Z boiska do ringu lub klatki. Piłkarze, którzy weszli do świata sportów walki

„Banda świrów! Chuligani! Koroniarze!” – pamiętacie słynne filmy z szatni Korony Kielce? Jednym z liderów tamtej „bandy” był Maciej Korzym, swego czasu talent jeżdżący na testy do Chelsea. Aktualnie gra w Sandecji Nowy Sącz, ale najciekawszą informacją na jego temat jest fakt, że już 9 października zadebiutuje w kickboxingu na gali South Battle Fight Night. Fakt, że nie postawił na coraz popularniejsze MMA (szczególnie że większość „freakowych” federacji bardzo chętnie by go przyjęła) tylko na kickboxing, jest interesujący i sprawia wrażenie, że Korzym bierze swoje podejście do sportów walki na poważnie. W sumie ma tylko 33 lata, a to może oznaczać co najmniej kilka lat kariery. A czy wątpimy w to, że jeden z liderów „Bandy Świrów” będzie miał wystarczająco woli walki i charakteru, by tego dokonać? Nie, nie śmielibyśmy.

Chyba najbardziej znane polskie nazwisko na tej liście. Srebrny medalista olimpijski, 70-krotny reprezentant Polski, były zawodnik m.in. Olympique Marsylia. Również znany z tego, że na boisku nogi nie odstawiał. Do klatki wyszedł po raz pierwszy (i na razie ostatni) w wieku 47 lat i pokonał Grega Collinsa na gali Free Fight Federation. Miało to miejsce w końcu 2019 roku i o ile kolejnej walki z udziałem „Świra” jeszcze nie było, o tyle on sam tego nie wyklucza, a spekulacjom nie ma końca. Jedną z nich jest ewentualny pojedynek z… Tomaszem Hajtą, byłym kolegą z reprezentacji. Konkretów nie ma, ale zestawienie dwóch znanych piłkarzy (to niekoniecznie musi być Hajto) na pewno przyciągnęłoby przed monitory wielu piłkarskich kibiców.

Jeden z klasycznych przykładów boiskowego zakapiora z polskich boisk. Znany najbardziej z występów piłkarskich w Górniku Zabrze czy Cracovii, ale mało kto wie, że swego czasu w Zabrzu trenował również boks. Biorąc pod uwagę to i jego renomę boiskowego twardziela, przy którym aż kości strzelały, jego przejście do MMA było wręcz czymś naturalnym. Wiśniewski zawalczył raz i uległ Kamilowi Walusiowi na gali KSW 20. Od tamtej pory (rok 2012) nie widujemy go w oktagonie, jednak już kilkukrotnie miał zaplanowany powrót, m.in. w ubiegłym roku. Niewykluczone, że walczącego Wiśniewskiego jeszcze zobaczymy.

Może nie był oryginalnym członkiem „Bandy Świrów” w Koronie Kielce, ale kiedy tam grał, duch Leszka Ojrzyńskiego i jego ekipy jeszcze unosił się w szatni. Przesiąkł tym na tyle, że niedawno został fighterem. Swój pierwszy pojedynek w boksie wygrał na punkty, teraz czeka go walka w kickboxingu, a jego ostatecznym celem jest dostanie się do topowej federacji MMA w Polsce, np. FEN. Sylwestrzak zdecydowanie nie traktuje sportów walki jako jednorazowego podejścia i jest szansa, że jeszcze o nim usłyszymy.

36-krotny reprezentant Anglii, wieloletni gracz Chelsea, Manchesteru City czy Southampton, nie trafił ani do MMA, ani do kickboxingu, tylko do boksu. W bokserskim starciu w 2017 roku pokonał bardzo wyraźnie Spencera Matthewsa i od tamtej pory wielu sugeruje mu, że to coś, czym powinien zająć się na poważnie. Bridge jednak zdaje się sugerować, że to był jednorazowy wyskok.

Szkoda. Może udałoby się w ten sposób rozwiązać pewne niedokończone sprawy z Johnem Terrym?

Były bramkarz Werderu Brema i reprezentacji Niemiec to chyba najciekawszy przypadek z tej listy. Po tym jak zrezygnował z gry na najwyższym poziomie, zdecydowanie „dopakował” na siłowni i gdy przestał już wyglądać jak piłkarz, trafił do… profesjonalnego wrestlingu. W reżyserowanych walkach nie przetrwał zbyt długo, ale był moment, kiedy otrzymał kontrakt od WWE i nawet wystąpił w ringu na gali odbywającej się w Niemczech. Od tamtej pory kontrakt został jednak rozwiązany, a Wiesego nie widzieliśmy nigdzie indziej.

Nie jest to nazwisko znane kibicom na całym świecie, ale już Polakom mogło się obić o uszy. Slepicka to były napastnik Spartaka Praga, który dwukrotnie wystąpił w reprezentacji Czech. Skąd więc go znamy? Z tego, że jeden z tych dwóch występów był przeciwko Polsce, w słynnym meczu eliminacji do mistrzostw świata w RPA, gdzie pokonaliśmy Czechów 2:1.

Slepicka ma też jeden występ w MMA. Pokonał w nim przez nokaut Tomasa Vranę i nie zdecydował się na kolejne występy. Aktualnie gra w niższych ligach czeskich.

Być może jedyny przypadek na tej liście, w którym nazwisko znamy znacznie bardziej ze świata MMA niż piłki nożnej. Karakhanyan zapowiadał się na dobrego piłkarza, występując m.in. w Torpedo czy Spartaku Moskwa, a także Gimnasticu Tarragona, jednak bardzo szybko porzucił futbol dla sportów walki. I wyszło mu to całkiem nieźle, bo aktualnie jest zawodnikiem Bellatora, jednej z najlepszych organizacji na świecie, a w międzyczasie wygrał dwa pasy mistrzowskie w wadze piórkowej federacji TPF i WSOF.

Zawodnik, który strzelał na każdym z zawodowych poziomów w lidze angielskiej, w tym w Premier League, w barwach Norwich City. W wieku 35 lat zawiesił jednak korki na kołku, by iść śladami ojca Clintona (mistrz Europy) i wujka Duke’a (trzykrotny mistrz świata) i zostać zawodowym bokserem. Na profesjonalnych ringach stoczył jedenaście walk, z których osiem wygrał.

Na koniec dwa bardzo mocne nazwiska, które na końcu są z jednego powodu – mimo planów, do walki wyjść się (jeszcze?) nie udało. Ferdinand miał poważne plany odnośnie boksu, jednak brytyjska federacja… odmówiła mu licencji, twierdząc, że przyznanie jej mija się z celem zawodowego boksu w Wielkiej Brytanii i dyscyplina niczego na tym nie zyska. Dziwna sprawa, biorąc pod uwagę, że kilku fanów Manchesteru United zyskałaby na pewno, ale Rio pogodził się z werdyktem i stwierdził, że nie będzie próbował inaczej.

Wasilewski to z kolei melodia przyszłości, jednak Mateusz Borek wspominał, że „Wasyl” zawsze o tym marzył i jeśli któraś z federacji MMA złoży mu dobrą propozycję, to bardzo możliwe, że zobaczymy go w oktagonie. Padły nawet sugestie pojedynku z innym piłkarzem, Błażejem Augustynem. Nie wiadomo, czy to się uda, ale Wasilewski to jeden z największych twardzieli być może nawet w historii polskiej piłki i to byłaby jedna z walk, którą polscy kibice chcieliby zobaczyć.