Zakazane earwormy: przypominamy 5 okropnych przebojów, o których wszyscy wolelibyśmy zapomnieć

Przełom lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych przyniósł wysyp muzyki o dziejowym ciężarze gatunkowym. Eminem wydał właściwy debiut, który na dłuższy czas zmienił układ sił w przemyśle rozrywkowym. Tego samego dnia co The Slim Shady LP ukazało się także Things Fall Apart od The Roots, uchodzące po dziś dzień za monument conscious hip-hopu. The White Stripes pokazali kierunek, w którym na przestrzeni kolejnej dekady miała podążyć znaczna część sceny gitarowej, a rok z okładem później Radiohead - posiłkując się katalogiem wytwórni Warp - nagrali jedną z najbardziej olśniewających i nowatorskich płyt w dziejach, Kid A.

I można by tak wymieniać w nieskończoność, ale po co, skoro największym hitem 2000 roku okazała się piosenka fińskiego rapera, której kultowy fragment całe pokolenia błędnie odczytywały jako łaka maka fą?!

Są rzeczy, których zdecydowanie łączyć się nie powinno. Na przykład alkohol i telefon do byłej. Albo - jazzowy scat i muzyka dance. Tej drugiej przewiny dopuścił się John Larkin, który na początku lat dziewięćdziesiątych zamienił Kalifornię na Berlin i stamtąd - już pod pseudonimem Scatman John - zaczął rozsiewać swoją twórczość. I nie będzie chyba przesadą, jeśli napiszemy, że jego flagowy singiel Scatman (Ski-Ba-Bop-Ba-Dop-Bop) to rzecz najpotworniejsza.

Singiel rozszedł się podobno w nakładzie przekraczającym sześć milionów egzemplarzy. Ludzie ludziom zgotowali ten los.

Niemcy odpowiedzialni są w zasadzie za jeszcze jedną próbę spustoszenia życia duchowego ludzkości u progu końca wieku. Właśnie w tamtejszej Bawarii przyszedł na świat piosenkarz sycylijsko-ugandyjskiego pochodzenia, David Lubega. I to on dopuścił się blitzkriegu na listy przebojów, kiedy sięgnął po kubańską piosenkę w stylu mambo z początku lat pięćdziesiątych, by przerobić ją na koszmarek, straszący ludzkość nawet bardziej niż perspektywa pluskwy milenijnej.

Spadkobiercy autora oryginału, Péreza Prado przez lata toczyli sądową batalię z Lou Begą, ale nie udało im się postawić go przed plutonem egzekucyjnym. Mało tego - wokalista dostał jeszcze nominację do Grammy w kategorii Best Male Pop Vocal Performance, gdzie przegonił go jednak Sting z Brand New Day.

Ninetiesy przyniosły takie parkietowe szlagiery jak Hey Boy Hey Girl od The Chemical Brothers, Born Slippy Underworld czy Around The World Daft Punk, ale żadnemu z tych wykonawców nie udało się zainfekować masowej wyobraźni w sposób równy one-hit wonderom z Los Del Rio. W 1993 roku duet podbił iberyjski rynek z Macareną, a niedługo później ich przebój dostał jeszcze światowego turbodoładowania, kiedy na warsztat wzięli go Bayside Boys. Epidemiczny charakter popularności tego kawałka to w dużej mierze także zasługa układu choreograficznego, stanowiącego poniekąd odpowiedź na Kaczuchy.

Jeden z naszych redaktorów wciąż ma w pamięci dzień, w którym - podczas wakacyjnej audycji Lato z radiem - usłyszał Macarenę po raz pierwszy. Wspomina to wydarzenie jako najczarniejszy moment swojego dzieciństwa.

Coco Jamboo i do przodu - to moje hasło. Dobre, nie? No właśnie nie bardzo, chociaż trzeba ekipie Mr.President przyznać, że w wakacje 1996 roku wywołała falę tsunami, na której udało jej się przesurfować aż do rozpadu grupy, który nastąpił ponad dekadę później, a to nie lada sztuka.

W tym miejscu kilka luźnych wniosków. Po pierwsze - czy ten ich flecik nie stanowił czasem zapowiedzi Praise The Lord (Da Shine)? Po drugie - najlepsza rzecz, jaką przyniosło Coco Jamboo to ten mash-up z Hemp Gru. Po trzecie - czy zdawaliście sobie sprawę, że istnieje oficjalna wersja bożonarodzeniowa tego numeru? Jeśli nie, to Gwiazdka nadeszła szybciej w tym roku.

Zaledwie uchyliliśmy tutaj drzwi starej szafy, prowadzącej do Narni wypartych wspomnień, ale w obawie o równowagę emocjonalną musimy czym prędzej je zamknąć. Nie znaczy to jednak, że nie podejmiemy ponownie tej próby sił. Ace of Base i Aqua już czekają w kolejce.