Piękne kulisy kadry Manciniego. 12 rzeczy, których dowiedzieliśmy się po serialu „Sogno Azzurro”

W sieci krąży mnóstwo zabawnych wycinków z Jorginho, tańczącym do neapolitaļskich piosenek, ale to czym najbardziej pomocnik Włochów zaciekawił widzów serialu to dogłębna analiza meczów. Zaraz po spotkaniu Włochy - Austria (2:1) obserwujemy zbiorowe śpiewy i wygłupy w samolocie, wszystkich rozpiera energia, a Jorginho siedzi i na tablecie ogląda powtórkę 1/8 finału. — Idziesz tu do obrońcy, widzisz? Zatrzymaj się — instruował kolegów. — Oglądam każdy mecz, w którym gram. Najczęściej zaraz po. Chcę myśleć o tym, co mogę poprawić u siebie, ale też patrzę na cały zespół, żeby znaleźć coś, w czym możemy być lepsi — opowiadał Jorginho.

— Mamma mia! — krzyczał Locatelli, gdy szczęśliwy wsiadał do samolotu zaraz po meczu z Hiszpanią. Sirigu podszedł wtedy do kamery, mówiąc: „To była nasza taktyka. Puścić Locatellego na pierwszego karnego, żeby spudłował i żeby Hiszpanie myśleli, że już nie muszą nic robić”. Półfinał był najtrudniejszym momentem drużyny Manciniego. Włoscy piłkarze nie ukrywają, że zmierzyli się z przeciwnikiem lepszym. Zaraz na drug dzień Ciro Immobile kręcąc na rowerku stacjonarnym mówi: „Przez 60 minut byłem obrońcą, nawet nie dotknąłem piłki”.

Giorgio Chiellini dodał, że w końcówce jechał już na oparach, a jeden z członków sztabu patrząc w tablet stwierdził, iż był to mecz nr 1 pod względem intensywności, kolejnym był Włochy - Szwajcaria. Świetną scenką jest też Pessina mówiący do Donnarummy: „Wiesz co mi się dzisiaj śniło? Że obok mnie leży Busquets”.

Ciro Immobile nie miał łatwego życia na Euro, zaczął od gola w meczu z Turcją, dołożył trafienie ze Szwajcarią, ale potem co chwilę słyszał, że powinien dawać drużynie więcej. Jedną z ciekawych scen jest indywidualna sesja Manciniego z napastnikiem Itallii. Mancini instruuje go jak ma poruszać się po boisku: że częściej powinien wychodzić na boki i atakować do środka, a nie odwrotnie.

— Jeśli jesteś drugim bramkarzem, to masz dwa wyjścia: albo czekasz na błąd kolegi, albo robisz wszystko, żeby mu pomóc — mówi Sirigu, którego w „Sogno Azzurro” widzimy jako motywatora i doradcę Gigio Donnarummy. Sirigu przed meczem ze Szwajcarią wziął kolegę i powiedział mu: „To będzie gówniany mecz, możesz mieć tylko jeden strzał do obrony w 70. minucie”. Ostatecznie okazało się, że faktycznie tak było. Sirigu śmiał się, że praktycznie co do minuty przewidział uderzenie Zubera. Ogromną rolę rezerwowego bramkarza Italii widać było też przed finałem, to on zebrał filmiki od żon, dziewczyn i rodzin kolegów, po czym wyświetlił im to przed wyjściem na boisko.

Krótka scenka przed meczem Włochy - Walia. Piłkarze siedzą na murawie i rozciągają mięśnie, nagle odzywa się Lorenzo Insigne.

— Trenerze, co to za tatuaż? — pyta.

Mancini odpowiada, że to herb Sampdorii, po czym dziwi się, że w ogóle padło takie pytanie.

— Który jesteś rocznik? — dopytuje

— 1991

— Robiłem ten tatuaż w 1983 roku. Lorenzo, nawet jeszcze wtedy nie byłeś w planach — uśmiecha się selekcjoner.

Fratelli d'Italia zawsze będzie hymnem, który łączy Włochów, ale za kulisami największe poruszenie robił utwór „Ma Quale Dieta” niejakiego Luca Il Sole di Notte. Właśnie takie smaczki można wyciągnąć podczas seansu serialu. Pojawiły się nawet sugestie, że gdyby nie ta piosenka być może nie byłoby mistrzostwa, to stało się obrzędem, głównym spoiwem, o którym Giorgio Chiellini mówi: „Musiałem nauczyć się słów, bo inaczej byłbym poza grupą”. Matteo Pessina żartował, że gdy pierwszy raz Lorenzo Insigne pokazał ten utwór, piłkarze patrzyli na siebie i mówili: „Ale o co chodzi?”. Nie minęło kilka dni, a wszyscy ją nucili. — Była pierwsza w autokarze, pierwsza w szatni, rytuał przed meczami — mówi Pessina.

Jeszcze przed Euro był bohaterem jednego z odcinków, gdy opowiadał o meczu Włochy - Szwecja z 2017 roku, to wtedy Italia przegrała walkę o mundial w Rosji, a De Rossi został przyłapany przez kamery jak odmawia wejścia na boisko Gian Piero Venturze. W „Sogno Azzurro” tłumaczy, iż kamera wyłapała tylko kawałek scenki, on przecież potem wstał i zaczął się rozgrzewać. W całym zamieszaniu chodziło o to, że wyraził zdziwienie, iż Włosi chcą gonić wynik zawodnikiem o takim profilu jak on.

