Nasze wrażenia po przesłuchaniu nowej płyty Taco Hemingwaya - kawałek po kawałku

To w zasadzie kontynuacja głównego wątku albumu SOMA 0.5 mg: samotność na szczycie. Taco nie do końca radzi sobie z powszechną rozpoznawalnością, dlatego lubi wyjeżdżać z Warszawy - na przykład do Brukseli, gdzie mieszka jego mama i gdzie powstała część tekstów na Cafe Belga; tak zresztą nazywa się autentyczna restauracja w tym mieście. Trochę zaskakuje lekko punkowy wokal w refrenie i niezamierzony follow-up do Cool Kids Of Death; tam gdzie Krzysztof Ostrowski w 2002 roku śpiewał: Dwadzieścia kilka lat, ciągle w nic nie wierzę, brak mi doświadczeń istotniejszych, Holocaustu, wojny, śmierci, w 2018 Taco dopowiada: Mama pyta, kiedy zacznę pisać o czymś / Mówię jej, że kiedy coś mi się przytrafi.

Bardzo dobry beat Borucciego i jeden ze słabszych momentów Taco na Cafe Belga - raz, że nie do końca wychodzi mu to śpiewanie, dwa - to ciekawy casus; Szcześniak jest raperem, któremu obok wersów wybitnych potrafią przydarzyć się takie porównania, przy których łapiemy się za głowę, kiedyś: Świat jest WF-em, a ja nie mam stroju, teraz koszmary i kanarzy w ZTM. Zresztą całościowo ten track jest zbudowany z popkulturowych metafor (sprawa U2 i Apple, Star Wars, Yellow zespołu Coldplay) tak, jakby Filip chciał pochwalić się erudycją, trochę gubiąc po drodze główny sens numeru.

Na kontrze - zdecydowanie jeden z najlepszych tracków Taco, w którym zwraca uwagę na to, jak wielką iluzją są idole w oczach własnych fanów. Kiedyś w rozmowie z jednym z redaktorów newonce'a Kuba Karaś z The Dumplings powiedział: masa ludzi chce mieć z nami zdjęcia, ale już mało kto ma ochotę z nami porozmawiać i mniej więcej o tym opowiada Wszystko na niby. Z drugiej strony Szcześniak jako jeden z niewielu otwarcie mówi, że nie przeszkadza mu młody wiek słuchaczy - słuchaczy, którzy przecież chłoną tę iluzję jak gąbki. Przed nim chyba tylko Tede powiedział: szanuj gimba swego, bo ten gimb ci płaci. Świat jest pełen paradoksów.

Na początku Cafe Belga Taco deklaruje, że w 2019 roku musi przyjść czas na odpoczynek - tu tylko to potwierdza. Co by nie mówić, od czasu ogromnego sukcesu Umowy o dzieło Szcześniak nie daje sobie luzu ani na moment. Wosk, Marmur, Szprycer, SOMA 0.5 mg, a podobno w kolejce czeka jeszcze jeden projekt. Nic dziwnego, że od nadmiaru roboty można oszaleć i tu jak ulał pasuje metafora Stanleya Kubricka, a konkretnie filmu Lśnienie, gdzie główny bohater, grany przez Jacka Nicholsona pisarz Jack Torrance, dostaje obłędu, chwyta za siekierę i rzuca się na rodzinę; zresztą już od czasu Taconafide raper dość często porusza motyw załamania nerwowego. W każdym razie to znów szczery, mocny tekst pełen bardzo udanych porównań (chyba najlepsze na płycie: Zarzucają chłopcom mechaniczność / Hej, główna scena na Orange'u, patrz jak płynę - kto ma skumać, ten skuma i doceni). Do tego pisany dosłownie przed chwilą, skoro znalazło się w nim nawet miejsce na nawiązanie do meczu Polska-Senegal (to chyba rekord: mistrzostwa wciąż trwają!).

A swoją drogą chłopak musi być niezłym kozakiem, skoro nie przytulił miliona za reklamę wódki. Z drugiej strony: Śpiewałbym inaczej, gdybym nie wyprzedał trasy / Albo gdyby jakoś marnie nam się sprzedawała płyta.

