W ostatnich dniach wybraliśmy najlepsze polskie utwory oraz albumy kończącego się roku. Teraz wyruszamy w świat i jak zawsze, to najbardziej nieprzewidywalny z naszych redakcyjnych plebiscytów.
Tylko dwa ostatnie zestawienia pokazują, że wszystko może się zdarzyć: W pandemicznym 2020 rozgrzała nas Rico Nasty ze swoim futurystycznym IPHONE. W zeszłym roku odebrało nam rozum, bo nieoczekiwanym triumfatorem okazał się Underwater Boi ambitnych punkwców z Turnstile. Ale 2022 rok to kolejny knockout w wykonaniu starego wyjadacza, który już dwie dekady temu zaprojektował brzmienie współczesnego rapu. Dobra, koniec spoilerów. Oto nasza dycha:
Ice Spice – „Munch (Feelin’ U)” (prod. RIOTUSA)
Drillowe utwory o wysokim stopniu rozpasania to żadna nowość. Mimo tego, że ta stylistyka najlepiej sprawdza się jako ścieżka dźwiękowa do rozbójnickich działań – i takie są jej początki – z biegiem czasu zaczęła mieścić w sobie więcej tematów. Ice Spice podbiła 2022 drillującym Munch, utworem dotyczącym nie gangsterki, a… zdrowiej diety seksualnej. Wypełniony nowojorskim slangiem, frazami gotowymi do cytowania i spokojnym, skutecznym flow, utwór raperki był skazany na sukces. Ten rok należał do niej, ale czas pokaże, czy Munch był jednorazowym błyskiem, czy początkiem owocnej kariery. Paweł Klimczak
Denzel Curry – „Walkin” (prod. Kal Banx)
Chociaż mam innych faworytów z Melt My Eyez, See Your Future, ciężko odmówić Walkin miana idealnie skrojonego singla. W stosunku do poprzednich dokonań Zeltrona, jest to też wyraźny stylistyczny piwot. Zdecydowanie więcej tu klasycznego rapu: boombapowa produkcja, techniczny perfekcjonizm, soulowe wokalizy i laidbackowe tempo. Właśnie dzięki tym składowym Walkin ma wysokie repeat value. Do bujania głową; na wożonko po mieście, tryb couch potato lub spacer, podczas którego łapie się egzystencjalne rozkminy. Raven Miyagi kroczy dumnie i z pewnością nie jest to droga ku upadkowi. Wręcz przeciwnie: niewiele było w tym roku tak świadomych, elokwentnych i jednocześnie przebojowych momentów w hip-hopie. No i ten znakomity beat switch. Keep on walkin', ain't no stoppin'. Lech Podhalicz
Beyoncé – „Break My Soul”
Świat jest na tyle skomplikowany, że na jakimś poziomie wszyscy jesteśmy hipokrytami. Umiarkowanych rozmiarów twitterową gównoburzą sekującą Beyoncé za wersy o rzucaniu pracy (faktycznie mogących przychodzić łatwo multimilionerce i małżonce miliardera) traktuję jednak z przymrużeniem oka. Bo łatwo mnie przekupić banglającym podkładem. Ktokolwiek dokoptował do Queen B monarchinię nowoorleańskiego bounce’u w osobie Big Freedii oraz nieśmiertelną ikonę house’u, czyli Robin S, sam zasługuje na szlachectwo. Była członkini Destiny’s Child w tych ekstatycznych okoliczności prowadzi gospelowy w wyrazie TED Talk o niezależności. I przez te cztery i pół minuty można uwierzyć we wszystko, co mówi. Break My Soul to jedyna dopuszczalna forma coachingu oraz parkietowa epifania w jednym. Cyryl Rozwadowski
Pharrell Williams feat. 21 Savage, Tyler, The Creator – „Cash In Cash Out”
Jeżeli w działalność muzyczną wpisana jest pewna mistyczna tajemnica, długowieczność Pharrella stanowi jej niepodważalną emanację. To niby oczywista oczywistość, ale jednak urywa głowę, że on ma pięć dych na karku i nie było jeszcze niektórych na świecie, jak produkował Clipse’ów, pół solowego debiutu Justina Timberlake’a, I'm a Slave 4 U czy Milkshake, a w tym roku wciąż należy do najbardziej wpływowych i kreatywnych umysłów w branży. Zresztą – jak na każdym innym etapie swojej kariery. Nigdy nie zapomnę momentu, gdy w połowie pierwszej dekady lat dwutysięcznych pierwszy raz usłyszałem Drop It Like It's Hot z tym patentem uderzania językiem o górne podniebienie i syntezatorowym zamknięciem pętli. Cash In Cash Out nie jest aż tak rewolucyjne, ale zapewniło mi replay tamtego uniesienia. Ścisła czołówka beatów Pharrella; fantastyczne zderzenie energii 21 Savage’a i Tylera; ultymatywny banger. Marek Fall
Komentarze 0