Posłuchaliśmy nowego wydawnictwa Araba i wiemy już o nim wszystko

Pięć utworów, trzynaście minut. To niewiele, nawet jeśli wiadomo, że mamy do czynienia z EP-ką, ale coś innego zwraca uwagę już po pierwszym kawałku. O ile Ruchy są pełnoprawnym singlem, o tyle całość brzmi jak niepubliczny, snippetowy materiał demonstracyjny, który ma przekonać białe kołnierzyki, że warto zainwestować w danego artystę trochę wytwórnianej papy. Trudno doszukać się tu spójności – jest luźna kompozycja, na którą składają się mniejsze lub większe migawki, pozwalające managerom oszacować potencjał Araba. Zrobiła się z tego osobliwa przymierzalnia, do której dostęp ma każdy, kto akurat odwiedził sklep. Dziwna rzecz, ale może w tym publicznych przymiarkach jest metoda. W końcu jakoś trzeba sprawdzać poziom hajpu przed czymś większym.

Można, a nawet trzeba się zżymać na demówkowość Uczuć, ale nawet w tej wprawce da się usłyszeć, że Arab ostatecznie wypracował patent na flow – i jest to patent, który stawia mur między nim a niemal wszystkim, co obecnie króluje na polskiej scenie rapowej. Mówię niemal, ponieważ jest tu jeden łatwy do zdekodowania follow-up majkowy, ale o tym później. Na razie trzeba powiedzieć, że delikatna, melodeklamacyjna i niezbyt regularna nawijka stoi w opozycji zarówno do agresywnej, często krzykackiej stylówy, jak i podobnie delikatnej, tyle że pojękującej nawijki. Żeby to jednak dobrze zabrzmiało – raper działający na Podkarpaciu sporo ugrywa swoim niskim głosem, bo rozumie, że dar natury nie potrzebuje dodatków. Jest surowo, a zarazem przemyślanie.

Skoro mowa o nawijaniu, wypada zatrzymać się przy kawałku Kłapouchy, bo to jeden z dwóch dziwnych wyborów w ciągu tego prawie kwadransa z produkcjami Louisa Villaina. Trudno nie usłyszeć, że każdy poziom nawiązuje tu mniej lub bardziej do Płuc zlepionych topami Guziora, ze szczególnym naciskiem na flow, który stanowi idealne odwzorowanie stilo wrocławianina. Props, figiel, a może prztyczek w bongo? Ciężko wyrokować, bo nie ma szczególnych przesłanek za żadną z opcji. No, może poza tą, że obaj mogliby dawać korepetycje z gry w zielone za solidny hajs. Taka to właśnie ciekawostka, zupełnie niewartościująca.

Tak, dobrze myślicie – w tym miejscu musi się pojawić wspomnienie o drugim kawałku, który łapie się pod kategorię mieszane odczucia. Są nim tytułowe Uczucia, synonimiczne do o jeden most za daleko. Nagranie sztuki o mocnym zabarwieniu erotycznym nie jest wcale prostą sprawą, a wyjątkowo dziwnie robi się wtedy, gdy przedobrzysz – bo właśnie przedobrzeniem są te rytmiczne postękiwania Maliki, tak dosłowne, że aż cringe'ujące. Jej występ i tak jest jednak wartością dodaną, gdyż wschodnie słowa ładnie grają tu z mocno pigulastym podkładem. Swoją drogą: sam Arab dobrze się do tego klimatu z szepto-nawijką i tekstem, który nie razi, a trzeba wiedzieć, że ciąg jego skojarzeń i wrzutek tekstowych bywa czasem mocno specyficzny. Trzeba śledzić ruchy, bo takich oryginałów nie ma zbyt wielu.