Która dyscyplina zasłużyła na „piątkę”, a gdzie liczyliśmy na więcej? Oceniamy Polaków za igrzyska

W biathlonie nie mieliśmy faworytów, którzy mogliby walczyć o medale, a i tak spodziewaliśmy się nieco więcej. Dziewiąte miejsce Moniki Hojnisz-Staręgi w biegu pościgowym było najlepszym rezultatem i niezłym wynikiem samej Moniki, ale cała kadra wypadła blado – to pierwsze igrzyska od 2002 roku, na których nie mieliśmy w tej dyscyplinie żadnego miejsca punktowanego.

Będąca w niezłej dyspozycji biegowej Hojnisz-Staręga była w znacznie słabszej formie strzeleckiej, przez co inne występy już tak dobrze nie wyglądały. A poza nią nie mieliśmy czego szukać na biathlonowych trasach. Kamila Żuk słabo czuła się w Chinach, Kinga Zbylut i Anna Mąka raczej zamykały stawkę, przez co i nasza żeńska sztafeta zajęła dopiero 14. miejsce – najgorsze od lat. Grzegorz Guzik miał mały sukces, kiedy awansował do biegu pościgowego, jednak jego możliwości i samopoczucie nie pozwoliły na więcej. Mówiąc w skrócie – była to jedna z nielicznych dyscyplin z Polakami, w których trudno było doszukać się przyjemnych momentów i pozytywów na teraz lub na przyszłość.

Niby wiedzieliśmy, że polski biathlon nie jest aktualnie w optymalnej dyspozycji na dobre wyniki, przez co ocena nie będzie jakaś drastycznie niska, ale można było liczyć na więcej – chociażby na jedno miejsce w ósemce.

OCENA: 3=

W kwestiach czysto wynikowych w biegach nie było wcale lepiej, ale tutaj należy spojrzeć w znacznie szerszym i przyszłościowym kontekście. O ile u panów faktycznie trudno doszukiwać się na ten moment większego potencjału na przyszłość (miejsce w ćwierćfinale sprintu Macieja Staręgi i w pierwszej „30” na dystansach Dominika Burego to wyniki na miarę możliwości), o tyle u pań patrzymy w kwestiach igrzysk w 2026, a nawet 2030 roku.

Najstarsza z naszych reprezentantek w Pekinie miała 22 lata, a prym wiodła 21-letnia Izabela Marcisz. 16. miejsce w biegu łączonym i 21. na najdłuższym dystansie 30 kilometrów to obiecujące rezultaty w dyscyplinie, w której szczyt formy – głównie wytrzymałościowej – osiąga się raczej przed trzydziestką. Dodatkowo zadziałało tu mityczne „zbieranie doświadczenia”. Bieg na „trzydziestkę” był przeprowadzony w niezwykle trudnych warunkach. Siarczysty mróz, porywisty wiatr, a w dodatku Polka na trasie… dostała banerem z napisem „Beijing”, który został porwany przez wiatr. Złamała przez to kijek, ale teraz już na pewno zapamięta, co może się wydarzyć na trasie.

Mówi o tym chociażby Justyna Kowalczyk, która wciąż z Marcisz współpracuje. To zresztą przy naszej mistrzyni Marcisz rozwija się najszybciej, więc miejmy nadzieję, że tendencja wzrostowa będzie utrzymywała się długo. Iza weszła również do finału sprintu drużynowego z Moniką Skinder, drugim z naszych biegowych talentów. Skinder nie miała najlepszych igrzysk, jednak w duecie z Marcisz sprawiły niespodziankę, bo mało kto spodziewał się wejścia do olimpijskiego finału. Ogólnie nasze młode zawodniczki mają za sobą świetne olimpijskie doświadczenie i potencjał, mogący nam dać znacznie lepsze rezultaty już za cztery lata.

OCENA: 4-

Szczepan Kupczak i Andrzej Szczechowicz przystępowali do igrzysk bez większych oczekiwań, jako że polska kombinacja norweska zdecydowanie nie należy do najlepszych polskich dyscyplin zimowych. Wystąpili zgodnie z oczekiwaniami, walcząc o miejsca w trzeciej i przede wszystkim czwartej dziesiątce. Ani ich możliwości, ani stan polskiej kombinacji norweskiej na więcej na razie nie pozwala.

OCENA: 3

W cieniu skandalu z udziałem Kamiły Walijewej i solistek Rosyjskiego Komitetu Olimpijskiego, Polskę na igrzyskach w Pekinie reprezentowała trójka łyżwiarzy figurowych. Natalia Kaliszek i Maksym Spodyriew po sezonie pełnym problemów i kontuzji zajęli 17. miejsce w rywalizacji par tanecznych. Znając ich możliwości mogło być lepiej, jednak po tak trudnym sezonie ciężko było się spodziewać czegoś innego.

