Swoi, ale trochę obcy. Słynni piłkarze wychowani poza krajem, który reprezentują

Bramkarz Chelsea to dość skomplikowany przypadek. Urodził się w Montivilliers we Francji i jest wychowankiem Le Havre. Całe życie bronił we Francji i teoretycznie mógłby pójść w ślady Mike'a Maignana czy Steve'a Mandandy, reprezentujących barwy mistrzów świata. W Mendym nie dostrzegano jednak reprezentacyjnego potencjału, więc jako już dojrzały piłkarz zwrócił się w kierunku afrykańskich korzeni. Początkowo miał reprezentować Gwineę Bissau, z której pochodzi jego ojciec i dla której zagrał nawet w nieoficjalnych sparingach, ale później zdecydował się na Senegal, skąd pochodzi jego matka. Dziś jest jednym z najsłynniejszych piłkarzy swojej reprezentacji obok Sadio Mane, lecz jego droga była zupełnie inna. W przeciwieństwie do gwiazdy Liverpoolu nigdy nie mieszkał w Afryce.

W futbolu prawy obrońca Paris Saint-Germain funkcjonuje jako Marokańczyk, skąd pochodzą jego rodzice, lecz były silne podstawy, by 22-latek grał dla Hiszpanii. Urodził się w Madrycie i od ósmego roku życia grał w szkółce Realu. Na Półwyspie Iberyjskim mieszkał przez pierwsze 20 lat życia. Ma też hiszpańską żonę. Wydaje się jednak, że nigdy nie miał większych wątpliwości i już na szczeblach juniorskich reprezentował Maroko.

Z reprezentacją Francji zdobył mistrzostwo świata, jednak zarówno nazwisko, jak i życiorys uprawniałyby go do gry dla Hiszpanii. Urodził się wprawdzie w Marsylii, bo tam grał wówczas jego ojciec, lecz w wieku czterech lat wrócił z rodziną do Hiszpanii. Hernandez jest wychowankiem Atletico, w Hiszpanii mieszkał prawie dwadzieścia lat i po francusku mówi z hiszpańskim akcentem. Związki rodziny z Hiszpanią nie ograniczają się tylko do miejsca zamieszkania, bo jego ojciec Jean-Francois Hernandez miał też hiszpańskie korzenie.

Przypadek trochę inny od większości na liście, ponieważ stoper Manchesteru City nie jest do końca ani Francuzem, ani Hiszpanem, lecz po prostu Baskiem. A że to lud zamieszkujący obie strony granicy tych krajów, Laporte zawsze znajdował się w pewnym zawieszeniu pomiędzy nimi. Urodził się we Francji, ale jako 16-latek dołączył do Athleticu Bilbao, który przecież przyjmuje wyłącznie Basków. Na szczeblach młodzieżowych reprezentował Francję aż 51 razy i był nawet dwukrotnie powołany do seniorskiej drużyny, ale nie zaliczył debiutu. Dlatego w 2021 roku niespodziewanie zgodził się grać dla Hiszpanii, z którą wystąpił na mistrzostwach Europy.

Wychował się na przedmieściach Paryża i całą karierę spędził we Francji. W domu, za sprawą francuskiej matki, mówiło się w jej języku, przez co obrońca Borussii Dortmund nie nauczył się portugalskiego i gdy pierwszy raz dzwonił do niego selekcjoner Fernando Santos, mieli problemy, by się dogadać. Guerreiro zapewniał jednak, że mimo iż nigdy nie mieszkał w Portugalii, zawsze chciał ją reprezentować i grał dla niej już na szczeblu kadry U-21. Mistrz Europy z 2016 roku jest jednak zdecydowanie produktem francuskiego systemu szkolenia.

