Marszałek Piłsudski miał powiedzieć, że naród, który nie szanuje swej przeszłości, nie zasługuje na szacunek teraźniejszości i nie ma prawa do przyszłości. Podążając za tymi słowami i kierując się troską o naszą aksjologię - uzupełniamy poczet postaci, które decydowały o tożsamości polskiego internetu na jego wczesnym etapie.

Jest wysoko: kompendium legend polskiego YouTube'a (SUPLEMENT)

Był hypemanem Liroya, nagrywał klasyczne płyty ze Wzgórzem Ya-Pa-3, odkrywał dla Polaków bauns, romansował z dubstepem, razem z Popkiem dosłownie zaorał rynek muzyczny, a chillwagonem stworzył most między nowym i starym w rapie. Borixon przez ponad 20 lat kariery niezmiennie wyprzedzał swoje czasy i definiował się na nowo.

Dlaczego Borixon jest ważniejszym raperem niż może się wydawać?

Największą korzyścią płynącą z akcji Hot16Challenge - poza aspektem charytatywnym - była weryfikacja faktycznego poziomu trudności rapowego rzemiosła. Miliony były świadkami klęsk, poniesionych w konfrontacji z melodeklamowanym tekstem. W kontekście wyższego dobra - warsztat literacki czy techniczny nie stanowiły może priorytetu, ale lekcja wydawała się oczywista: rym i rytm nie wybaczają. Nie wszyscy jednak wzięli to sobie do serca.

Ludzie, którzy nie powinni brać się za rap - ale to zrobili. Najman, Rutkowski i inni

Powiedz mu: na chaos! Żeby walił, bo nie ma czasu - krzyczał Piotr Świerczewski przy linii do swoich piłkarzy. Fukaj tego czasu ma aż nadto, ale jego błyskawiczny hype został zdyskontowany właściwie z miejsca. Płyta z Kubim Producentem w barwach SBM Label wydaje się przez to przedwczesna i nie dość autorska. W żadnym wypadku nie zostaje udźwignięte ambitne założenie concept albumu. Ale też nie dzieje się tu nic nadzwyczajnego, co uzasadniałoby złą krew. 

Fukaj: patchworkowy debiut (RECENZJA)

Dawniej mawiało się, że przysłowia to mądrość narodów, ale od momentu pojawiania się szerokopasmowego internetu, śmiało można uznać, że są nią także filmiki. W czasach, gdy tak wiele miejsca w debacie publicznej poświęca się narodowej tożsamości, nie wolno przemilczeć jej korzeni youtubowych.

Jest wysoko: kompendium legend polskiego YouTube'a

Marek Fall

Dark Nights vs. Darkside

The Fall

DC Comics nawiązało niedawno współpracę z wytwórnią Loma Vista i z pomocą Tylera Batesa („John Wick”, „Guardians Of The Galaxy”) wyda album inspirowany dystopiczną serią „Dark Nights: Death Metal”. Stąd Chelsea Wolfe w „The Fall”, a obok niej - Darkside z singlem „Lawmaker”, zapowiadającym „Spiral”. W ciemno to murowany kandydat do tytułu płyty roku. W programie także: Bachelor, Of Montreal, Churches ft. Robert Smith & inni.



- Nie raz byłem świadkiem, jak komuś odjeba*o i zawsze potwierdzało się, że pycha kroczy przed upadkiem. Najczęściej chodziło o gości, którzy musieli podbudować poczucie własnej wartości. Ja tego nie potrzebuję. Jestem ważny dla samego siebie – mówi Janusz Walczuk. To druga część rozmowy sprzed tygodnia. Pierwszą znajdziecie tutaj.

