10 najlepszych rapowych numerów o kosmosie

Choć z większością koncepcji, które przytacza w tym numerze pierwszy myśliciel TDE, profesor Hawking by na pewno… polemizował, to najprawdopodobniej docenił by również głód wiedzy Kalifornijczyka i jego skłonność do podważania ogólnie przyjętych dogmatów. Nawinięta z perspektywy planety X - czerwonego giganta zmierzającego rzekomo w stronę Ziemi i mającego się z nią zderzyć któregoś pięknego dnia mijającego nam właśnie XXI wieku - fatalistyczna wizja więcej ma wspólnego z teoriami spiskowymi niż twardymi naukowymi dowodami, jednak Ab-Soul potrafi ją opowiedzieć niesamowicie obrazowo i wciągająco, a na potwierdzenie swoich słów sampluje wyimki z wypowiedzi naukowca pracującego swego czasu dla NASA.

Jeden z największych hitów Beastie Boysów, pochodzący z krążka Hello Nasty, elektro-rapowy szlagier z innego wymiaru więcej niż z nauką wspólnego ma z oldschoolowymi filmami science fiction z lat 50. i 60., a szczególnie z japońskimi kaijū movies czyli opowieściami o wielkich potworach. Nie zważając jednak na to o czym rapują sami Beasties - a rapują o tym co zwykle czyli, że są fajni i lubią swój cukier pić z kawą i mleczkiem - i sam numer i powstały do niego klip pełne są odwołań do kosmicznych wyobrażeń człowieka XX wieku. Sample ze starych ścieżek dźwiękowych, międzygwiezdne podróże mające na celu uratować ziemian przed przerośniętą kałamarnicą z piekła rodem i przede wszystkim ten genialny refren nagrany na porządnie rozkręconym vocoderze - Intergalactic, planetary, planetary, intergalactic; another dimension, another dimension.

Współtworząc legendarny duet Black Star, Mos Def i Talib Kweli wspinali się na szczyty swoich lirycznych umiejętności i nie inaczej było również w tym konkretnym numerze z ich debiutanckiego - i jak na razie jedynego, choć być może w tym roku się to zmieni - krążka. Metafora trudno dostrzegalnej z ziemi, tytułowej, czarnej gwiazdy pozwala im zbudować wielopłaszczyznową przenośnię, w której blasku odbijają się losy afroamerykańskiej społeczności, para-naukowe teorie dotyczące trzeciego oka i pięciu wymiarów, a także pełna gama kolorystycznych odwołań do wszelkich odcieni czerni. I choć Stephen Hawking zajmował się głównie czarnymi dziurami, nie gwiazdami, to coś nam mówi, że mógłby mu się spodobać ten świadomy, mądry i piękny numer.

Mimo, że Raskit w tym numerze nigdzie się nie wybiera, a - wręcz przeciwnie - domaga się swojej przestrzeni tu na Ziemi, to nie mogliśmy go w tym zestawieniu pominąć z kilku powodów. Niewiele jest bowiem lepszych przykładów tego jak powstały na londyńskich blokowiskach, przyziemny zwykle grime wystrzelić daleko w kosmos przy pomocy gęstych patentów lirycznych, syntetycznych fraz rodem ze ścieżek dźwiękowych do filmów scince-fiction i ścinków rozmów z kwatery głównej NASA. A poza tym wszystkim to jeden z lepszych numerów Dizzee’go od lat, a na pewno od czasów mocno zawodzącego nasze oczekiwania, upopowionego albumu The Fifth.

By dostać się na księżyc, Nayvadius DeMun Wilburn lepiej znany jako Future nie potrzebuje wartego miliony dolarów programu rakietowego. Wystarcza mu galon leanu i pół piguły. I choć wciąż twardo stąpający po ziemi reprezentant Atalanty, co rusz odlatuje w swoich numerach gdzieś... daleko, to w niewielu trackach opuszcza stratosferę równie prędko i skutecznie. Pomaga mu w tym zapewne ten, przywodzący na myśl odgłosy startu wahadłowca, syntetyczny bit Will-A-Foola i całe naręcze wszelkich skrrrtów, ay’ów i innej maści okrzyków, które nigdzie indziej nie brzmią równie futurystycznie. Kogo spotkał w przestrzeni międzygwiezdnej możecie się natomiast przekonać na jego kolejnym wydawnictwie.

