Redakcja newonce

Selekcja obejmuje pozycje najważniejsze, a nie najlepsze, co wbrew pozorom nie zawsze jest równoznaczne.

Kierujemy się więc znaczeniem kulturotwórczym i faktorem przełomowości, a niekoniecznie nieodje*ywalnością poszczególnych albumów czy ich nieskazitelnymi recenzjami.

ASAP Ferg

Trap Lord

Juicy J

Stay Trippy

Lil Durk

Signed To The Streets

Fredo Santana

Trappin Ain't Dead

Rich Gang

Rae Sremmurd

SremmLife

Future (4)

Travis Scott (2)

Rodeo

Fetty Wap

Young Thug (2)

Jeffery

Migos

Culture

2 Chainz

Pretty Girls Like Trap Music

21 Savage

Issa Album

Lil Uzi Vert

Luv Is Rage 2

Beach House 3

Without Warning

Cardi B

Invasion Of Privacy

Playboi Carti

Die Lit

Juice WRLD

Goodbye & Good Riddance

03 Greedo

God Level

Astroworld

Sheck Wes

Mudboy

Meek Mill

Championships

Ski Mask The Slump God

Stokeley

Dababy

Baby On Baby

Rico Nasty

Anger Management

Young Nudy

Sli'merre

Denzel Curry

Polo G

Die A Legend

Pierre Bourne

The Life Of Pi'erre 4

Maxo Kream

Brandon Banks

So Much Fun

Roddy Ricch

Please Excuse Me For Being Antisocial

Lil Baby

My Turn

Drakeo The Ruler

Thank You For Using GTL

Pop Smoke

Shoot For The Stars Aim For The Moon

Whole Lotta Red

Trapy

T.I.---Trap-Muzik-cover-okladka (1).jpg

i-gucci-mane-trap-house-winyl.jpg

R-7378466-1441709439-5427.jpeg.jpg

R-1289509-1324340300.jpeg.jpg

R-3207776-1320524759.jpeg.jpg

Lil-Wayne---Tha-Carter-3-cover-okladka.jpg

Gucci-Mane----The-State-VS-Radric-Davis-cover-okladka.jpg

Waka-Flocka-Flame----Flockaveli-cover-okladka.jpg

R-3693521-1340628751-8775.jpeg

71GhzGsie+L._SL1429_.jpg

Chief-Keef---Finally-Rich-cover-okladka.jpg

i-a-ap-ferg-trap-lord-cd.jpg

500x498_product_media_25001-26000_MI0003616698.jpg

fd08fd092ad0eb219998469d1c8157dc.1000x1000x1.png

ea48bdaf7a5946eac6c9868546c8b10e.jpg

81-QR7GsqOL._SL1500_.jpg

cover_19.jpg

ds2.0_0.jpg

Affiches-et-imprim-s-Travis-Scott-Rap-Z0901-couverture-d-album-de-musique-Hip-Hop-affiche.jpg

Fetty-Wap---Fetty-Wap-cover-okladka.jpg

unnamed.jpg

5bab2e0949c3a12f372bdbfd3b6e.jpg

future-album-cover.jpg

pretty-girls-like-trap-music-b-iext50500277.jpg

21-Savage---Issa-Album--cover-okladka.jpg

i-lil-uzi-vert-luv-is-rage-2-cd.jpg

tydollasign_bh3_dirty.jpg

91RFt2TMl1L._SL1500_.jpg

0cb6dcf6.jpg

cjswt6lszt0lnyfyz3bd.jpg

9bac303548e5882fa0b32e74e28c.jpg

03 Greedo_ God Level.jpg

Travis-Scott---Astroworld-cover-okladka.jpg

1840d6bbd617c9a2330845a65c09d487.1000x1000x1.png

Meek-Mill---Championships-cover-okladka.jpg

ski mask the slump god _ STOKELEY.jpg

baby-on-baby-b-iext54198649.jpg

RicoNasty_AngerManagement.jpg

sli-merre-b-iext66289352.jpg

fever-b-iext54604087.jpg

MUZYKA-Denzel-Curry-ZUU.jpg

39fa1f0ccafe731f2ee88d0b98401aba.633x633x1.png

0358b73f15915829ec867f74cf1a8b85.1000x1000x1.png

Maxo-Kream.jpg

so-much-fun-b-iext55079529.jpg

please-excuse-me-for-being-antisocial-b-iext68414459.jpg

719374.jpg

artworks-kSKHUUOJPNyXa8cZ-yOyIWQ-t500x500.jpg

50c26a93-083d-483d-a958-c23c12bc31dd.be0ad8ba7ab10cf31fcd90dd11f8c376.jpeg

5a4516e086091510752ca9a49bc5bfef.1000x1000x1.png

T.I.