Janusz Walczuk: widziałem wiele, jeśli chodzi o nocne życie Warszawy (WYWIAD – cz. 2)

Definicja rapu niech - napiszą mi na wieńcu, życzy sobie Gural w jednym z Utworów rapowanych i kto jak kto, ale akurat on ma do tego święte prawo. Zasługi czy niepowtarzalny styl - wynikający z połączenia amerykańskiego rozmachu i słowiańszczyzny wędrownych dziadów - nie mogą stanowić jednak zasłony dla kolejnych numerów z generatora. 

donGURALesko type album w czasach zarazy (RECENZJA)

Od dzieciństwa miewałem mesjanistyczne fantazje. Czułem jednak, że powinienem je kontrolować - inaczej ściągną na mnie kłopoty. Powiedział człowiek postrzegany po drugiej stronie barykady niemal jako Imperator z Gwiezdnych Wojen. Równie intensywnie fantazjowałem o utracie zmysłów. Mój dziadek cierpiał na paranoję i nie był to jedyny taki przypadek w rodzinie. Póki co udaje mi się jednak unikać szaleństwa. Dodawał. Zarzuca mu się, że wraz z Grupą Bilderberg czyni podchody pod Nowy porządek. Nazywa Władcą marionetek. On w tym samym czasie przekazuje miliardy dolarów na działalność filantropijną, choć sam nie widzi w sobie społecznika. Raczej skrajnego egotyka, który za sprawą fortuny chciałby w grze mocarstw pełnić funkcję deus ex machina.

Za hajs od Sorosa. Czyli właściwie od kogo?

90-60-90

Simon Reynolds w głośnej „Retromanii” pisał o popkulturze żywiącej się własną przeszłością. Trudno zaprzeczyć, że coś w tym jest. Mega Bog grała Moe Tucker z Velvet Underground w serialu „Winyl”, a jej nowy singiel nosi taki sam tytuł jak klasyk Davida Bowie; Meghan Remy z U.S. Girls niezmiennie czerpie z lat sześćdziesiątych – nawet, gdy gra melodię przyszłości. Bill Calahan i Bonnie Prince Billy składają hołd Silver Jews; Post-90sowi Wednesday biorą nostalgię na sztandar, zapowiadając album „Handsome Man”. No future? Posłuchajcie Eartheater z berlińskiej wytwórni PAN (Amnesia Scanner, Mono No Aware)



Wiatr znad Sahary

Producent i basista, Mikey Coltun porywał się na dwudniową podróż z Nowego Jorku do Agadez w Nigrze, żeby tylko móc nagrywać z Mdou Moctarem. Jego poświęcenie nie poszło na marne. „Afrique Victime” tuareskiego gitarzysty to najbardziej niezwykły w tym roku materiał z orbity światowej alternatywy. I dlatego zajmuje szczególne miejsce w The Fall. Znacznie mniej wyeksploatowanym odkryciem – choć nie mniej elektryzującym – jest Bruno Pernadas. Wspomnicie tę prognozę: Lizbona jeszcze przegoni Reykjavik w muzycznym hipsterstwie. Na finał natomiast King Krule gościnnie u Horsey wedle klasycznej zasady, że braci się nie traci.



Pojawia się w tym filmie scena, gdzie główna bohaterka - jeszcze w przededniu diabolicznej przemiany - farbuje włosy na poddaszu londyńskiej kamienicy. I Emma Stone łudząco przypomina w tym Joaquina Phoenixa w roli Arthura Flecka u Todda Phillipsa. Ale żeby w pełni oddać wywrotowość Cruelli trzeba by w analogiach cofnąć się dalej w przeszłość kinowego uniwersum DC. Bo Craig Gillespie obszedł się z disneyowską mitologią prawie jak Christopher Nolan z Batmanem.

„Cruella”: „101 Dalmatyńczyków”, ale to „Joker” (RECENZJA)

Wiele lat temu na płycie Tedego Esende Mylffon padła pamiętna, zaczepna linijka: ty - lepiej tańcz, weź nie rapuj. Charm La'Donna korespondencyjnie udowadnia, że jedno nie wyklucza drugiego. Tancerka i creative director - odpowiedzialna za epicki występ Kendricka podczas 60. ceremonii rozdania nagród Grammy - zadebiutowała w tym roku EP-ką La'Donna. Przełom zasięgowy jest dopiero przed nią, ale z takim potencjałem wkrótce może decydować o sile grupy pościgowej za Young M.A czy Kamaiyahą.

