Od Comfort and Happiness do Małomiasteczkowego. Jak zmieniała się twórczość Dawida Podsiadły?

Debiut zaraz po wygranej w talent-show był pierwszym krokiem początkującego wokalisty. I Dawid był tam tym chłopakiem, jakiego pamiętamy w telewizji. Wrażliwy, trochę wycofany, mówiący o swoich uczuciach raczej szeptem niż krzykiem. I choć Podsiadło od początku był mocno dojrzały jako autor, to tu brzmieniowo w znacznym stopniu nadal jest tym nastolatkiem, nagrywającym kawałki z kolegami, wykazującym się ogromną skromnością i stawiającym na romantyczne ballady śpiewane po angielsku.

Pamiętamy to zaskoczenie, gdy Dawid Podsiadło został zaanonsowany jako jedna z gwiazd openerowego tenta w 2013 roku. A potem okazało się, że chłopak wykręcił Diamentową Płytę.

A to mocny powrót do Curly Heads. Ten album to zupełne przeciwieństwo Comfort and Happiness. Podsiadło już nie opowiada o emocjach ściszając głos - tutaj się wydziera. Razem tworzą składankę pełną buntu, gniewu i mroku, jednocześnie rytmiczną i... romantyczną. Till You Got Me i Midnight Crash to chyba najspokojniejsze momenty na płycie, chociaż i tak w porównaniu do któregokolwiek numeru z debiutanckiego albumu czy Annoyance and Disappointment to żywiołowe kopniaki przepełnione emocjami.

Na tej płycie Podsiadło jest już inny - świadomy zarówno swoich możliwości wokalnych, jak i tekstowych, a do tego odważnie eksperymentujący pod względem brzmieniowym. I choć trudno powiedzieć, że Comfort and Happiness było niedojrzałą propozycją od młodego artysty, to w Annoyance and Disappointment Dawid brzmi po prostu odważniej.

Ta produkcja diametralnie różni się od pozostałych. Za wszystkie teksty odpowiada sam Dawid, który podchodzi do swojej twórczości już z innej perspektywy. Utwory traktuje jako spowiedź młodego chłopaka z Dąbrowy Górniczej, który w krótkim czasie stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych wokalistów w Polsce. To też jego pierwszy album w całości nagrany po polsku. I chyba najbardziej przebojowa płyta w jego dorobku.