W sieci od kilku dni pojawiają się opinie, że to najlepszy kawałek Bediego w karierze. Nie było więc innej opcji – postanowiliśmy przyjrzeć mu się uważnie.
Ozłocenie nadchodzącego krążka Opowieści z Doliny Smoków już dwa tygodnie przed premierą, coraz szybsze wbijanie kolejnych milionów przy singlach w serwisie, no i kawałek doceniany niemal przez wszystkich słuchaczy, którzy mieli z nim do czynienia.
Co do tego ostatniego – większym przełomem dla kariery bydgoszczanina był na pewno Gustaw, którego umieściliśmy w TOP 100 polskich rapowych singli tej dekady, ale 1998 jest ważniejszy dla sceny niż track sprzed ponad dwóch (!) lat. Dziś powiemy wam, czemu jest tak, a nie inaczej.
Pryncypia do propsowania
Jednym z największych problemów rapu Anno Domini 2019 jest fakt, że bity są regularnie zalewane strumieniami świadomości niskich lotów, które nie stanowią żadnej wartości dodanej – to tylko zapychacze, które mają chyba tylko za zadanie sprawić, by dany track nie był instrumentalem.
Tym bardziej należałoby docenić, że 1998 o czymś faktycznie mówi, ale byłoby to spore uproszczenie. Mamy tu bowiem do czynienia z treścią, która sporo wniesie w dyskusji o mentalu polskiej rap sceny. Owszem, docenienie samotnych matek wydaje się całkiem oczywiste, za to linijki poświęcone sprawom światopoglądowym są (jak na rodzimą branżę) zdecydowanie niecodzienne. Jestem dumny, że jestem Polakiem / nie przeszkadza mi chłopak z chłopakiem – takie słowa w ustach młodego, szeroko rozpoznawalnego gracza, do tego zdeklarowanie wierzącego, mają wielką wagę. I to szczególnie w czasach, gdy raperzy odżegnują się od jasnych statementów w obawie przed spolaryzowaniem własnego audytorium. Zaprawdę odważne to i sprawiedliwe.
Groupies w odwrocie, nie odwodzie
Jeśli jesteście na bieżąco z kawałkami młodych nawijaczy to z pewnością wiecie, jakie zazwyczaj jest ich podejście do spraw uczuciowo-łóżkowych. Z jednej strony dżolerska przewózka spod znaku twoja panna to moja groupie, obczaj winne DM-y, z drugiej jęczenie, że podlotki są be, bo nie można im zaufać.
Po odsłuchu aż chciałoby się spotkać delikwenta, posadzić go przy piwie i powiedzieć mu: typie, PKU najpierw, a nie po fakcie, może spojrzałbyś trochę dalej niż czubek twojego zweryfikowanego konta na IG? Rola zdrowego, niepatrzącego na cyferki na koncie i profilu związku jest zdecydowanie zbyt mało naświetlana, jeśli idzie o szeroko rozumiane życie zawodowe. Właśnie dlatego warto docenić, gdy koleś z taką popularnością jak Bedi piętnuje nie tylko maczystowskie podejście do fanek, ale też pełne interesowności i fałszu zagrywki drugiej strony. Miła odmiana po choćby tracku Gucci Mane i plątaninie myśli w niuansowej audycji Solara.
Demony przeszłości jak na dłoni
Wspomniana już wcześniej przewózka jest nieodłącznym elementem składowym, którzy formuje rapera. Tyczy się ona zresztą nie tylko stanu konta i liczby łóżkowych partnerek, ale także przeszłości. Dopuszczalne jest oczywiście mówienie o dawnej biedzie i zrobieniu czegoś z niczego wbrew wszystkim, ale w takich rozkminach nie można się za bardzo zapędzić – jedno słowo i wyjdzie na to, że dawniej wcale nie miało się aż takich grande cojones.
W kawałku Chłopaki nie płaczą mocny wjazd zaliczył Taco Hemingway, mówiąc raz i dobrze, że faceci mają prawo do łez – i to z najróżniejszych, rzecz jasna ważnych dla nich powodów. Teraz przyszła pora na Bedoesa, który opowiedział w 1998 o swoich ciężkich czasach szkolnych. Ktoś powie: ale to już było, my powiemy: było, ale nigdy nie było tak szczerze, nawet w przywoływanym już Gustawie. W tym środowisku trzeba naprawdę wielkiej odwagi, by powiedzieć wprost, że było się gnębionym przez kolegów za dzieciaka, bo to nijak nie licuje z na co dzień kolportowanym obrazem rapera.