5 najgorszych zaangażowanych kawałków w polskim rapie

Ach, L.U.C... A to się oburzy na kupę na trawniku, a to wymyśli jakieś głupie słowo, a to zapała świętym gniewem na Pocztę Polską. Raper rzadko wychodzi poza happening, złożone sprawy (w tym wypadku np. niedofinansowanie publicznej służby zdrowia w Polsce) – sprowadza do nośnych hasełek, licząc na łatwe żniwa dzięki ludziom, którym łatwo się utożsamić ze złą sytuacją. Każdy przecież stał w kolejce na poczcie, wreszcie ktoś o tym mówi głośno!

Abstrahując od płytkiego podejścia do tematu, kawałek Kto jest ostatni? jest po prostu bardzo słaby. Chaotyczne flow L.U.C.-a potyka się co chwilę o mrucząco-beatboxujący, monotonny bit. Abradab również miewał lepsze featuringi w swojej karierze. Może przyszedł czas na follow-up w temacie paczkomatów?

Ruchy pro-life w USA mają do dyspozycji całą machinę popkulturową: od muzyki po studia filmowe w rodzaju Pure Flix. W Polsce widzimy dopiero początek budowania antyaborcyjnego przemysłu, czemu służy np. film Nieplanowane. Obiecaliśmy nie czepiać się treści, ale ciężko przejść do porządku dziennego nad jawną manipulacją. Bo to właśnie jej służy wspomniany obraz oraz kawałek chrześcijańskiego rapera Tau pt. Dziecko Króla.

Kiedy już przełkniemy koszmarne linijki w rodzaju Łono kobiety jak królewski pałac/przez 9 miesięcy zamknięty jak twierdza (a niektórzy twierdzą, że nie ma potrzeby edukacji seksualnej w Polsce...), pozostaje muzyka, czyli generyczny bit i nieciekawy flow.

Jest tutaj wiele propozycji, ale weźmy na warsztat taką, która zebrała więcej w serwisie YouTube więcej wyświetleń niż 1000. Żeby tworzyć dobry, polityczny rap, wypada znać trudną sztukę – nomen omen – niuansu lub też lecieć grubo, ale stylowo i z dobrą muzyką.

HCR, który stanął pod blokiem i stwierdził, że nic lepszego niż Patryk Jaki już go nie spotka, nie ma ani jednego, ani drugiego. Bit jest zlepkiem chaotycznych feel-good dźwięków, zmiksowanych przez magika z ogłoszenia na OLX. Co do tekstu – jak się tak chwilę zastanowić, to nie ma on nic wspólnego z polityką. Typowa wata słowna spod full capa – trochę o prawdziwych ludziach, trochę o porażkach i zwycięstwach, wreszcie motyw małej ojczyzny podany w stylu gimnazjalnej rozprawki. Podłączenie tego przezroczystego kawałka pod kampanię wyborczą to wyraz największej bezsilności.

Po nieszkodliwym i uroczym w gruncie rzeczy HCR musimy zabrać H i zejść do mrocznego podziemia nacjonalistycznego rapu. CR i inni (np. Bujak, związany z pogańskimi odłamami skrajnej prawicy) pomyśleli, że gatunek muzyczny zrodzony z multikulturalizmu jest dobrym wehikułem myśli głoszących coś zupełnie przeciwnego. Pomijając paskudne treści, to ten rap jest najgorszym wcieleniem stereotypów o samych rymach i bitach. Szczęśliwie scena nie garnie się do legitymizowania krótkowłosych koleżków.

Pih mógłby trafić do tego zestawienia za wiele przewin, ale kawałek 2003 zasługuje na specjalne potraktowanie. Rzadko komuś w tak małej liczbie słów udaje się zmieścić tyle obraźliwych treści. Zamiast papieża lesba wzięła w brudne łapy Nobla – nawija, w połowie zdania mieszcząc rasizm, seksizm i homofobię. Gratulacje, nic więcej pisać nie trzeba.