Weezy co rusz przyznaje w swoich numerach, że nie jest człowiekiem, a obcym, kosmitą czy też Marsjaninem. Wpisując się tym samym w długą listę afroamerykańskich muzyków - Sun Ra, George Clinton, Dr. Octagon - którzy swoich korzeni doszukiwali się gdzieś daleko w przestrzeni międzygwiezdnej, mały Wayne ucina wszelkie dyskusje na temat swojej ekstrawagancji czy trudnych niekiedy do zrozumienia ruchów czy koncepcji. I choć jego dyskografia pełna jest kosmicznych wyskoków, to bodajże nigdzie indziej nie udało mu się odlecieć równie daleko - i przy tym nie zboczyć z kursu - jak w tym numerze z jego wciąż najlepszego krążka, klasycznego albumu The Carter III. Nie możliwy do przecenienia udział w powodzeniu tego projektu mieli natomiast jego producenci - duet Cool & Dre, którzy w pracy nad nim sięgnęli po ścieżkę dźwiękową z filmu E.T.

Chcąc również zahaczyć o starą szkołę, mogliśmy w tym zestawieniu sięgnąć oczywiście po klasyczny Planet Rock Afrik’i Bambaat’y i Soulsonic Force, jednak doszliśmy do wniosku, że… wszyscy go znają, a klimat międzygwiezdnych podróży lepiej oddaje ten elektro-rapowy szlagier klasycznej nowojorskiej formacji Newcleus. Pełnymi garściami czerpiąca z kosmicznego funku - Parliament-Funkadelic, vocodery i zimne acz pełne groove’u syntezatory - oldschoolowa grupa swoją sławę zawdzięcza występom na osiedlowych block parties jednak ich oczy i uszy wciąż zwrócone były w stronę bezkresnego uniwersum. I na pewno też profesor Hawking zgodził by się z nimi, że Space is the Place.

Choć właściwie cały drugi krążek Big Boi’a i André 3000 zanurzony jest w mocno komiksowej, pozaziemskiej atmosferze, to w kwestii budowania nastroju ten numer nie ma sobie równych. Pozbawiony klasycznie pojmowanego bitu, duszny klimat produkcji samego duetu genialnie uzupełnia się ze śpiewnymi frazami refrenu i abstrakcyjnymi wersami Benjamina. I choć tematyka utworu jest skupia się na kwestiach mocno przyziemnych - wykorzystywaniu okazji, gdy te się nadarzają i podejmowaniu trafnych wyborów - to sposób w jaki opowiedzieli o nich reprezentanci OutKastu jest doprawdy nie z tego świata.

To jeden z tych rzadkich przypadków, gdy nasi rodzimi raperzy tworzą historię światowego hip-hopu, a ich osiągnięć pozazdrościć mógłby nawet… Kanye West. W 2011 roku bowiem nazwa warszawskiej wytwórni i brandu tekstylnego Prosto została wystrzelona w kosmos na pokładzie pierwszego polskiego satelity naukowego noszącego nazwę LEM. To wydarzenie reprezentanci labelu uczcili numerem Prosto w kosmos, do którego bit wyprodukował czeski bitmaker związany z klasycznym składem Peneři strýčka Homeboye, Mike Trafik. I choć efekt współpracy Sokoła, Marysi Starosty, Dioxa, Jurasa i VNM’a nie sięga gwiazd, to jego kontekst jest doprawdy imponujący i zrealizowany też w słusznym celu. Stephen Hawking na pewno by całej inicjatywie kibicował.

A skoro już wspomnieliśmy Kanye, nie możemy zapomnieć o jego księżycowym duecie z wokalistą znanym jako The-Dream. Przywodzący na myśl (do dziś) najdroższy klip w historii tej formy - wyreżyserowany przez Marka Romanka Scream duetu Janet i Michael Jackson - kosmiczny teledysk z 2009 roku nie zestarzał się co prawda najlepiej, a pojawiający się w nim statek kosmiczny ciut za bardzo przypomina nam Sokoła Millenium, ale do dziś pozostaje on jedną z bardziej spektakularnych realizacji science-fiction w historii rapowej filmografii. Jaką natomiast metaforę zobaczył w gwiazdach Ye możecie się zapewne domyślać.