Trap Muzik

Gucci Mane

Trap House

Young Jeezy

Let's Get It: Thug Motivation 101

Yo Gotti

Back 2 Da Basics

Soulja Boy

Souljaboytellem.com

Lil Wayne

Tha Carter III

The State Vs Radric Davis

Waka Flocka Flame

Flockaveli

Chief Keef

Back From The Dead

SpaceGhostPurrp

Mysterious Phonk: The Chronicles Of SPVCXXGHXZTPVRRP

Finally Rich

W tej próbie zdefiniowania współczesnego kanonu zostawiliśmy za plecami lata 90. wraz ze zmierzchem duopolu na amerykańskiej scenie, która przestała dzielić się na Wschód i Zachód. Tour de XXI wiek wypada symbolicznie rozpocząć od Tipa. On sam wielokrotnie przyznawał, że przed nim to może był crunk, może było Organized Noize, ale z pewnością nie było żadnego trapu. Jego zdaniem ten subgatunek ukonstytuował się w chwili premiery albumu Trap Muzik, która – warto przypomnieć – przyniosła mu upragnione odkucie po komercyjnym flopie debiutu. Wracamy więc do tego kamienia milowego, który w tym roku obchodził osiemnastkę i przechodzimy do kolejnego innowatora… Marek Fall

Przewodnik trapowy: 50 współczesnych klasyków, które wypada znać

T.I. – „Trap Muzik” (2003)

Oficjalny debiut Gucciego Mane’a to historyczna chwila. Raper stał się ikoną każdego pokolenia trapistów; pomostem między starym, a nowym Południem. Przy okazji także niezłym memem, co dało raperowi drugą młodość w epoce po Lil B. O jego sile świadczy fakt, że działa z powodzeniem do dzisiaj, błogosławiąc młodocianych gangsterów w rodzaju Pooha Shiesty’ego. Trap House to surowa lekcja trapu, ponure historie opowiadane głosem zniekształconym przez syrop. A przy tym całkiem niezła maszyna czasu – zarówno Gucci, jak i sam trap zmienili się drastycznie. Paweł Klimczak

Gucci Mane – „Trap House” (2005)

Kiedy Jeezy wydawał swój trzeci album, był już ważną personą na ulicach Atlanty. Razem z Guccim Manem, który debiutował w roku premiery Let's Get It – dał światu wgląd za kulisy trapowej hustlerki. Był to obrazek bardzo plastyczny, ale niezbyt wesoły, bo raper dysponował niebywałym talentem do kreślenia realistycznych obrazków z codziennego, gangsterskiego życia. Znajdziemy tu całą plejadę featuringów, podkreślających jego status: od Buna B, przez T.I., aż po Jaya-Z, który błogosławił każdemu hustlerowi i thugowi, niezależnie od rejonu pochodzenia. Chropowatego głosu Jeezy'ego nie da się zapomnieć. On wciąż nie pozwala spać spokojnie. Paweł Klimczak

Young Jeezy – „Let's Get It: Thug Motivation 101” (2005)

Weteran południowej sceny i symbol Memphis rapu skończył w tym roku 40 lat. Czy Back 2 da Basics dobrze się zestarzało? No tak średnio bym powiedział, tak średnio. Wizytówka kokainowego, hedonistycznego, gangsterskiego trapu – wymieszanego z soulful G-funkiem – z podwyższonym stężeniem melodyjności z jednej strony brzmi już dość archaicznie, ale z drugiej – spróbujcie puścić go na domówce, a najlepiej podczas osiedlowego cruisingu w sportowej furze. Banger za bangerem, podniosła atmosfera, pierwszorzędny beatmaking i długość skrojona pod serwisy streamingowe, zanim te w ogóle pojawiły się na horyzoncie internetu. Wśród producentów Carlos Broady – koleżka Puffa Diddy’ego i Royce’a Da 5'9" – odpowiedzialny za 1/3 beatów, który w przeszłości komponował również dla Nasa, Biggiego, Ghostface'a Killah oraz pojawił się na przełomowym Yeezusie Kanyego Westa.

