"2011", a jednak 2020. Otsochodzi wydał nowy album, a my już go przesłuchaliśmy

Przez 40 minut można powiedzieć dużo, a nawet jeszcze więcej. Niestety czasem zbytnie zafiksowanie się na jednym temacie, nawet tym bardzo plastycznym, może zaklajstrować warstwę liryczną tak, że w ogólnym rozrachunku staje się monotematyczna. Jasne, sposobów ujęcia zagadnienia takiego jak uczucie jest wiele, lecz w przypadku 2011 możemy śmiało mówić o lekko dojmującej, rozpisanej na kilkanaście kawałków repetycji.

Żeby nie było: chyba wszyscy zdążyli się już przyzwyczaić do tego, że i w truskulozie, i w nowym wydaniu Otsochodzi bardzo rzadko jawił się jako gość, którego wersy biorą pod but i każą bić pokłony. Ten typ już tak ma; u wielu innych, mniej utalentowanych, byłoby to nie do przyjęcia, u niego, dzięki autorskiemu stilo, da się to przeżyć, nawet jeśli niewiele da się z tego wynieść. Tym bardziej, że w liniach nie sposób wyczuć fałszu – wszystko wskazuje na to, że te miłosne wyznania połączone z braggą w stylu started from the bottom, now we're here nie są próbą poruszenia czułej nuty u nastolatków, tylko szczerą manifestacją szczęścia. Kołacze się jednak w głowie myśl, że dałoby się to opowiedzieć ciekawiej, bo przecież nie jest to niewykonalne.

Istnieją zdecydowanie prostsze i skuteczniejsze sposoby na doprowadzenie do sytuacji, w której sen z powiek zaczyna spędzać ci wybór nowego większego sejfu do M4. Ba, jeśli myślisz o tym, by taplać się w banknotach, to na pewno nie próbujesz szturmować rynku albumem, którego muzyczna łączność z najbardziej trendującym rzeczami nad Wisłą opiera się bodaj na dwóch kawałkach, z czego jeden, Oopsy Daisy, i tak nie wpisuje się 1:1 w klikogenną pragmatyczność.

Zanim ktoś pomyśli, że właśnie robię z warszawiaka bojownika, który nagle stanął na barykadzie i zaczął krzyczeć: opamiętajcie się, czas iść pod prąd, od razu dodaję: posądzanie go o antysystemowe ciągotki to najgrubsza z przesad. Mimo to muzyka, która znalazła się na płycie, jest nadspodziewanie koncyliacyjna i jakościowa, nieprzypałowo godząca fanów SLAM-u i późniejszych wydawnictw. A nawet poszerzająca zasięg o tych, którzy uważają, że Audioportret to najlepsza płyta 2019 roku.

Przypadek? Nie sądzę. W końcu ciepłe brzmienie Mięthy stało się jednym z najjaśniejszych punktów ostatnich lat w katalogu wydawniczego Asfalt Records, obecnej wytwórni Otso. To właśnie ono – w nieco zmienionej odsłonie, wprowadzającej bardziej wymagające do nawijania łamanie rytmiki, acz bez uszczerbku w słodko sączącym się wajbie – pozwoliło gospodarzowi uciec... No, nie z traphouse'u, ale z domu pierwotnych niuskulowych uciech już tak. Najgłośniejszy wyraziciel zmiany to Między nami, z trzaskami winyla, cutami i skreczami oraz wypuszczeniem się w kierunku rapowej mutacji r'n'b, najostrzejsza demonstracja siły – Czego?!, z ciążącym ku organiczności podkładem, no i wokalem poprowadzonym tak precyzyjnie, że aż w szoku, w szoku.

Wydawało się, że główną rolę w określaniu muzycznego kształtu płyty odegrał AWGS, odpowiadający za bity we wspomnianym wcześniej duecie. Nic z tych rzeczy. Podczas gdy mięthowemu ogarniaczowi przypadło w udziale 20% podkładów, niemal połowa kawałków była produkowana lub współtworzona przez sem0ra. Zresztą już o nim mówiłem, bo dwa charakterystyczne utwory wyszły właśnie spod jego ręki, podobnie jak choćby upieczony w slowthaiowym duchu rodzynek Warsaw Local Boy.

Warto przy tym zwrócić uwagę na pewien fakt wynikający wprost z tracklisty. A mianowicie ten związany z Mów, czyli reprezentantem starego (a więc nowego, cóż za przewrotność) porządku. W tymże tracku jednym z producentów został 101 Decybeli, od kilku sezonów działający raczej na uboczu sceny. To nie wyjątek, lecz reguła; nieoczywisty dobór wymagał cierpliwego scoutingu, poprzedzonego jasnym określeniem, czego się właściwie szuka i chce, ale wyszło galowo. DOM Cat.Fincha przeistacza się z liveactowego sznytu w ewoluującą sztukę, Mówią (2020) DJ-a Pstyka przynosi bębny jak z dawnego, zhardziałego podziemia, a $ Class to już ruch najbardziej zaskakujący, bo ten piankowy, oldskulowy przelot jest zasługą Fleczera, kiedyś rozpoznawalnego, dziś już marginalnego beatmakera. Szperanie miało, ma i zawsze będzie miało sens, podążanie po linii najmniejszego oporu – nie.