Ukryty skarb kobiecego rapu? Choreografka Kendricka Lamara i Dui Lipy wkracza na scenę

Janusz Walczuk to twój nowy idol, ale też coach, ambasador Żoliborza, koneser hip-hopowej techniki. I prawdopodobnie jedyny człowiek zasłuchany w Drill Prawda Kumple Kaczego, który ekscytuje się rozmachem projektu Friza. To pierwsza część rozmowy. Kolejna w przyszły weekend.

Janusz Walczuk: wyjście z bloków Eisa, zachodnie podejście Mr. Polski (WYWIAD – cz. 1)

Boże Wszechmogący, w Trójcy Jedyny, ześlij deszcz. Boże Wszechmogący, ześlij deszcz, potężny deszcz. Taki, który jeszcze nigdy nie padał. Deszcz jak bombardowanie. Deszcz jak nalot. Ześlij deszcz i zatop to miasto. Intencja modlitwy ze Ślepnąc od świateł ziściła się wiele lat wcześniej, gdy czarna, brudna, zimna woda zalała Wrocław. Wtedy też urodził się Zdechły Osa. To już będzie klasyk, a ty nie wiesz o tym - 1997 rok to kłopoty.

Zdechły Osa: Bombs Over Jarocin (RECENZJA)

W każdej szanującej się czytelni upraszano zazwyczaj o zachowanie ciszy. Ale to nie jest ten przypadek. Z LA Public Library w świat niosą się hałaśliwe piosenki zespołu The Linda Lindas, tworzonego przez Belę, Lucię, Eloise i Milę. Najstarsza z nich ma szesnaście lat, najmłodsza - dziesięć. Są Azjatkami i Latynoamerykankami; siostrami, kuzynkami i przyjaciółkami, które właśnie przypomniały, że punk ma się dobrze.

Punkowe nastolatki z biblioteki: antyrasistowski viral i propsy od ikon alternatywy

Otwierając trylogię z Louisem Villainem, Avi wspominał na Zbiorze Pieśni Sycylijskich o miejscu, gdzie na dobranoc czyta się dzieciom Mario Puzo. W przypadku gangsterskiej sagi wyreżyserowanej przez Francisa Forda Coppolę - trzecia część była tą, gdzie ideał sięgnął bruku. Całkiem inaczej wygląda to w przypadku duetu rapowo-producenckiego, który najlepsze zostawił na koniec.

Akademia ku czci Aviego i Louisa Villaina (RECENZJA)

Dolatujesz, kopiesz go w zęby. Skocz do gardła i wal go w pizdę na glebie. Niezapomniane porady herszta nabojki z Pod Napięciem na nic zdają się, kiedy dochodzi do Solówki po lekcjach. Bo Łukasz Stasiak wyśnił polski sen pokolenia wychowanego na książkach Adama Bahdaja i nie traci sił na konfrontacje. Głowę zaprzątają mu rodzinne więzi i upływ czasu; obowiązek czyszczenia kabiny po prysznicu i marzenia o deszczu na betonie.

„Solówka po lekcjach”: żywot Stasiaka poczciwego

Korytarze Zakładu Czołówka WFDiF na warszawskim Mokotowie stanowią nienaruszony kadr z lat siedemdziesiątych. Jakby poprosić o kawę w sekretariacie, to by się ją dostało w szklance z koszyczkiem. Mogłaby się tu mieścić siedziba klubu Tęcza, ale mieści się studio Favsta, odpowiedzialnego za beaty na Piacevole Tymka czy Pleśń Guziora. Spotkaliśmy się w przededniu premiery singla, w którym - obok Szpaka - wystąpił Kiełas. I wydarza się uczta dla każdego antropologa LSO. To słowo dzisiaj mało waży, ale z pełną odpowiedzialnością mówię, że on jest ewidentnym geniuszem. Tak jak Michio Kaku. Rozumiesz?