Co innego w przypadku solistki Jekateriny Kurakowej, która przed igrzyskami zajęła piąte miejsce na mistrzostwach Europy. Nasza młoda łyżwiarka nieco popsuła program krótki, ale całkowicie zauroczyła nas w dowolnym. Jej trudny, bezbłędny przejazd dał awans z 24. na 12. miejsce, a nam sporo powodów do radości. Dawno nie mieliśmy tak pięknie jeżdżącej solistki i z nadzieją na jeszcze lepsze rezultaty patrzymy w przyszłość, w stronę kolejnych igrzysk.

Potencjału na medale trudno oczekiwać, ze względu na niezwykle wysoki poziom w łyżwiarstwie figurowym, ale już miejsce w top 8? Kto wie. Na razie mamy występ na miarę własnych możliwości, przeuroczą radość i szansę dla polskich kibiców, by oglądać Polkę w świetnym przejeździe na największej ze scen.

OCENA: 4-

Z jednej strony mamy Piotra Michalskiego, który przekroczył wszelkie oczekiwania i rywalizował o medale nie tylko w swojej koronnej konkurencji 500 metrów, ale również jadąc na dwukrotnie dłuższym dystansie. Do szczęścia zabrakło niewiele – konkretnie trzech setnych sekundy na 500 i ośmiu setnych na 1000 metrów.

Z drugiej mamy resztę kadry łyżwiarzy szybkich, która wystartowała nieco poniżej swoich możliwości. To po Andżelice Wójcik i Kai Ziomek mogliśmy po tym sezonie spodziewać się wyników podobnych do Michalskiego. Tymczasem obie wylądowały na końcu pierwszej i początku drugiej dziesiątki w rywalizacji pań na 500 metrów, co również – patrząc na przedsezonowe oczekiwania – nie powinno dziwić, jednak obie sprinterki swoimi startami w Pucharze Świata pokazywały, że stać je na więcej.

Do tego dochodzi przetrzebiona koronawirusem kadra (widać to było chociażby po nietypowym dla Magdaleny Czyszczoń braku wytrzymałości) i wychodzi nam rezultat, który trudno ocenić. Patrząc jednak na świetny występ Michalskiego nie da się nie dać łyżwiarstwu oceny co najmniej dobrej.

OCENA: 4

Wszystko, co alpejskie, kręciło się u nas wokół Maryny Gąsienicy-Daniel. Co więcej, miało to miejsce na samym początku igrzysk i Maryna nie zawiodła. Podobnie jak Kurakowa, znacznie lepiej poradziła sobie w drugim przejeździe. W przypadku naszej najlepszej narciarki oznaczało to skok na ósme miejsce w całych zawodach. Z jednej strony sama zainteresowana miała mały niedosyt – wiedziała, że stać ją było może nawet na miejsce w pierwszej szóstce. Z drugiej – ósme miejsce to i tak najlepszy wynik polskiego narciarstwa alpejskiego w XXI wieku i zaledwie czwarte w prawie 100-letniej historii startów miejsce w „ósemce” dla polskich alpejczyków.

Do tego doszła trzecia dziesiątka Maryny w supergigancie oraz naprawdę niezły występ drużyny w slalomie gigancie równoległym. Polacy (Gąsienica-Daniel, Magdalena Łuczak, Michał Jasiczek, Paweł Pyjas) przegrali w bezpośredniej rywalizacji z Norwegią, jednak było to starcie bardzo wyrównane (2:2 w pojedynkach, zadecydowały lepsze czasy przejazdów). Norwegowie zdobyli zresztą potem medal, co tylko pokazuje, że z byle kim nie przegraliśmy. A miało nas nawet nie być na tych igrzyskach -– już sam awans był sukcesem.

Narciarstwo alpejskie nigdy nie było w Polsce medalową dyscypliną ani nawet taką, w której regularnie można było liczyć na niezłe rezultaty. Kto wie, czy sukcesy Maryny nie pociągną za sobą całej grupy nowych narciarzy i narciarek. Nikt nie mówi, że na poziom medali olimpijski, ale przyznamy szczerze, że miło się ogląda Polaków w rywalizacji z najlepszymi. Oby częściej.