Yo Gotti może nie osiągnął oszałamiającego poziomu artystycznego, ale oddajmy cesarzowi, co cesarskie – wpływ Back 2 da Basics na trap drugiej połowy XXI wieku jest znaczący. Raper gościł przecież na albumach Gucciego Mane'a, Smokepurpa, Meeka Milla, Ty Dolla $igna, Lil Durka, DJ Khaleda, a nawet… Lil Xana. Poza tym – nie wiem jak wy, ale ja odpaliłbym piąty studyjny album Gottiego za samą okładkę. Wizualne dzieło sztuki AD 2006. Lech Podhalicz

Yo Gotti – „Back 2 da Basics” (2006)

Youuuuuuu! – dla fanów hip-hopu i ludzi urodzonych w najntisach ten tekst moglibyśmy wrzucić do jednego worka z Dłuższe życie każdej pralki to Calgon. Po prostu nie da się go przeczytać bez krzykliwej maniery Soulja Boya i przeciągniętej końcówki. Przy okazji można zrobić też skok w bok z wyciągniętymi w przeciwnym kierunku ramionami. Souljaboytellem.com to jeden z tych albumów, których lepiej nie rozpatrywać wyłącznie w kategoriach jakości muzyki, bo… nie w tym rzecz. Mnóstwo tu mankamentów, niewiele treści, a o technice lepiej nawet nie wspominać. Dlaczego zatem znalazł się w zestawieniu najbardziej esencjonalnych trapowych tytułów? Ponieważ to przełomowa pozycja. Po pierwsze – kwestie wydawnicze. Soulja to doskonały przykład gościa, który sukces zawdzięcza sobie i… potędze sieci. Jako jeden z pierwszych raperów – na tak wielką skalę – wykorzystał moc niezbyt jeszcze rozwiniętego internetu. W 2007 roku wciąż funkcjonował jeszcze model cierpiętniczego zabiegania o atencję wytwórni, a tymczasem on poradził sobie za pomocą Soundclicka i MySpace. Po drugie – to snap music w książkowym wydaniu. Po trzecie… chyba dość powiedzieć, że Crank That było nominowane do Grammy, prawda? Kamil Szufladowicz

Soulja Boy – „Souljaboytellem.com” (2007)

Przełomowy album Wayne’a był ewidentną próbą wkupienia się w łaski hiphopowych rozgłośni z Nowego Jorku i pomostem między Południem, a Wschodnim Wybrzeżem. Pięknie wystarane błogosławieństwo od Jaya-Z (Young Carter go further, go harder), różnorodna selekcja beatów i Weezy w życiowej formie (Now I ain't never been a chicken but my fifty cocked). Carter III zamykał etap artystycznej izolacji Południa i otwierał nową erę; epokę, w której tamte brzmienie i jego komercyjny potencjał zdominują hip-hop na całą dekadę. I końca tej dominacji wciąż nie widać. Paweł Klimczak

Lil Wayne – „Tha Carter III” (2008)

Po premierze drugiego albumu Gucciego – niektórzy nazywali go fenomenem. W tym samym czasie inni chętnie zmieniliby mu ksywę na Goofy Mane. The State Vs. Radric Davis bywało krytykowane za niedostateczną wnikliwość tekstów, ale to spływało po autorze. Jego dzieło nie mogło nie odnieść sukcesu, choćby dlatego, że było naszpikowane tuzami Dirty Southu. Gościnne zwrotki położyli tu Bun B, Lil Wayne, Soulja Boy czy Rick Ross, a za produkcję odpowiadali Scott Storch, Drumma Boy, Mannie Fresh czy Shawty Redd. Wiedzione syntezatorami, monotonne beaty to wizytówka brudnopołudniowego, trapowego vibe’u, a Gucci odnajdował się w tym doskonale ze swoim monotonnym flow fresh out east Atlanta. To na The State Vs. Radric Davis pojawiło się zjawiskowe Lemonade. To tam szerszej publiczności objawili się Waka Flocka Flame czy OJ Da Juiceman. W końcu – to tam znajdziecie definicję brudnej, południowej imprezy, bo próżno szukać na The State Vs. Radric Davis numerów, które nie byłyby bangerami. Kamil Szufladowicz

Gucci Mane – „The State vs. Radric Davis” (2009)

