Słabe nogi włoskiego kolosa. Cucine Lube Civitanova z pozorami potęgi

Na pierwszy rzut oka sytuacja Cucine Lube nie wygląda tragicznie. Zespół zajmuje drugie miejsce w tabeli, mając w dorobku osiemnaście zwycięstw i cztery porażki. Przekłada się to na 54 punkty. Sytuacja przybiera ciemniejsze barwy, gdy zwrócimy uwagę na stratę do lidera z Perugii. Największy krajowy rywal ostatnich lat przegrał tylko dwa mecze i prowadzi z przewagą aż dziesięciu punktów. Na pocieszenie można zacytować słowa Magdaleny Stysiak, która w rozmowie z newonce.sport stwierdziła, że „tabela jest ważna tylko w kontekście rozstawienia w play-offach”.

W Civitanovie wszystko musi być potężne. To klub, w którym siatkarze otrzymują dobre warunki, ale w zamian są zobowiązani, by prezentować poziom europejskiej czołówki. Choć w 2019 roku znaleźli się na szczycie kontynentu, wygrywając Ligę Mistrzów, to ostatnie dwie edycje przyniosły im bolesne rozczarowania już w ćwierćfinale.

POTĘGA W DNA

Rozmawiając o Lube trzeba zwrócić uwagę na trwającą już kolejną dekadę mocarność projektu. Daje to też światło na mentalność, jaka do dziś towarzyszy organizacji. Wiele świetnych zespołów powstało jako małe lokalne klubiki. W pewnym momencie ktoś postanowił zainwestować spore pieniądze, by wprowadzić je na szczyt. Skoro wspominaliśmy o Stysiak, to jej klub, Vero Volley Monza, jest doskonałym przykładem. Przez lata tułał się po regionalnych rozgrywkach, by dzięki wsparciu finansowemu w szybkim tempie znaleźć się w czołówce Serie A kobiet.

W Civitanovie, a właściwie w Trei, nie bawiono się w sponsorowanie już aktualnego klubu. Lube, firma przemysłowa produkująca meble kuchenne, chciała mieć własny autorski projekt. W 1990 roku klub z okolic Maceraty po raz przystąpił do rozgrywek Serie C. Trzy lata później grali już na zapleczu ekstraklasy. Wejście do elity zajęło im kolejne dwa sezony. Wtedy też przybrali nazwę, o której słyszał każdy fan volleya – Lube Banca Macerata.

Przez lata cierpliwie próbowali walczyć o pierwsze trofeum. Zdobyli brąz Pucharu CEV, lecz na pierwszy triumf przyszło czekać kibicom do 2001 roku. W zespole prowadzonym przez Silvano Prandiego znalazło się między innymi trzech wielkich zawodników, którzy gościli na łamach naszego portalu. Marco Meoni odpowiadał za rozegranie, Nalbert za przyjęcie, a Ivan Miljković za atak. Ten ostatni spędził w klubie siedem lat, podczas których cieszył się także z pierwszego triumfu w Lidze Mistrzów czy w Serie A. Szczególnie ten ostatni był ważny, bo pozwolił się wpisać się na karty historii najlepszej krajowej ligi świata. Legenda serbskiej siatkówki w 2020 roku wspominała o świetnej pracy wykonanej przez ówczesnego szkoleniowca zespołu, Ferdinando de Giorgiego.

– Tkwi mi w głowie jako jeden z najlepszych trenerów, jakich miałem. Zebrał niesamowity zespół z grupy różnych zawodników. Stworzył wspaniałą atmosferę do pracy. Odpłaciło to się mistrzostwem Włoch. Do dziś wykorzystuję wiele z jego fachu w codziennym życiu – mówił nam Miljković.

BEZ FAJERWEREK

Status obecnego od 27 lat w Serie A klubu widać, gdy zerknie się na wszystkie zebrane do dziś tytuły. Sześć mistrzostw Włoch, siedem pucharów kraju, dwie wygrane w Lidze Mistrzów i CEV Cupie, a także Klubowe Mistrzostwo Świata – to tak z grubsza.

Lube, grające od 2015 roku w Civitanovie, pomimo drugiego miejsca w grupie i sporej straty do Perugii, może pocieszać się także przeszłością. Przez ostatnie dziesięć lat zespół czterokrotnie wygrywał Serie A. Tylko raz, w 2014 roku, zdarzyło się, że kończyli fazę zasadniczą na pierwszym miejscu. Przeważnie przystępowali do kluczowej fazy z drugiego lub trzeciego miejsca. Tym razem problem może stanowić kadra – silna, lecz mocno wyeksploatowana.

