowałem domy w Trondheim, słuchając zapętlonej Ortegi na rusztowaniu w pełnym słońcu. Dlatego ta płyta naprawdę znaczy dla mnie dużo więcej niż po prostu klasyk.

Wspaniały to był rok. Nie zapomnę go nigdy.