Premier League TOP 5: jak wejść z przytupem, czyli najlepsi beniaminkowie

7. miejsce, 57 punktów

Na piąte miejsce załapały się Wilki z zeszłego sezonu. I choć nie są one takim zwykłym beniaminkiem, bo stoi za nimi chiński majątek i pomoc superagenta Jorge Mendesa, to i tak wejść do ligi i zostać jej siódmą siłą to spory wyczyn.

Wolverhampton z rozgrywek 2018/19 udało się osiągnąć status "best of the rest" z kilku przyczyn. Ekipa Nuno Espirito Santo imponowała boiskową organizacją i dzięki temu znakomicie punktowała z Wielką Szóstką. Ostatecznie jej przedstawiciele - Manchester City, Liverpool, Chelsea, Tottenham, Arsenal i Manchester United - były wyżej, ale w starciach z nimi Wilki radziły sobie bardzo dobrze.

Z United zremisowały 1:1 i wygrały 2:1. Z Arsenalem było najpierw 1:1, a wiosną Wolves wygrali 3:1. Chelsea też z nimi nie wygrała (1:2 i 1:1). Tottenham najpierw męczył się z Wilkami, choć wygrał 3:2, ale u siebie poległ 1:3. Z City raz udało im się zremisować, a w drugim podejściu przegrały już 0:3. Z ekip Big Six jedynie Liverpool dwukrotnie ograł Wolverhampton w sezonie 2018/19 (0:2 i 0:2). Tak czy inaczej dorobek 16 punktów z takimi zespołami budził szacunek.

Wolverhampton straciło na koniec sezonu dziewięć punktów do szóstego Manchesteru United i to efekt przegranych z ekipami z dołu tabeli. To było ich bolączką, mimo że silniejszych umieli pokonywać. Ekipa z Molineux przegrała m.in. dwa razy z beznadziejnym spadkowiczem z Huddersfield. Z kolejną drużyną spod kreski, Cardiff, poległa z kolei raz. Z 17. na koniec sezonu Brightonem Wilki ugrały tylko jeden punkt, z 16. Southampton jedynie trzy, podobnie jak z 15. Burnley. Gdyby nie te wpadki, Wolverhampton byłoby jeszcze wyżej w tabeli i na naszej liście. Ale siódma pozycja i tak dała im pierwszy od sezonu 1980/81 awans do europejskich pucharów.

5. miejsce, 66 punktów

Ipswich Town swoje najlepsze momenty przeżywało od lat 60. do początku 80. W 1962 roku było mistrzem Anglii jako sensacyjny beniaminek, jednak ledwie dwa lata później znów spadło. Do elity wróciło w 1969 roku i zadomowiło się w niej na dłużej. Od 1973 do 1982 roku tylko dwa razy kończyło sezon niż na czwartej pozycji i zdobyło dwa poważne trofea. W 1978 roku sięgnęło po FA Cup, a w 1981 roku zespół prowadzony przez sir Bobby'ego Robsona wygrał Puchar UEFA.

The Tractor Boys później znów się tułali. Spadali i awansowali, w 1992 roku tworzyli oryginalny zestaw klubów w Premier League, jednak po trzech pełnych kłopotów sezonach znów byli w drugiej lidze. Gdy więc wracali w 2000 roku mało kto spodziewał się po nich czegokolwiek więcej niż desperackiej walki o utrzymanie. A mimo tego Ipswich zajęło wysokie piąte miejsce.

Gwiazdą tamtej drużyny był Marcus Stewart, strzelec 19 goli w Premier League. Potrafiła się ona nieźle bronić i urwała kilka punktom poważniejszym rywalom. Była m.in. wygrała 1:0 na Anfield, remisy z mocarnymi wówczas Manchesterem United oraz Arsenalem, remis z Chelsea, dublet z Evertonem i kolejny punkt z Liverpoolem, tym razem u siebie.