Na papierze średnia wieku wynosząca około 30 lat zdaje się sygnalizować duże doświadczenie. Perugia legitymuje się składem zaledwie o kilka miesięcy młodszym. Lube towarzyszą spore problemy zdrowotne. Osmany Juantorena, dawna gwiazda włoskiej siatki, dziś jest 37-letnim cieniem wielkiego zawodnika, którego stawiano w czołówce przyjmujących świata. Męczą go kontuzje, przez co w tym sezonie wystąpił zaledwie czterokrotnie. On sam przymierza się już do odejścia z Włoch. W ostatnich tygodniach mówiło się o potencjalnym ruchu do Skry Bełchatów, lecz wobec obecnego stanu zdrowia urodzony na Kubie gracz byłby wątpliwym i zarazem bardzo drogim wzmocnieniem polskiego zespołu. Podobne problemy ze zdrowiem trapiły Jiriego Kovara i Iwana Zajcewa. Licznik występów obu panów w obecnym sezonie Serie A zamyka się na 21 meczach. Ten drugi wrócił do podstawowego składu i powoli wraca do świetnej formy.

Ofensywa klubu z centrum Italii opiera się obecnie na trzech graczach – Ricardo Lucarellim, Robertlandy Simonie i Marlonie Yancie. Pierwszy jest najskuteczniejszym zawodnikiem klubu (256 punktów), lecz w skali ligi jest to przeciętny wynik. Jego i Kubańczyka należy szukać dopiero w trzeciej dziesiątce najlepiej punktujących. Dla porównania lider, Rok Mozić z Verony, zdobył już 444 punkty.

Kiepsko wygląda również blok Lube. W całej Serie A gorszego wyniku od Civitanovy należy u Padovy i Rawenny. Mowa tu jednak o dwóch najgorszych klubach ligi, z podkreśleniem Constaru, który do tej pory nie wygrał jeszcze ani jednego meczu. Wicelider ma jednak zaległy mecz do rozegrania, co być może sprawi, że przesuną się w wyżej w zestawieniu.

Drużyna Blenginiego wypracowała sobie bardzo dobry bilans pierwszą częścią sezonu. W listopadzie rozegrała aż osiem spotkań ligowych i każde z nich wygrała za trzy punkty. Największe wahania formy to początek rozgrywek, okres po Klubowych Mistrzostwach Świata (zakończonych porażką w finale) oraz czas obecny, w którym do porażki z Modeną doszły dwie kolejne z Jastrzębskim Węglem.

„POLAKOFOBIA”

Ostatnie kilkanaście miesięcy sprawiło, że wszystko co polskie budzi w Civitanovie strach. Zdobywca tytułu Ligi Mistrzów z 2019 roku był jedną z przeszkód, którą pokonała Grupa Azoty ZAKSA Kędzierzyn-Koźle w drodze do sukcesu w ubiegłym roku. Przed dwumeczem Lube jawiło się jako faworyt. Polsko-włoskie starcie wywróciło obraz obu zespołów. „Koziołki” stały się mocnym pretendentem do triumfu, a rozbici rywale stracili trenera. Po porażce do zera w pierwszym meczu zarząd zwolnił Ferdinando de Giorgiego, zastępując go Blenginim. Co ciekawe, kilka miesięcy później doszło do zamiany stanowisk miedzy panami w kadrze Włoch. Młodszy po igrzyskach skupił się tylko na klubie, a starszy dopiero po nich rozpoczął pracę, po chwili zdobywając nieoczekiwanie mistrzostwo Europy.

W tym sezonie znów Lube trafiło na niedawnego oprawcę, tym razem już w fazie grupowej. Ponownie każda ze stron zabrała dla siebie po zwycięstwie – Lube w Gliwicach, ZAKSA w Civitanovie. Z pierwszego miejsca wyszli Włosi, trafiając od razu na Jastrzębski Węgiel. Mistrzowie Polski w pierwszym meczu zdecydowanie zdominowali przeciwników. Trzy do zera przy skuteczności ataku na poziomie 52 procent i pozytywnego przyjęcia na poziomie 47 wypadło bardzo okazale przy Włochach popełniających grubo ponad dwadzieścia błędów. W rewanżu Lube zagrało lepiej, wygrywając dwa sety. Następne wpadły już na konto jastrzębian, przez co zapewnili sobie awans do półfinału LM.

PRZYCZAJONY TYGRYS

Civitanova straciła już szanse na trzy trofea w tym sezonie. Przegrała dotkliwie półfinał Superpucharu Włoch z Monzą i ćwierćfinał Coppa Italia z Allianzem Mediolan, tym samym nie awansując do Final Four po raz pierwszy od dwunastu lat.

Pomimo oddalających się i wracających problemów cały czas mówimy o jednym z faworytów do mistrzostwa Włoch. Perugia Nikoli Grbicia gra świetny sezon, lecz w myśl wyświechtanego frazesu, play-offy rządzą się własnymi prawami. Kolejnym konkurentem może być nieobliczalne Trentino, które w drugiej części sezonu spisuje się jeszcze lepiej niż na początku. Z kolei Modena to jeszcze większa karuzela nieobliczalności niż Lube.

Porażka w kolejnym ćwierćfinale Ligi Mistrzów to spory zawód. Kompromitacja w lidze może spowodować trzęsienie ziemi. Póki co nikt w Civitanovie nie wywiesił białej flagi, ale Blengini prawdopodobnie przestaje mieć komfort pracy.