Legenda głosi, że Waka Flocka Flame kupił sobie street cred. Podchwycił ją zresztą jego dawny mentor i przyjaciel, a późniejszy wróg – Gucci Mane. Trudno ocenić, ile jest w tym prawdy, ale jedno pozostaje jasne – nie ma dyskusji o współczesnym rapie bez uwzględnienia Flockaveli. Waka Flocka Flame wjeżdżał na beaty jak czołg na poligon, a Lex Luger podawał mu najcięższą basową amunicję. Flockaveli to wybuch energii, prosta muzyka do darcia japy i dobrej zabawy. Jak tu nie skakać przy Hard In Da Paint? Jak nie wykrzykiwać durnowatych ad-libów?! Ten materiał to początek koszmaru, który trueschoolowcom śni się do dziś. Paweł Klimczak

Waka Flocka Flame – „Flockaveli” (2010)

Cherubinek Rimbaud miał 19 lat, kiedy ukazywał się jego Sezon w piekle. Cherubinek Sosa był znacznie młodszy, gdy nagrywał Sezon w piekle prosto z mrocznych rejonów chicagowskiego South Side. Symboliczne, że historia prowadząca do Back from the Dead być może potoczyłaby się zupełnie inaczej, gdyby nastolatek nie został ukarany aresztem domowym w konsekwencji strzelaniny. Właśnie w takich okolicznościach I Don't Like stało się lokalnym hymnem, remiksowanym później przez Kanye’ego Westa. Formacyjna rola mixtape’u, na którym znalazł się ten numer jest nie do przecenienia i nie chodzi wyłącznie o karierę Chief Keefa. Obserwując ewolucję gatunku, można przecież zaryzykować żartobliwe stwierdzenie, że Sosa zastał scenę drewnianą, a zostawił – murowaną. Nie doszłoby do tego, gdyby nie Back from the Dead. Marek Fall

Chief Keef – „Back from the Dead” (2012)

Losy SpaceGhostPurrpa to dość smutny przykład marnowania potencjału. Człowiek, który ponure brzmienie taśm z Memphis przeniósł do współczesności i razem z Raider Klanem przeprowadzał cichą, purpurową rewolucję w hip-hopie, kompletnie nie potrafił manewrować w branżowych rozgrywkach. Mimo ogromnego wpływu na nowe pokolenia raperów, sam SGP może pochwalić się mixatpe’ami i kompilacją wydaną w niezależnej wytwórni, która miała niewiele wspólnego z hip-hopem. Chociaż tyle i aż tyle. Żal, że ostatecznie nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Paweł Klimczak

SpaceGhostPurrp – „Mysterious Phonk: Chronicles of SpaceGhostPurrp” (2012)

I know I'm finally rich/But ain't a damn thang gonna change – nawijał w niechlujnej manierze, balansując na granicy możliwości zrozumienia Chief Keef na oficjalnym debiucie, Finally Rich. Od tamtego czasu jego dyskografię liczymy już w dziesiątkach pozycji, ale wciąż – prawdopodobnie najważniejszym zarówno dla jego kariery, jak i popularyzacji chicagowskiego drillu pozostaje Finally Rich. To Chief Keef w pełnej krasie – 17-letni zawadiaka z O-Block, machający spluwami w teledyskach, chwalący się nihilistycznym podejściem do życia i jadący z hejterami do spodu. Równocześnie beaty od Youg Chopa wyznaczyły kierunek kolejnym falom producentów. Sosa to jeden z najważniejszych raperów minionej dekady. A nie byłoby go, gdyby nie Finally Rich. Kamil Szufladowicz

Chief Keef – „Finally Rich” (2012)

To był wyjątkowo dobry rok pod względem muzycznych dropów. To wtedy ukazały się m.in. Yeezus, Nothing Was The Same, My Name Is My Name, Magna Carta... Holy Grail czy Long.Live.A$AP. Fergowi udało się jednak wyjść z cienia Rocky’ego i zapracować na mocną pozycję w rapowym uniwersum. Udowodnił przy tym, że jednocześnie jest zwariowanym Trap Lordem i dobroczynnym Hood Popem. Członek A$AP Mob zaprezentował na debiucie całą paletę barw; najczęściej te chłodne i przydymione – zarówno pod względem agresywnych linijek, jak i eksperymentalnych brzmień, przygotowanych w większości przez, wtedy jeszcze anonimowych producentów. Pozwolili oni udowodnić gwieździe wieczoru, że błyszczy nie tylko wśród członków zasłużonego kolektywu, ale na tle całej trapowej sceny. Karina Lachmirowicz