„To jest reptilianin”: mazurska etiuda Kiełasa z LSO

Nowa klasyka rocka

„Palę CBD, włączam Television. Słyszę to co leci w CBGB”, rapował Belmondo u schaftera. Television leci też w The Fall. Zaraz po nich – Iceage. Mają za sobą „młodość górną i durną”, a ich „Seek Shelter” to już stadionowy album trzydziestolatków, jakby wyciągnięty z gabloty muzeum rocka. Na miejsce w alternatywnym Topie Wszech Czasów być może kiedyś zapracują także Squid. Na razie mają sensacyjny debiut „Bright Green Field”, wydany nakładem wytwórni Warp. W kategoriach sensacji należy postrzegać również funkcjonowanie na Brooklynie projektu o – swojsko brzmiącej – nazwie Koleżanka. W tym odcinku jak w „Kawie i papierosach” u Jarmuscha: „Wszystko wokół śmiga. Sen goni sen”.

Television - Marquee Moon 

Iceage - Love Kills Slowly 

Iceage - Dear Saint Cecilia 

Squid - Boy Racers 

Squid - 2010 

Sleater-Kinney - Worry With You 

Les Savy Fav - Let's Get Out Of Here 

Ema - California 

The Magnetic Fields - California Girls 

Koleżanka - 7Th St/ 7Th Ave 

Water From Your Eyes - quotations 

Babyshambles - Fuck Forever 

- Pod koniec stycznia 1959 roku grupa turystów postanowiła uczcić kolejny zjazd KPZPR zdobyciem góry Ortoten w Uralu Północnym. Wyprawa zakończyła się tragicznie i w wyjątkowo zdumiewających okolicznościach. Obozujący na zboczu turyści rozcięli swój namiot, wybiegli w uralską noc, rozpalili ognisko. Nikt nie przeżył - pisze Alice Lungen w książce, która ukazała się przed rokiem nakładem Wydawnictwa Czarne. Niewyjaśniona sprawa powraca w serialu Martwa góra. Tragedia na Przełęczy Diatłowa, zrobionym przez Rosjan.

„Martwa góra”: Rosjanie zrobili lepszy serial od „Archiwum X”?

Gdyby nakręcić to w formie mockumentu, mogłoby wyjść coś na kształt Trailer Park Boys. Tyle, że z klatówą na wrocławskim Podwalu zamiast osiedla barakowozów w Nowej Szkocji. Ale Świat według Kiepskich nie wymaga żadnych modyfikacji. Balansując na granicy kabaretowej peneriady początku lat dwutysięcznych i teatralnej satyry społecznej, serial ewoluował w stronę epopei narodowej. I obiektu kultu czasów postironii.

To jest właśnie Kiepskich świat. Świat w przededniu końca

Bieg Naruto

Flying Lotus wkracza do świata anime, a wpływy muzycznej tradycji Kraju Kwitnącej Wiśni pomagają mu stworzyć najlepszy album od dekady. I to jest wydarzenie o skali uniemożliwiającej zignorowanie, choć wykracza poza tradycyjne ramy The Fall. Ta audycja generalnie do innych jest niepodobna, skoro tropikalny folk Beautify Junkyards znajduje w niej miejsce obok post-bluesa od Matta Sweeneya & Willa Oldhama i powrotu Wavves, produkowanego przez Davida Siteka (TV on the Radio). Absurd jak szturm na Strefę 51? W tym szaleństwie jest metoda.



The Fall to dzikość serca, post-punk i ścieżka dźwiękowa przesilenia jesiennego. Na sześćdziesiąt minut programu alternatywnego pod znakiem indie sounds afternoon zaprasza Marek Fall, związany na co dzień z redakcją newonce.net.

Redaktorzy newonce.net Marek Fall i Jacek Sobczyński pół żartem, pół serio przyglądają się najciekawszym zjawiskom kultury masowej. Każdy epizod to niezależny temat, dedykowana selekcja muzyczna i gadka z pogranicza akademickiej dyskusji i wysublimowanego chamstwa.