Człowiek - beka kontratakuje; parę dni temu dowiedzieliśmy się, że Nicolas Cage zagra wkrótce... samego siebie. I naprawdę przykro patrzeć, jak aktor na własne życzenie przeistacza się w żywego mema.
To zresztą podobna rzecz jak w przypadku Billa Murraya; od jakiegoś czasu obojętnie, gdzie gra, gra... Billa Murraya, sympatyczną, ironiczną i lekko odklejoną postać, którą stworzył sobie sam. Tyle tylko, że Murray w tym wszystkim wybiera dobre lub względnie dobre produkcje. A Cage? Rzucamy okiem na jego premiery z ostatnich lat: Powrót z zaświatów, Pakt krwi, Historia zemsty... O rany. Względnie dobra była tylko Mandy, która jednak sama w sobie była pastiszem kina klasy B, a Cage grał tam wielkiego draba, który rąbie drzewo rękami. To dość dobrze pokazuje, jak aktualnie widzi go Hollywood.
A przecież ten człowiek ma na swoim koncie Oscara! Cage był świetny i mamy na to kilka przykładów:
1. Ptasiek (1984)
Trudno uwierzyć, że Nicolas Cage miał kiedyś 20 lat. Ale tak, miał, i w tym wieku zdołał zagrać już swoją pierwszą poważną rolę; weterana wojny w Wietnamie Ala Columbato, który pomaga swojemu koledze, cierpiącemu na chorobę psychiczną tytułowemu Ptaśkowi. Film Alana Parkera był jedną z ważniejszych premier połowy lat 80.; przepracował temat powojennych traum w hollywoodzkim stylu, ale na tyle subtelnie, że do dziś robi ogromne wrażenie. A Cage był jako Al doskonały. Sprawdźcie - zwłaszcza, że możecie kojarzyć ten tytuł; Ptasiek jest adaptacją superpopularnej w Polsce powieści Williama Whartona.
2. Arizona Junior (1987)
Zawadiacki Cage, który paraduje w hawajskiej koszuli z wąsem a la polski hydraulik? Ta postać to ikona kina niezależnego z lat 80. Tak bowiem wyglądał główny bohater Arizona Junior braci Coen, świetnej, skrzącej się absurdalnym humorem komedii kryminalnej, w której policjantka i przestępca pobierają się, po czym... porywają dziecko, bo sami niestety nie mogą go mieć. Rzadko kiedy Nicolas Cage miał tyle możliwości, by pokazać światu swój komiczny potencjał. Tu się udało.
3. Dzikość serca (1990)
Do pewnego momentu, o którym za chwilę, to była najlepsza kreacja Nicolasa Cage'a. No jasne, przerysowana - ale tak bardzo, jak przerysowany był cały film; dziwaczna opowieść o ucieczce pary kochanków przed matką dziewczyny i wynajętymi przez nią zbirami. Czyli trochę takie Zrób mi jakąś krzywdę, ale główny, stylizowany na Elvisa bohater nie nosił rozciągniętego t-shirtu tylko legendarną kurtkę z wężowej skóry. Której zresztą poświęcił słynny monolog.
4. Zostawić Las Vegas (1995)
Najlepsza, najważniejsza rola Nicolasa Cage'a - mamy wrażenie, że to po tym filmie zaczęło się wszystko to, co dobre i co złe u tego aktora. Film dość skromny (Nic gra tu zapijaczonego hollywoodzkiego scenarzystę, który stacza się na samo dno), ale został na tyle zauważony przez Amerykańską Akademię Filmową, że Cage już w wieku 31 lat otrzymał za niego Oscara za najlepszą męską rolę pierwszoplanową. I słusznie, bo jest tu wybitny, natomiast złota statuetka odkręciła kurek z propozycjami zawodowymi, z których Nicolas Cage korzystał chyba aż za bardzo.
5. Oczy węża (1998)
Ale druga połowa lat 90. to jeszcze był jego czas. Błyszczał w produkcjach mainstreamowych (Twierdza, Con Air), grał w ambitniejszych produkcjach, które nie zawsze okazywały się strzałami (Ciemna strona miasta - ktoś pamięta ten film Martina Scorsese?), generalnie był mocno aktywny - i występował tylko w głośnych rzeczach. Takich, jak zupełnie zwariowane Oczy węża. To opowieść o detektywie, który musi znaleźć zabójcę wśród 14 tysięcy widzów walki bokserskiej w Atlantic City, a czasu bardzo mało. Cage jest tak samo histeryczny i rozedrgany jak cały film, więc jeśli chcecie zobaczyć go w nieco innej konwencji - sięgnijcie po ten tytuł.
6. Adaptacja (2002)
Druga nominacja do Oscara - tym razem Cage nie zamienił jej na złotą statuetkę. Ciekawostka: znów gra scenarzystę z problemami. Akcja filmu zaczyna się na planie... jak najbardziej prawdziwego obrazu Być jak John Malkovich, a Cage gra autora Charliego Kaufmana, który zmaga się z niemocą twórczą. Gra też... bliźniaka tegoż Kaufmana, który pisze z kolei film sensacyjny. Żeby było zabawniej: prawdziwy Kaufman też istniał i napisał scenariusz do Adaptacji. Mamy nadzieję, że się nie pogubiliście.
7. Zły porucznik (2009)
To już remake głośnego filmu z lat 90., a zarazem Cage w swojej schyłkowej fazie. I powierzenie mu roli w takim mocno apokaliptycznym obrazie okazało się idealnym wyborem. Jego bohater ma cierpienie wypisane na twarzy, świat go przygniata, jest uzależniony od środków przeciwbólowych i alkoholu, a co gorsza - nawiązuje współpracę z miejscowymi gangusami. Nie chcemy stawiać znaku równości pomiędzy aktorem i jego rolą... ale czuć, że Cage rozumiał porucznika. Wyszło zaskakująco dobrze.