A$AP Ferg – „Trap Lord” (2013)

Stay Trippy zostało w 2013 roku nazwane wysokobudżetowym albumem dla stiptizerek. I sporo w tym stwierdzeniu prawdy. Ten materiał mógły nosić miano Stay Drippy, ponieważ ocieka niepoprawnym hedonizmem, narkotykami, pieniędzmi i nowoczesnym fleksem. Trzeci solowy krążek współtwórcy Three 6 Mafii jest przepełniony bezbłędnie akcentowanymi, zabawnymi punchline’ami (Thumbin’through so much money, that I need three hands to count it; Bandz a make her dance/ These chicks clappin' and they ain't usin' hands); różnorodnym flow – nie tylko ze strony gospodarza; earwormowymi refrenami (Bounce It, Smoke A N***a, Talkin’ Bout, Bandz A Make Her Dance); widowiskowymi produkcjami. Za beaty odpowiadała ówczesna producencka wierchuszka: Mike Will Made It, Young Chop, Lex Luger, ID Labs, Timbaland czy sam Juicy J. Na Stay Trippy mamy zatem do czynienia z trapowym amalgamatem, na który złożyły się: tematyka, punchline’y, drill, Dirty South i… R&B, bo wśród gości znalazł się sam Justin Timberlake. Kamil Szufladowicz

Juicy J – „Stay Trippy” (2013)

Chicagowskie korzenie drillu gubią się dzisiaj w wersjach z Nowego Jorku i UK, a szkoda. Wracając do elektryzującego albumu Lil Durka – słychać tu unikalność soundtracku ulic Wietrznego Miasta. Potężna produkcja m.in. od Zaytovena i Young Chopa, niezapomniane hooki jak w Dis Ain’t What U Want i szczery charakter gospodarza sprawiły, że Signed to the Streets to klasyk ery mixtape’ów. Dobrze widzieć, że Durk dostał drugą szansę na wielkość i korzysta z niej mądrze. A na pewno mądrzej, niż prawie dekadę temu, kiedy konflikty z prawem nie pozwalały mu na rozwinięcie skrzydeł. Paweł Klimczak

Lil Durk – „Signed to the Streets” (2013)

Jak się lata w konkretnej ekipie, to dbają… O tym, jak istotnym elementem chicagowskiej sceny był kuzyn Chief Keefa świadczy już choćby sama lista gości i producentów na jego dwóch pierwszych mixtape’ach. Po tym, jak spłacił długi w podziemiu (he he) – Fredo Santana nagrał olśniewający debiut, gdzie penerskim opowieściom z Chiraq towarzyszyła mroczna, filmowa oprawa muzyczna, za którą odpowiadali m.in. Murda Beatz i Young Chop. Trappin Ain't Dead to drillowe tour de force, ale też bolesne świadectwo potencjału, który nie mógł zostać zrealizowany. Gdyby Derrick wciąż był tu z nami, świat wyglądałby jak miasto przyszłości z memów o Bobbym Shmurdzie. Marek Fall

Fredo Santana – „Trappin Ain't Dead” (2013)

Złośliwi twierdzą, że Birdman zawsze szuka nowego Lil Wayne’a. Tym razem znalazł dwóch. Rich Homie Quan i Young Thug oczywiście różnią się od Weezy’ego, ale zawdzięczają mu naprawdę sporo. Szkoda, że ich współpraca rozbiła się o homofobiczne uwagi Quana wobec Thuggera, bo na Tha Tour Part 1 aż iskrzy od rapowej chemii. Wyłączyć z tego należy Birdmana, bo on akurat pasuje tutaj – czy gdziekolwiek indziej – jak pięść do nosa. Rich Gang zwiastował nie tylko nową erę Cash Money, ale także powolny upadek wytwórni. Thugger stał się megagwiazdą, a Rich Homie Quan zszedł na czwarty plan. Paweł Klimczak

Young Thug, Birdman, Rich Homie Quan – „Rich Gang: Tha Tour Pt. 1” (2014)