Raz się jest na dnie, raz się jest na szczycie, oto całe nasze popierdolone życie - nawijał w 1998 Peja. 20 lat później Taco Hemingway powiedział mniej więcej to samo, ale w nieco inny, bardziej stylowy sposób. Kolejny bardzo dobry numer, w którym Taco odważnie kreśli swoją przyszłość na zasadzie: co to będzie, jak nagle wszystko się spierdoli. W końcu każdy hajp prędzej czy później musi minąć a zamiast Torwaru może, jak kiedyś, wyprzedać się co najwyżej Cafe Kulturalna. Swoją drogą to też mocno zabawny tekst, zwłaszcza druga zwrotka. I tu też efekt końcowy nieco psuje śpiewany refren.

Trochę taki Deszcz na betonie a.d. 2018; w Fiji Taco znowu kieruje narrację do kobiety, składając zwrotki w całości z efektownych porównań (Jak apka YouTube'a, co nie chce grać w tle / Jak wieści ze szczytu, gdy jestem na dnie / Jak Uber, co gada, gdy ja wolę milczeć / Gdy chciałem pogadać, a ty wolisz ciszę). Swoją drogą cieszy, że w końcu ktoś to powiedział: nic nie wkurwia mężczyzn tak bardzo, jak celowo nieodbierająca albo odpisująca po 12 godzinach kobieta.

Mocno Drake'owy follow-up do poprzedniego Fiji i - częściowo - Tamagotchi Taconafide. Ale szczerze: to jeden z tych tracków, których na Cafe Belga mogłoby nie być. Tekstowe wycieczki Taco prowadzą tu donikąd, o wiele ciekawiej z relacji damsko-męskich rozliczał się numer wcześniej. Sam bardzo bujający beat Borucciego to trochę za mało.

Bardzo Taconafide'owy track wpisujący się w jeden z ulubionych tematów raperów - kiedyś było lepiej. Tyle że można nawinąć o tym we współczesnym rapie tak: Nie było insta, fejsa, maili ani memów / Nikt nic nie narzucał, żyło się po swojemu / Nie było problemów? He, jesteś w błędzie / One były, będą są zawsze i wszędzie (nie będziemy wredni i nie podany autora), a można tak: Pani Nykiel da ci kartę SIM / Pani Dykiel da ci owocowe Fairy / Z każdej głupiej strony kuszą Telimeny / Widzę tylko windę, mój posiłek zawsze delivery. Świetny, mocno hikikomori numer, w którym odbijają się Huxley, Black Mirror i tęsknota za światem, którego nie ma.

Chyba najmroczniejszy numer na płycie; Szcześniak niczym za czasów swoich pierwszych ep-ek wjeżdża we współczesną Warszawę, rapując o dzieciakach, którym mefedron zastąpił poczciwą trawę, zalepianych telefonach na Smolnej i zajawce na techno. A z drugiej strony nawiązania do malarza Modiglianiego, który umarł będąc niemal rówieśnikiem Taco Hemingwaya. Bardzo gęsty, mocno plastyczny rap w połączeniu z leniwym beatem Borucciego brzmi jak narkotyczny zjazd o 4 nad ranem, kiedy odzyskujesz przytomność w Uberze, a lecące w radiu De Mono brzmi jak Joy Division. Trudno o lepszą rekomendację.

Rumak zrobił tu bodaj najlepszy beat na płycie, natomiast Taco znowu trochę pogubił się we własnym gąszczu skojarzeń. I to jest zasadniczo dosyć ciekawa sytuacja: w tych numerach, w których rapuje o najbardziej osobistych tematach, chowa się za gardą wielopiętrowych metafor, ale gdy przychodzi mu opisywać to, co go otacza - wtedy staje się tym piekielnie błyskotliwym Taco, u którego dwa celne zdania ważą więcej niż dziesięć eksperckich artykułów w tygodnikach opinii.

Przede wszystkim - nareszcie. Ktoś w końcu odważył się i zarapował po angielsku, chociaż od razu warto dodać - dobrze, że trafiło na typa, który akcent i słownik ma w małym palcu. O samym numerze nie będziemy już pisać, skoro zrobili to inni, he, he, he.

�

Podsumowując, krótka piłka - po rozczarowującym SOMA 0.5 mg Taco Hemingway wrócił do wysokiej formy. Niewielu jest raperów w tym kraju, których numery są jak filmy Barei - takie, gdzie poszczególne smaczki wyłapuje się za piątym czy dziesiątym razem. Taco nie tylko chce się słuchać, ale chce się w niego także wsłuchać, bo czuć, że jaźń tego człowieka jest jak maszynka do mięsa, w której instagram mieli się z Gombrowiczem, Tory Lanezem i piłkarzami. W sumie to trochę jak u nas.