Pora rozstrzygnąć tę kwestię: czy Bedoes jest najważniejszym głosem swojego pokolenia?

To tzw. oczywista oczywistość, ale musi tu paść: trudno być głosem pokolenia, gdy jest się twórcą funkcjonującym wyłącznie w hermetycznym, gatunkowym światku. Bedoes nie jest raperem znanym wyłącznie w świecie rymów i bitów, chociaż jego kontakty z rzeczywistością pozaśrodowiskową bywają czasem niekoniecznie jakościowe. W końcu polskie społeczeństwo musiało zacząć go kojarzyć dzięki współpracy z braćmi Golec, którzy mimo niewątpliwego talentu muzyczno-marketingowego stali się już żywymi, trącącymi myszką memami, a po drodze wydarzyła się też nieszczęsna, bardzo protekcjonalna tyrada autorstwa Zbigniewa Hołdysa, o której pisaliśmy tu. Fakt jest jednak faktem – jeśli szukać u nas najpopularniejszego młodego gracza, to trzeba postawić właśnie na Bediego, nie tylko z uwagi na podbijanie Spotify.

Krążek Opowieści z Doliny Smoków nie jest najrówniejszym pod słońcem, więc czepianie się go jest zwyczajnie zasadne, ale nie sposób odmówić gospodarzowi tego, że dorośleje na naszych oczach. Bardzo rzadko zdarza się ostatnio w polskim rapie, żeby nawijacz będący chwilę po dwudziestce nie gryzł się w język w sprawach światopoglądowych, próbując wyrazić swoje zdanie na tematy, o których raperzy wolą zazwyczaj milczeć, najprawdopodobniej ze strachu przed utratą słuchaczy. Tak, dobrze myślicie – nadal uważamy, że 1998 (mam to we krwi) jest kozackim, bardzo świadomym i ważnym utworem. Wiadomo, Bedi nie jest raperem, który działa na zasadzie: co track, to opinia, ale wypowiada się często. A nawet bardzo często, jeśli przyrównamy go do całego pokolenia.

Młodość rządzi się swoimi prawami, co dobrze widać choćby po niektórych kawałkach z albumu Aby śmierć miała znaczenie, na czele z osławionym już Białym i młodym, który wkurzył gdzieś tak z pół Polski. Cały kraj pamięta za to Stodoła-gate, po której wybuchł jeden z najszerszych i najostrzejszych konfliktów w historii polskiego rapu. Co tu kryć – Bedoesowi zdarza się czasem coś palnąć w emocjach lub nie być spójnym w swoich kolejnych wypowiedziach, ale przez to staje się bardziej ludzki dla słuchacza. To siłą rzeczy przekłada się na wyświetlenia i pomaga w budowaniu wiernego fanbase'u, bo dużo łatwiej utożsamić się z kimś, kto popełnia błędy i umie się do tego przyznać, niż z posągowo nieskazitelnym nawijaczem, patrzącym na wszystko i wszystkich z pozornym pobłażaniem.

Wszystko to, o czym powiedzieliśmy wcześniej, składa się na bycie jedną z postaci polskiego środowiska rapowego. Jasne, twierdzenie, że chociażby niezbyt wylewny medialnie, za to rozgadany w kawałkach Taco Hemingway do grona postaci już się nie zalicza byłoby grubą przesadą, bo jego status jest po prostu niepodważalny. Przyznacie jednak sami – kto jak kto, ale właśnie Bedi jest tym gościem z młodej fali, którego twórczość, działalność internetowa i kontakt z fanami predestynują go do miana pełnowymiarowego gościa, który podbija rynek, bo własne zdanie ma - a nie pop-rapowej maszynki do klepania kolejnych fajnych lub niefajnych wersów. To się ceni, nawet jeśli nie zgadzamy się ze wszystkimi jego wyborami artystycznymi.