Młodzieńcza energia duetu i jego talent do przebojowych partii wywindowała debiutancki krążek na listach Billboardu i w sercach – szczególnie młodszych – słuchaczy i słuchaczek. Rae Sremmurd reprezentowali nową falę trapistów, którzy korzystali z brzmienia tej muzyki nie do snucia gangsterskich historii, a hedonistycznego bajdurzenia o dziewczynach i imprezach. Street cred zamienili na szczeniacki urok, co udało się wyśmienicie. SremmLife broni się solidnie, głównie dzięki produkcji (Mike Will Made It w życiowej formie) i chwytliwym frazom wokalnym. Paweł Klimczak

Rae Sremmurd – „SremmLife” (2015)

Naczelnemu bluesmanowi trapowego środowiska rzadko powijała się noga. W zasadzie moglibyśmy uwzględnić w tym zestawieniu większość jego albumów i nikt nie powinien czuć się tym faktem urażony. Po 2015 roku Future niejednokrotnie sięgał wysoko, ale – bliski ideałowi – poziom Dirty Sprite 2 wciąż wydaje się być nieosiągalny. Zupełnie jak u Usaina Bolta, bijącego rekordy świata na Olympiastadion w Berlinie – wyśrubowane do takiego poziomu, że nieprędko ktoś się do nich zbliży. Hendrix w formie to Hendrix robiący najlepszy trap XXI wieku; przepełniony cierpieniem, depresją, rozliczaniem się z przeszłością i oczywiście całą paletą substancji psychoaktywnych. Wyprodukowany w większości przez Metro Boomina DS2 ujawnia najciemniejsze strony osobowości Future’a. Tryna make a pop star and they made a monster. Gatunek, który jest rozdrabniany przez powtarzalność, generyczność, brak nowatorskich patentów i wysyp jednakowych klonów posiada jednak momenty ocierające się o geniusz i stanowiące jego kanon. Właśnie takim momentem jest DS2. Lech Podhalicz

Future – „DS2” (2015)

Wyczekiwany debiut studyjny Scotta to piękna zapowiedź kolejnych – równie precyzyjnych – ruchów jednego z najbardziej wpływowych raperów wszech czasów. Trudno nie zgodzić się z Pitchforkiem, który określił La Flame’a największym prymusem w Kanye West School of Maximalism, gdzie każdy dopieszczony dźwięk i starannie dobrany gość jest na wagę złota. Rodeo słucha się tak, jakby od 2013 roku i premiery Owl Pharaoh, Scott na stałe zamknął się w studiu, szlifując chaotyczne melodie, eksperymentalne smaczki i zniekształcone wokale, przypominające hedonistyczny lament. A wszystko to złożyło się na mglisty, narkotyczny, trapowy krążek z kategorii premium. Karina Lachmirowicz

Travis Scott – „Rodeo” (2015)

Debiutancki longplay Fetty’ego Wapa to klasyka śpiewanego trapu. Ojciec szóstki dzieci, dwukrotnie nominowany do Grammy’s freshman magazynu XXL z 2015 roku i muzyk określający swoją twórczość hasłem ignorant r’n’b regularnie podkreślał, jak wielki wpływ na jego muzykę miał Gucci Mane. Z perspektywy czasu może nie dorównał nigdy osiągnięciami Guwopowi, ale wpływ na brzmienie trapu z pewnością trzeba mu oddać. Jego bezwzględnie największym przebojem jest Trap Queen, skrajnie melodyjny i chwytliwy banger, który na ten moment dobija do miliarda odtworzeń na Spotify i YouTube'ie. Albumowi Fetty Wap daleko do ideału, a wśród jego największych wad można spokojnie wskazać długość i powtarzalność. Nie da się utrzymać jednakowo wysokiego poziomu na przestrzeni dwudziestu numerów, składających się na prawie półtorej godziny muzyki. Fetty Wap już nigdy nie powtórzył sukcesu pierwszej płyty pomimo faktu, że regularnie wypuszczał kolejne mixtape'y. W tym roku powrócił wreszcie ze studyjnym materiałem – The Butterfly Effect, ale... zaraz potem został zgarnięty przez FBI. Lech Podhalicz

Fetty Wap – „Fetty Wap” (2015)

