Chcesz zginąć po gangstersku? Do wyboru możliwości pełna gama, nawijał wiele lat temu Wujek Samo Zło. Przygotowaliśmy dla was dziesięć takich możliwości w postaci budzących grozę rapowych artworków. To jest właśnie to, co nazywamy mocnym uderzeniem.
Shut Up And Dance - Dance Before The Police Come! (1990)
Kto pamięta jeszcze dzisiaj przebój Waszki G, Życie ostre jak maczeta? Blisko dwadzieścia lat przed Ja to pierdolę, zdejmuję kominiarę i blisko trzydzieści przed OYCHE DONIZ, spec od białej broni, białą bronią straszyli z okładki Dance Before The Police Come Brytyjczycy z zespołu Shut Up & Dance.
I faktycznie, kiedy tak się przyglądamy, to lepiej tańczyć, jak zagrają, bo inaczej mogą zabić. Śmiechem.
Big Bear - Doin Thangs (1998)
Słuchacie jakichś wymoczków, którzy ćpają syrop na kaszel. Podniecacie się, że kogoś mają przymknąć za to, że zastraszał byłą dziewczynę. Zlitujcie się! Prawdziwa gangsterka to jest pić szampana i palić cygara w towarzystwie niedźwiedzi. I to jest dopiero skład, który budzi respekt (za-grizzly pewnie niejednego cwaniaka, hehe), a nie jakieś dzieciaki, które w Atlancie nagrywają rap między gimnastyką korekcyjną a zajęciami z warcabów.
DMX - Flesh of My Flesh, Blood of My Blood (1998)
Earl wie, co to znaczy prezentować się groźnie na froncie płyty długogrającej. Pod względem faktoru wpierdolu cenimy sobie realizm Year of the Dog... Again, gdzie DMX w wędkarskiej kamizelce straszy przechodniów w ciemnym zaułku, trzymając na smyczy pitbulla. Postawiliśmy jednak na Flesh of My Flesh, Blood of My Blood. Po prostu lubimy dosłowność i podoba nam się, że skoro jest blood w tytule, to chłopina na okładce jest unurzany we krwi. I to bynajmniej nie błękitnej! W końcu mamy do czynienia z prawdziwym zakapiorem. Wystarczy wspomnieć, że DMX przymierzał się do bokserskiego pojedynku z Georgem Zimmermanem, czyli gościem, który zastrzelił Trayvona Martina. To m.in. w konsekwencji tamtego wydarzenia w Stanach wzmogły się niepokoje na tle rasowym i powstał ruch Black Lives Matter.
Soulja Slim - Give It 2 'Em Raw (1998)
Wychodzi na to, że 1998 rok to był magiczny czas dla autorów okładek płyt rapowych. Blisko pięćset lat po tym, jak Michał Anioł zakończył prace nad freskami w Kaplicy Sykstyńskiej, ludzkość ponownie wspięła się na wyżyny geniuszu. Tylko to już nie jest jakaś Italia epoki renesansu, ale Nowy Orlean, a życie to walka i każdego dnia trzeba być gotowym na wojnę.
Wzrok chłodny jak skalpel chirurga, dywanowy nalot i czołg – tyle wystarczy, żebyśmy bez pyskowania oddali komórki!
The Coup - Party Music (2001)
Czym właściwie jest ten mitologizowany łomot? Przecież morda nie szklanka! Prawdziwy pokaz grozy to zafundował wszystkim duet z Oakland, który na pierwszej wersji okładki swojej płyty detonował World Trade Center. Projekt powstał w czerwcu 2001 roku, a po trzech miesiącach z World Trade Center nie został kamień na kamieniu. Przypadek?
Juras Wigor - Wysokie loty (2005)
Kadr wyjęty żywcem ze scenki rodzajowej, której każdy wolałby uniknąć, przechadzając się wieczorem po złej dzielnicy. W tym przypadku problem robi się jeszcze poważniejszy, ponieważ jednym z typów, którzy dybią w bramie jest wielokrotny Mistrz Polski i zdobywca Pucharu Świata w kickboxingu, Juras. Także lepiej, żebyście mieli szluga albo nie mieli problemu (w zależności od pytania), bo czeka was to.
Slums Attack - I nie zmienia się nic (2000)
Boli was, że Rychu Peja ma szansę dziś uczciwie zarobić? To zaraz żarty się skończą, bo ulicami Poznania nadciąga gargantuiczny Ryszard i… tak kończą frajerzy! Warto przypomnieć, że Peja przez lata trenował judo i dwukrotnie został nawet Mistrzem Polski Młodzików, więc kiedy rzuca, że Wszystko na jego koszt, nie są to czcze obietnice.
Firma - Nasza broń to nasza pasja (2011)
Umówmy się, przed aferą pod Jubilatem w Krakowie łatwiej było straszyć tymi groźnymi minami i anturażem a’la Los Angeles ’92. Odkąd jednak Oskar Pam Pam wjechał do firmy bezdusznie jak syndyk, to w człowieku mogą rodzić się pewnego rodzaju wątpliwości. Tyle dobrego, że jest ten Popek na froncie. Rozgoryczony i budzący respekt, a jednak w jakiś sposób nobliwy i ubrany w koszulkę Jestem porządny.
A właśnie, Popek…
Popek - Monster (2013)
Z nim nie ma żartów. Okładka albumu, na której ostatecznie ukonstytuował się jako psychopata z wytatuowanymi gałkami ocznymi i skaryfikacjami dobitnie to pokazuje. Zresztą, tyle było głupich żartów po porażce w KSW z Mariuszem Pudzianowskim – a zbił kulturystę? Zbił!
Ten cover aż zdaje się krzyczeć: Nie próbujcie tego w domu! Ola z Wrocławia spróbowała wydziabać oko i teraz traci wzrok. Z drugiej strony – Karol z Kalisza pociął twarz, a wkrótce zostanie ojcem. Już sami nie wiemy, co myśleć.
Chada - Efekt porozumienia (2014)
Przypominaliśmy historie związane z nieżyjącym już Chadą w artykule 8 największych absurdów polskiego rapu; o tym jak poszukiwany przez policję na cyku staranował kapliczkę w Łodygowicach albo jak podczas prac nad płytą Proceder uciekł przed psiarnią, wyskakując z szóstego piętra hotelu. How cool is that?
Na froncie Efektu porozumienia widzimy Syna Bogdana takim, jakim chcielibyśmy widzieć go zawsze. Czyli trochę tak, jakby urwał się z planu drugiej części Symetrii. To jest raper na miarę kraju, gdzie niegrzecznie dzieci na Mikołaja nie dostają rózgi, tylko dziesionę. Spójrzcie w jego oczy: czy byliście grzeczni w tym roku?