Zapomnijcie o sitcomach. Właśnie trwa złota era niszowych komedii

Jak zmieścić w jednym serialu opowieści o krzywdzących stereotypach względem islamu, pułapce bycia wiecznym singlem, problemach, z którymi zmagają się imigranci, braniu na barki ciężaru konsekwencji podejmowanych decyzji oraz o empatii względem innych? Odpowiedź na to pytanie na pewno zna Ramy Youssef, autor i odtwórca głównej roli w dwusezonowej produkcji studia A24. Bohaterem serii jest urodzony w Stanach zwyczajny koleś egipskiego pochodzenia, który oprócz regularnej masturbacji, pociągu do imprez i podważania swojej moralności pragnie stać się przykładnym, oddanym wierze muzułmaninem. Do tego traci pracę w start-upie i musi mierzyć się z nadopiekuńczymi, konserwatywnymi rodzicami, którzy nie do końca kumają, jaką rolę powinni spełniać w życiu swoich dzieci.

Ramy nieustannie podejmuje wiele niełatwych wyzwań, opiera się pokusom i ciężko pracuje na to, aby szanowali go inni, ale co najważniejsze - żeby mieć czyste sumienie. A jako że jest to rasowa komedia, to nasz protagonista cały czas zalicza masę wpadek i jest wystawiany przez życie na próbę. Po prostu niekończąca się retrogradacja Merkurego. Poza tym, że Ramy jest typowym loserem, to odczuwa się jego względem jednocześnie dużą empatię i współczucie, ale też irytację spowodowaną powtarzaniem przez niego tych samych błędów. W drugim sezonie w jedną z kluczowych postaci wciela się laureat Oscara - Mahershala Ali, a cameo appearance notuje popularna gwiazda branży porno. I tak, będzie kolejny sezon. Ramy, musisz!

Mówi się, że Aziz Ansari jest znacznie lepszym twórcą niż stand-uperem. O ile o tym drugim nie mam większego pojęcia, tak Master of None to szczytowe osiągnięcie netfliksowego sektora komedii. Podobnie jak w Ramy czy High Maintenance, u Ansariego również pełno jest Nowego Jorku, pełno jest zwykłych sytuacji z codziennego życia, a wątek najróżniejszych mniejszości pojawia się na porządku dziennym. Master of None to również instant poprawiacz humoru i remedium na pandemiczną rzeczywistość. Nikt tak nie celebruje wypadu do restauracji i delektowania się szamką, nikt tak nie kocha spędzania czasu z ziomkami i nikt tak nie podnosi poziomu endorfin jak 30-letni nowojorczyk. Jeśli pokochaliście adult swimowy humor Tim & Eric, pokochacie Master of None.

Stwierdzenie, że High Maintenance zapoczątkował trend na low-key zaangażowane komedie nie będzie wcale przesadą. Ocierający się o geniusz serial, za który odpowiedzialny jest duet Katja Blichfeld i Ben Sinclair, pod kołderką lekkich i zabawnych historii z życia dilera marihuany przemyca całą masę wartościowych treści. Zaczęło się niemalże dekadę temu od amatorskiego projektu uploadowanego na Vimeo, a skończyło na produkcji czterech sezonów dla HBO i to z transmisją w antenowym prime timie stacji.

Bo główny protagonista, The Guy, nie zawsze znajduje się w centrum wydarzeń. Czasami jego czas na ekranie ogranicza się do dowozu śmiesznego towaru, czasami mija bohaterów danego odcinka śmigając na rowerze ulicami Nowego Jorku, a czasami wpada na nich przypadkiem podczas imprezy. High Maintenance to zbiór krótkich opowieści o ludziach. O kobietach i mężczyznach, osobach LGBTQ+ i hetero, o imigrantach i lokalsach, o milenialsach i gen Zetach, o biednych i bogatych. Aseksualny magik? Typ mający obsesję na punkcie Helen Hunt? Para zakochana w BDSM? Weterynarz robiący microdosing? Wszyscy tu są i wszyscy jarają spliff.