Kto Thuggera nie szanuje, ten nie ma serca i pojęcia o muzyce. Nikt nie wpuścił do trapu tak wiele świeżego powietrza i nie zaproponował tylu nowatorskich pomysłów, co Young Thug. Tych wizjonerskich wątków jest u niego cała masa. Wystarczy wspomnieć o – tak rzadko spotykanych w trapie, a w zasadzie nieobecnych – motywach queerowości i płynności płciowej. I niepowtarzalnym wyczuciu Jeffery’ego względem rytmu, melodii, wokaliz nie z tego świata, kwestii modowych, wizualnych i konceptualnych. Darzę wielkim uczuciem w zasadzie każde wydawnictwo przedstawiciela Atlanty, ale to, czego dokonał na Jeffery przeszło jakiekolwiek wyobrażenia o tym, jak niekonwencjonalnie można działać z rapem; jak podporządkować go idiosynkratycznej wokalnej ekspresji. Futuryzm w czystej postaci. Mixtape z najlepszą okładką dekady, z tracklistą pozbawioną wypełniaczy, z najciekawszymi klipami, ze znakomitymi gośćmi i piosenkami, napisanymi oszałamiająco odkrywczo. No i nie zapominajmy o tytułach oraz o fakcie, że Thugger postanowił wymieszać tutaj trap z popem i… reggae. A kiedy wydawało się, że Jeffery wyczerpał limit kreatywności Young Thuga – ten zaprezentował jeszcze balladowe Beautiful Thugger Girls, a później zachwycił wszystkich debiutanckim albumem So Much Fun. Co za typ. Lech Podhalicz

Young Thug – „Jeffery” (2016)

Redakcja Complex rozpoczęła w swoim czasie debatę, czy Migosi dadzą radę wrócić na szczyt. I była to o tyle zasadna kwestia, że najpierw nie spełnili oczekiwań z Culture II, a potem przegrzali oczekiwanie na trójkę, więc pociąg mógł już faktycznie opuścić peron. Ale jakby nie było – ten trzygłowy smok zdążył zrobić aż nadto. Czy trap byłby z taką intensywnością odmieniany przez wszystkie przypadki na przestrzeni minionej dekady bez przełomu w postaci Versace? Bo to, że w tym okresie Migos należeli do ścisłego grona najbardziej wpływowych wizjonerów gatunku nie podlega żadnej dyskusji. We the greatest. We are the culture, the flow you stole – pisał Offset na Instagramie i ma legitymację do wygłaszania podobnych statementów. Tą legitymacją jest Culture; album, który pod względem kulturotwórczym jest równie ważną rzeczą jak Nevermind. A Bad and Boujee jak Smells Like Teen Spirit. Marek Fall

Migos – „Culture” (2017)

Future zdążył przyzwyczaić do tego, że jest płodnym artystą, ale wydanie dwóch albumów w ciągu tygodnia było ambitnym przedsięwzięciem. Porównując elektryzujące FUTURE i nastrojowe Hndrxx – zdecydowanie wygrywa ten pierwszy. W jednej z recenzji pojawiło się nawet określenie, że Future to muzyczny superbohater, który może nie zbawi świata, ale zawsze przybywa na czas, by pokrzepić potrzebujących słuchaczy. Muzycy zazwyczaj tytułują swoimi pseudonimami debiutanckie płyty, co ma stanowić niejako wprowadzenie do ich brzmienia. Future nie bez powodu zdecydował się na to dopiero przy piątym krążku studyjnym, gdzie drżącym głosem serwuje przegląd stylówek. Jeżeli DS2 to opus magnum Future’a – FUTURE to jego trapowy geniusz w – nomen omen – pigułce. Karina Lachmirowicz

Future – „Future” (2017)

2 Chainz posiadł szczególną umiejętność dostosowywania się do krajobrazu muzycznego, który nieustannie się zmienia. Stał się więc łącznikiem pomiędzy nowymi i starymi słuchaczami rapu. Zakładając, że ktoś jeszcze stosuje ten archaiczny podział. Kiedy spotkałem 2 Chainza kilka minut temu i spojrzałem na jego twarz, miałem poczucie, że znalazłem się w otoczeniu członka rodziny królewskiej. Jest pewna energia, która od niego bije – stwierdza afroamerykański działacz Louis Farrakhan, rozpoczynając ostatni numer z albumu, zamykanego przez 2 Chainza słowami: jeśli to słyszysz, jesteś cudem. To wdzięczne outro dobrze podsumowuje krążek, na którym reprezentant Atlanty sprawdza się w roli wyluzowanego coacha. Analizuje swoje życie sprzed sławy, wspomina zmarłego przyjaciela i opowiada o uzależnieniu matki, żeby za chwilę wskoczyć do Rolls Royce’a, przeliczyć bransoletki na nadgarstku i powrócić do klasycznej przewózki. Często jednak podkreśla, że nie osiągnąłby takiego levelu, gdyby nie ciężka praca, wytrwałość i poświęcenie. Jeżeli wyodrębnimy podgatunek soulful trap, to ociekające złotem i potem Pretty Girls Like Trap Music jest tu dostojnym przykładem. Karina Lachmirowicz