Pod koniec sezonu Ipswich wskoczyło nawet na trzecią pozycję i wydawało się, że stać je na sensacyjne podium. Wszystko zepsuł jednak sam finisz. Po porażce z Charltonem na trzy mecze przed końcem ich kosztem o oczko wyżej awansował Liverpool. W przedostatniej kolejce Ipswich wygrało jeszcze z Coventry, jednak remis z Derby County na zakończenie sezonu sprawił, że skończyło się piątym miejsce. Zespół George'a Burley przeskoczyło jeszcze Leeds United.

Tak czy inaczej dla Ipswich Town był to najwyższy finisz w ligowej elicie od 1982 roku i wicemistrzostwa kraju.

W sezonie 2001/02 drużyna liczyła na to, że znów zamiesza, jednak skończyło się klapą. Ipswich sprowadziło takich piłkarzy jak Finidi George, Marcus Bent i bramkarz Matteo Sereni, by wzmocnić się przed grą w Pucharze UEFA. Tam szło im nieźle - wyeliminowali Torpedo Moskwa i Helsinborgs IF, a odpadli dopiero z Interem Mediolan. W międzyczasie zaniedbali jednak obowiązki w Premier League. W momencie porażki z Nerazzurri, Ipswich znajdowało się na ostatnim miejscu w lidze! Przez pierwsze 17 kolejek wygrało tylko jedno spotkanie.

Jeszcze zimą nastąpił zryw, kiedy Ipswich uzbierało siedem zwycięstw w ośmiu meczach, ale wiosna była fatalna i ekipa spadła z ligi, zajmując 18. miejsce.

4. miejsce, 71 punktów

Kolejny beniaminek z fortuną w tle. Na początku lat 90. właścicielem Blackburn był Jack Walker, który wtedy z przyjemnością przeznaczał pieniądze na klub, dlatego ten szybko urósł do rangi jednego z najsilniejszych w całej Anglii. W roku 1992 awansował do formującej się Premier League i tam nie zamierzał walczyć tylko o utrzymanie.

Na potwierdzenie ambicji Walker wydał około 3,5 miliona funtów na młodego, zdolnego napastnika Southampton, Alana Shearera. To był wówczas najdroższy transfer w historii brytyjskiej piłki. Wcześniej przekonał do trenowania drużyny Kenny'ego Dalglisha. Celem Blackburn była ofensywa gra z polotem i sprawienie niespodzianki. Mało kto jednak przypuszczał, że uda się to tak szybko.

Shearer okazał się fenomenem i po 21 meczach miał na koncie 16 bramek, jednak wtedy zerwał więzadła. Ale jego drużyny to nie zatrzymało. Blackburn wprawdzie początkowo po jego stracie potraciło trochę punktów, jednak osiem zwycięstw w dziesięciu ostatnich kolejkach dało mu miejsce w TOP 4.

Sezon 92/93 był jednak bardzo dziwny. Mistrzem został Manchester United, druga była Aston Villa, a trzecie Norwich City, które skończyło z ujemnym dorobkiem bramkowym. Blackburn z obiema tymi ekipami nie przegrało ani jednego spotkania, a Kanarki rozbiło nawet 7:1, ale zabrakło mu do wicemistrzostwa tylko trzech oczek. Na pocieszenie zostało 68 ligowych bramek - wynik lepszy nawet od Czerwonych Diabłów.

3. miejsce, 77 punktów

Początek ery Premier League miał to do siebie, że przypadki beniaminków, którzy kończyli sezon wysoko, stały się pewną codziennością. W roku 1993 na czwarte miejsce zawędrowało Blackburn, rok później ten wyczyn poprawiło Newcastle, a zwycięzca naszego rankingu - o którym za moment - niedługo później też mocno namieszał.

Sezon 93/94 na St. James' Park to były narodziny "The Entertainers". Drużyna trenowana przez Kevina Keegana, wzmocniona wracającym Peterem Beardsleyem, grała bardzo atrakcyjnie dla oka i ciągle parła do przodu. Efekt? Aż 82 bramki - najlepszy wynik w tamtym sezonie Premier League. 34 z nich zdobył Andy Cole, zdobywca nagrody dla Młodego Piłkarza Sezonu w Anglii, który razem z Beardsleyem siał popłoch w szeregach rywali. Obaj we wszystkich rozgrywkach trafili do siatki 65 razy.