U aktualnego mistrza Europy nawet ksywka zdradza mieszankę genów. Urodził się w Brazylii i do dwudziestego pierwszego roku życia miał tylko obywatelstwo tego kraju. Włochem został dopiero w 2012 roku, na podstawie korzeni swojego prapradziadka Giacomo Frello, który niegdyś wyemigrował z tego kraju do Brazylii. Środkowy pomocnik Chelsea pierwsze piętnaście lat życia spędził w Brazylii, a później przeniósł się do Werony. Włochy zaczął reprezentować na szczeblu kadry U-21, krótko po tym, jak otrzymał obywatelstwo tego kraju.

Przez lata pomocnik Sevilli był jedną największych gwiazd rewelacyjnej reprezentacji Chorwacji, obok choćby Luki Modricia. Jego życiorys był jednak zupełnie inny. Na świat przyszedł w szwajcarskim Rheinfelden i został wychowany przez tamtejsze kluby. Od czternastego roku życia grał w FC Basel, gdzie przebił się do seniorskiej piłki. W Chorwacji grał w piłkę jedynie w koszulce reprezentacji. Na szczeblach młodzieżowych reprezentował Szwajcarię, ale jako senior wybrał kraj pochodzenia. I trudno sobie wyobrazić kadrę wicemistrzów świata bez niego.

Nie każdy wielki algierski piłkarz, jak Zinedine Zidane czy Karim Benzema, wybiera grę dla Francji. Ryiad Mahrez jest 66-krotnym reprezentantem Algierii, choć urodził się we Francji i tam spędził 23 lata życia. W wieku 22 lat, gdy kariera reprezentacyjna wydawała się bardzo odległa, wyraził chęć gry dla Algierii. Dopiero później jego klubowa droga nabrała przyspieszenia. Z Leicester City zdobył mistrzostwo Anglii, trafił do Manchesteru City. Gdyby wybierał dziś, pewnie dylemat, kogo reprezentować, byłby większy. Kiedy decydował się na Algierię, był jednak tylko piłkarzem Le Havre.

Skomplikowana sytuacja, bo piłkarz Bayernu Monachium urodził się w Niemczech z angielsko-nigeryjskiego ojca i matki o polskich korzeniach. W wieku siedmiu lat rodzina przeniosła się z Niemiec do Anglii, gdzie pomocnik przeszedł większą część piłkarskiej edukacji. Dla Anglii grał w kadrach U15, U16, U17 i U21, jednak na początku tego roku niespodziewanie zdecydował się reprezentować Niemcy na szczeblu seniorskim. Już ma na koncie w ich barwach osiem występów.

Kolejny z wielu afrykańskich piłkarzy, którzy uczyli się grać w piłkę w Europie, ale nie mogąc przebić się do reprezentacji w nowym kraju, zwrócił się w kierunku korzeni. Związki Zahy z Wybrzeżem Kości Słoniowej są jednak trochę silniejsze niż w wielu analogicznych przypadkach, bo gracz Crystal Palace urodził się w Abidżanie i mieszkał tam do czwartego roku życia. Wychowywał się jednak w Anli i początkowo to jej powołania przyjmował. Grał na szczeblach kadry U19 i U21. W 2012 roku zagrał nawet w towarzyskim meczu seniorskiej reprezentacji. Cztery lata później zdecydował się jednak grać dla drużyny z Afryki. Gareth Southgate próbował nakłonić go do zmiany decyzji, lecz w 2017 roku skrzydłowy wystąpił w Pucharze Narodów Afryki i temat został zamknięty.

Najsłynniejszy gaboński piłkarz mógł grać dla wielu różnych reprezentacji. Jego ojciec był reprezentantem Gabonu. Matka pochodzi z Hiszpanii. Urodził się we Francji, ale przez lata mieszkał we Włoszech i początkowo był powołany do reprezentacji U19 tego kraju. Występował we francuskiej młodzieżówce, ale ostatecznie zdecydował się w 2009 roku grać dla Gabonu, jak jego ojciec, który kiedyś był kapitanem tej reprezentacji. Aktualnie ma na koncie 68 występów w reprezentacji kraju, w którym nigdy nie mieszkał.