De Rossi w 2006 roku był mistrzem świata, do kadry Manciniego dołączył dopiero wiosną, dlatego w serialu widzimy go jak rozstawia pachołki, nosi siatki i zbiera koszulki. — Jestem tu świeżakiem, muszę robić każdą, najzwyklejszą robotę — uśmiecha się. — To nic specjalnego, ale tutaj nie żyjemy tylko zwycięstwami czy karierą. Musimy być zadowoleni z tego, co robimy i że jesteśmy razem. Ja jestem szczęśliwy.

Roberto Mancini już przed meczem z Hiszpanią mówił: „To jest Euro rzutów karnych, szykujcie się”. Podczas serialu oglądamy jak Włosi trenują jedenastki, zresztą podsycone jest to żartami trenera, gdy mówi: „Wszyscy strzelamy, nie chcę potem w finale słyszeć: „Sorry boss, ale muszę pójść przestawić samochód”. Ciro Immobile mówi, że co prawda w tym roku obniżył swoją skuteczność w rzutach karnych, ale akurat w tej sztuce nie chodzi o najlepiej ułożoną nogę, a najzimniejszą krew, a tę na Euro ma pod kontrolę. Jest też zabawny cytat z Insigne, gdy zwraca się do Manciniego: „Trenerze, jeśli w finale będą karne, to wpuszczamy Daniele”. Jest to oczywiście nawiązanie do De Rossiego, który w 2006 roku posłał bombę w okienko w finale z Francją. Pojawia się też anegdota z tamtego turnieju. Mianowicie był piłkarz, który w finale zdjął buty i ochraniacze, a na koniec powiedział: "Nie strzelam. Nie strzelam, nawet jeśli mnie do tego wyznaczycie".

W każdym zespole są duety, które rozumieją się bez słów i dzięki temu wprowadzają świetną energię w grupie. We Włoszech kimś takim są Immobile i Insigne. Już przed Euro pisano o nich, że „Lorenzo jest lontem, a Ciro bombą”, a potem to się wszystko potwierdziło. Zawsze razem. Ciągle z bananem na twarzy i serią gimnazjalnych żartów. Łączy ich to, że obaj są z Neapolu, grali razem w Pescarze dekadę temu (był jeszcze z nimi Verratti).

Cała trójka spotkała się zresztą ostatnio na Ibizie. To też pokazuje siłę relacji w grupie. Bonucci spędza wakacje z Cheillinimi, a Immobile z Insigne. Obaj świetnie rozładowywali atmosferę w grupie. Podczas kolacji i oglądania meczu Dania - Anglia, to Immobile krzyczy do Donnarummy: „Buffalo, ty ten rzut wolny Damsgaarda to obroniłbyś głową”.

W kulisach szatni zawsze najciekawsza jest osoba trenera: to jaką aurę roztacza, co mówi, jak potrafi docierać do poszczególnych piłkarzy. Mancini już na pierwszy rzut oka emanuje spokojem. Nie jest jednym z tych, którzy będą robić show — w „Sogno Azzurro” najcześciej widzimy go przy tablicy, gdy w prosty sposób wykłada kawę na ławę.

Przed meczem z Walią mówi: „Nie grajmy wysokich dośrodkowań, to mają być niskie piłki na bramkarza”. Zaraz potem szybki montaż i właśnie taki pada gol dla Włochów. Przed spotkaniem z Belgią dużo instrukcji kręciło się wokół ograniczania De Bruyne, jest też o wolnej przestrzeni przed obrońcami i miejscem na strzały z dystansu, co też zresztą wykorzystał Insigne. Mancini przed półfinałem z Hiszpanią nie mydlił oczu: „Będziemy mieli kłopoty, to się stanie. Nie zawsze możemy wszystko kontrolować. Ale wtedy czekajmy. Jeśli zmuszają nas do niskiej obrony, to brońmy nisko”. Bardzo dobrze ogląda się te sceny, tam każde słowo ma odpowiednią wagę.

Był jednym z niespodziewanych bohaterów Euro. Dostał szansę gry, zastępując leczącego kontuzję Marco Verrattiego, strzelił dwa gole Szwajcarii, a potem w jednej ze scen filmu stwierdził wprost: „Gdyby nie pandemia i to, że Euro zostało przesunięte o rok, to na bank by mnie tu nie było”. Przysłuchujący się obok Jorginho odpowiedział, że nawet nie zorientował się, że dwanaście miesięcy temu faktycznie piłkarz Sassuolo był poza kadrą Manciniego. —Miło — skomentował krótko.

Jeszcze przed ostatnim odcinkiem na temat Euro był bohaterem serialu, gdy opowiadał o dwóch chemioterapiach i o tym, że przyjaźń pozwala robić rzeczy niemożliwe. W trakcie turnieju był sercem tej ekipy, dobrym duchem, o którym Włosi mówią, że wszedł do duszy piłkarzy. Momentami wyglądał tak, że aż chciałoby się go przytulić.

Vialli ma piękną scenę w „Sogno Azzurro”, gdy karne w meczu z Anglią ogląda plecami do boiska. Potrafi emocjonalnie przemawiać przed spotkaniem z Turcją, dzielić się refleksjami na temat życia, potrafi też jak dawniej trenować na boisku albo czytać piękne przemowy jak ta przed finałem, gdy cytował prezydenta Roosevelta. To naprawdę trzeba zobaczyć.