W tym serialu najpiękniejsze jest to, że jego twórcy nikogo nie oceniają i przedstawiają rzeczywistość w rzetelny sposób. Niesamowite są te pokłady empatii i zrozumienia, jakie drzemią w autorach serialu, a których personifikacją jest postać grana przez Sinclaira. Nie ma takiej drugiej rzeczy na streamingach, nie ma lepszego ziomka niż The Guy. Oglądajcie High Maintenance. Bawiąc, uczy.

Bill Hader współtworzył i zagrał tytułową rolę w jednej z najlepszych komedii, rozliczających się z powojenną traumą. Co sprawia, że Barry to topowa produkcja, jaka wyszła ze stajni HBO? Poza znakomitym aktorstwem i pełnym spektrum nietuzinkowych pomysłów - idealnie zachowane proporcje pomiędzy często absurdalnym i niepoprawnym humorem a rozkminami na temat samotności, przynależności i odnalezienia swojej roli w społeczeństwie. Fabuła? Były amerykański żołnierz próbuje wrócić po wojskowej misji do normalnego życia i postanawia, że dołączy do niszowej grupy teatralnej, której przewodzi ekscentryczny były gwiazdor estrady (tu znakomity Henry Winkler). Niewielką przeszkodą jest jednak fakt, że po zakończeniu przygody z militariami postanowił dorabiać sobie jako płatny zabójca. I oczywiście, wyjście z tego zawodu nie jest wcale taką prostą sprawą.

W Barrym dzieją się momentami rzeczy wielkie, a wzorem Atlanty czy Breaking Bad, dostajemy tu jeden odcinek - ze średnią ocen 9.8 na IMDB - całkowicie wyrwany z głównego kontekstu. Podobnie jak S1E07 przygód Paper Boia jest to absolutne dzieło telewizyjnej sztuki. Zresztą, to nie jedyny wspólny wątek z hitem stacji FX, bo za reżyserię kilku epizodów przygód mordercy na wynajem odpowiada Hiro Murai, który przy Atlancie miał stały etat, a poza tym kręcił teledyski dla m.in. FKA Twigs, Earla Sweatshirta, Flying Lotusa, no i oczywiście Childisha Gambino.

Najbardziej dziwaczny serial 2020 roku? Bardzo możliwe. Absurdalne mockumentary autorstwa Johna Wilsona to niesamowite natężenie nowojorskich osobliwości, kompletnie odklejonych sytuacji i miejsc, o których nie mieliście pojęcia. To nie jest ten sam Nowy Jork, jaki znamy z High Maintenance czy Ramy’ego. To jego krzywe odbicie, które wciąż pozostaje nieodłączną częścią tożsamości tego miasta. Oprócz Wilsona, przy serialu maczał palce naczelny piewca niezręcznej formy telewizyjnej - Nathan Fielder. How to With John Wilson to komedia pomyłek, wstydliwych sytuacji, prowokacji i szczerości. I ciężko tu o lepiej pasujący claim niż klasyczne it's funny because it's true.

Kolejna anthology series opowiadająca o normalnych ludziach zmagających się z normalnymi trudnościami. W tym przypadku zamieniamy Nowy Jork na Chicago, a życiowe dylematy singli na pary nieradzące sobie z utrzymaniem najróżniejszych form swoich relacji. Warto dodać, że gościnne występy w serii Joe Swanberga zaliczyli m.in. Emily Ratajkowski i Orlando Bloom. Jest w Easy trochę lekkiego cringe’u i daleko tej produkcji do poziomu High Maintenance czy Love, na których z pewnością wzorowali się twórcy, ale w ramach oczekiwania na piąty sezon przygód The Guya - który według doniesień nie wydarzy się w najbliższej przyszłości - można dać sobie nieco słabszy, ale przyzwoity substytut. Jak ktoś lubi mumblecore, powinien być zadowolony.