Keegan słynął z tego, że każdy trening był u niego gierką, pomocników wystawiał na środku obrony i jakby mógł, wyszedłby ustawieniem 0-5-6. Przez to jego ekipa traciła wprawdzie sporo bramek, dokładnie 41 w lidze (najgorszy wynik w TOP 6), ale co z tego, skoro zdobywała ich dwa razy tyle? Angielski menedżer wychodził z założenia, że kibice przychodzą na spektakl i takowy otrzymali.

Newcastle grało jednak przez to bardzo nierówno. Po 12 kolejkach było w drugiej połowie tabeli, ale "The Entertainers" obudzili się w październiku i listopadzie. Wtedy w czterech meczach z rzędu strzelali co najmniej po trzy gole. W całym sezonie mecze na zero z przodu zdarzyły im się tylko pięciokrotnie, a mowa o czasach, kiedy w Premier League grano 42 kolejki. Siedem razy za to Newcastle strzelało co najmniej cztery gole w meczu.

Tamten sezon sprawił, że Sroki mocno zadomowiły się w elicie. Cole odszedł do Manchesteru United w styczniu 1995 roku, ale latem 1996 zastąpił go Shearer. Mnóstwo bramek zdobywał też Les Ferdinand. Po trzecim miejscu w 1994 roku było szóste w kolejnym, potem dwa z rzędu wicemistrzostwa, a następnie dwa finały FA Cup. Łatka "Zabawiaczy" przyległa do Newcastle na dobre i do dziś tamten okres pozostaje ostatnim tak udanym w dziejach klubu.

3. miejsce, 77 punktów

Walka o pierwsze miejsce w tym zestawieniu Premier League TOP 5 była zacięta. Po namyśle zwycięża jednak Nottingham Forest.

W 1993 roku Nottingham było pełne łez, kiedy spadając z Premier League jednocześnie z klubem żegnał się legendarny Brian Clough. Klub przejął po nim Frank Clark, lewy obrońca drużyny Clougha, która w 1979 roku sięgnęła po Puchar Mistrzów, a później menedżer Leyton Orient. Clark odziedziczył mocny skład z paroma znaczącymi postaciami poprzednika, a sam dołożył jeszcze m.in. Stana Collymore'a, kupionego z Norwich City i mieszanka wystrzeliła. Forest po roku wróciło do Premier League. I to wróciło z przytupem.

Drużyna Clarka nie przegrała żadnego z pierwszych jedenastu spotkań i przez moment nawet była liderem. Jedyne cztery porażki poniosła w serii pięciu meczów na przełomie października i listopada. Ani przez moment Nottingham Forest w sezonie 1994/95 nie było niżej na szóstym miejscu w tabeli. Jak na beniaminka to wynik absolutnie rewelacyjny.

Do finiszu na trzeciej pozycji prowadził ten zespół przede wszystkim Collymore. Jego 22 gole w Premier League przekuły się na zainteresowanie wielkich klubów i po sezonie Anglik przeniósł się do Liverpoolu. Fani słusznie martwili się wówczas, czy Forest będzie w stanie znów rywalizować o wysokie cele i kolejne lata były już na City Ground bardzo chude.

Sezon 95/96 wprawdzie przyniósł ćwierćfinał Pucharu UEFA i wyrzucenie Malmö FF w rewanżu za finał PEMK z 1979 roku, Auxerre oraz Lyonu. W lidze było jednak "tylko" dziewiąte miejsce. Potem był spadek z hukiem w 1997 roku, kolejny powrót do elity po roku i znów spadek, tym razem w sezonie 98/99 i to już na dobre. Od tego czasu Nottingham nie widziało Premier League.

Forest z rozgrywek 94/95 miało tyle samo punktów, co Newcastle z wcześniejszego sezonu, strzeliło też od niego mniej bramek, jednak stabilna forma okazała się jego atutem w walce o pierwsze miejsce tego zestawienia. Beniaminek, który nie wychodzi przez cały czas z TOP 6 i kończy na podium - tego już nigdy chyba w Premier League nie zobaczymy.