OCENA: 4+

Wielokrotnie w trakcie tych igrzysk mogliście pewnie usłyszeć, że Polacy są w sankach najlepsi „wśród krajów nieposiadających własnego toru”. Szczególnie w męskich dwójkach (dziewiąte miejsce) i sztafecie (ósme). Wielu mogło wtedy pomyśleć, że to wymówki i pewnie przy okazji innych dyscyplin zwracanie uwagi na warunki nie miałoby aż takiego znaczenia, ale w saneczkarstwie (czy też bobslejach i skeletonie, zostając na tym samym torze) ma to znaczenie ogromne.

Fakt że Polacy muszą płacić za wynajem torów zagranicą, żeby w ogóle trenować, przez co nie starcza im na lepszy sprzęt (skupują starsze modele sanek po rywalach) mówi bardzo dużo. I nikt nie apelujemy tutaj, że koniecznie trzeba budować tor w Polsce, bo trzeba by było perfekcyjnego zarządzania, żeby on się jakkolwiek zwracał, a przeciwnicy słusznie zauważą, że mówimy o dyscyplinach niszowych i może się to okazać niewarte zachodu. Wiedząc jednak, że nie mamy toru, musimy inaczej spojrzeć na oczekiwania wobec polskich reprezentantów. Końcówka pierwszej dziesiątki to w zasadzie nasz sufit, który w Pekinie udało się osiągnąć dwa razy. Trudno na to narzekać.

OCENA: 4

O ile w kilku przypadkach trudno było nam ocenić dyscyplinę, tak tutaj wydaje się to całkowicie niewykonalne. Bo jak ocenić starty Natalii Maliszewskiej po całej sytuacji z izolacją, która rozbiła ją psychicznie (i fizycznie też, było to widać na 1500 metrów)? Jak ocenić resztę naszych reprezentantów, równie rozbitych i nawet płaczących z powodu całej sytuacji? Trudno spojrzeć na to z kontekstem - wiemy jedynie, że cała sytuacja zmarnowała igrzyska samej Natalii. Na pocieszenie dostaliśmy dobre, szóste miejsce żeńskiej sztafety w debiucie olimpijskim.

A Natalii możemy tylko życzyć wytrwałości fizyczno-psychicznej do kolejnych igrzysk w Mediolanie. Nikt tak jak ona nie zasługuje, żeby pojechać na nie w wysokiej formie.

OCENA: brak

Dyscyplina na medal, co w Polsce nie powinno nikogo dziwić - w końcu to na skoczków liczymy od bardzo, bardzo dawna. Jednak w tym wypadku nie było łatwo liczyć na miejsca na podium po jednym z najgorszych od bardzo dawna sezonów polskich skoczków. Tymczasem nie dość, że Dawid Kubacki skończył z brązem na normalnej skoczni, to jeszcze Kamil Stoch dwukrotnie był do samego końca w walce o medale.

Drużynie nie poszło najlepiej – to było pełniejsze odzwierciedlenie tego, jak wyglądał dla nas cały sezon, ale ostatecznie nie możemy nie być zadowoleni. Przed igrzyskami jeden medal bralibyśmy w ciemno.

OCENA: Gdyby oceniać wynik na podstawie czterolecia, byłoby średnio, ale na podstawie tego sezonu? Medalowa piątka.

W konkurencjach snowboardowych, mimo małych tradycji startowych w halfpipe’ie i snowcrossie, mieliśmy jedynie przedstawicieli slalomu giganta równoległego. Ale za to jakich! Aleksandra Król, Oskar Kwiatkowski i Michał Nowaczyk łatwo awansowali do 1/8 finału igrzyska, a Król i Kwiatkowski przeszli jeszcze kolejną rundę i byli całkiem blisko awansu do półfinału.

Niestety, Król mimo wyraźnie dobrej formy trafiła w 1/4 na dominatorkę Ester Ledecką, która potem zdobyła złoto. Oboje z Kwiatkowskim bardzo dużo ryzykowali dla ewentualnej strefy medalowej i nie ukończyli przejazdów, ale zaliczyli miejsca w ósemce, które nie są bez znaczenia – otrzymają stypendium, które pozwoli im się rozwijać, a na igrzyska w Mediolanie możemy mieć ponownie bardzo ciekawą reprezentację z zawodnikami zdolnymi sprawić niespodziankę.

Kwiatkowski i Nowaczyk będą wtedy w idealnym wieku. Ola Król jest bardziej doświadczona i nie wiadomo, czy aż tak długo będzie kontynuowała karierę, ale jeśli będzie chciała to w Pekinie mieliśmy nawet czterdziestolatków walczących o medale… a jej do tego wieku jeszcze bardzo daleko.

OCENA: 4+