2 Chainz – „Pretty Girls Like Trap Music” (2017)

Trudno nie oprzeć się wrażeniu, że w 2020 roku doszło do pewnego przesilenia w rapie. Upatrywalibyśmy go z jednej strony w postyeezusowym eksperymencie Playboia Cartiego, a z drugiej – w świadectwie ponadgeneracyjnej dojrzałości, jakim było Savage Mode 2. Ale zanim to nastąpiło – Metro Boomin przeprowadził się z St. Louis do Atlanty, żeby stopniowo zapracować na miano najzdolniejszego producenta swojego pokolenia i w dużej mierze zdefiniować współczesne brzmienie gatunku. Ewidentną nić porozumienia złapał z 21 Savagem, co dało o sobie znać zarówno na Savage Mode, jak i późniejszym – Issa Album, gdzie raper wziął sobie do pomocy także Zaytovena, Southside’a czy Pi'erre Bourne od Magnolii. I nie jest to może całkowicie nieodjebywalny debiut, jak żadne z dokonań Savage’a, ale bez wątpienia w pięknym i groźnym stylu oddaje ducha czasu. Marek Fall

21 Savage – „Issa Album” (2017)

Lil Uzi Vert stał się głównym celem ataków na mumble rap, kiedy hiphopowy krajobraz przechodził trapową rewolucję. Ci, którzy wtedy atakowali Uziego, zdążyli pójść po rozum do głowy albo słuchają klonów Eminema. Wpływ obecnego 26-latka jest niezaprzeczalny, a jego źródło łatwo wytropić na Luv Is Rage 2. XO Tour Life to jeden z utworów definiujących poprzednią dekadę, a barwna produkcja tego albumu rozbrzmiewa w wielu obszarach trapu do dzisiaj. Uzi wciąż się rozwija, chociaż niektórzy postrzegają Luv Is Rage 2 jako niedościgniony ideał. Paweł Klimczak

Lil Uzi Vert – „Luv Is Rage 2” (2017)

Nikt w trapie nie śpiewa tak zmysłowo, jak Ty Dolla $ign. Trzeci odcinek serii Beach House i drugi studyjny album kalifornijskiego artysty to – obok wspólnego wydawnictwa z Jeremihem – jego szczytowe osiągnięcie. Na featuringach śmietanka: Future, Lil Wayne, YG, The-Dream, Swae Lee, a do tego Pharrell Williams i… Skrillex. Ale poza zwrotkami, właśnie warstwa beatowa powoduje, że sofomor $igna brzmi tak soczyście. Poza Griffinem Jr. pełną odpowiedzialność wzięli za to m.in. Mike Will Made It i Mike Dean, a więc producencki Olimp. Beach House 3 to melancholia rodem z OVO Sound; trapowe ballady; nieprzyzwoity poziom songwritingu. Love U Better, Droptop in the Rain, Don’t Sleep on Me czy Don’t Judge Me aż proszą się o zapakowanie w ramkę i wrzucenie do panteonu trapowych numerów, które czerpią garściami z sensualnego R’n’B. Zaufajcie – nie ma przyjemniejszego śpiewanego albumu rapowego od drugiego krążka Ty Dolla $igna. I na domówkę, i do szklanki, i do sypialnianych przygód. Lech Podhalicz

Ty Dolla $ign – „Beach House 3” (2017)

Do czasu wydania Whole Lotta Red – bezsprzecznie najlepszy trapowy album z horrorowymi motywami. Without Warning to życiowa forma Offseta zderzona z leniwym flow 21 Savage’a oraz mrocznymi beatami i klimatycznym sound designem Metro Boomina. Niewiele ponad trzydzieści minut molowych bangerów – w tym jeden z najlepszych trapowych refrenów ever, Ghostface Killers oraz singlowy instant classic, Ric Flair Drip. Do tego illbientowy My Choppa Hate Niggas i sugestywny Nightmare, a wszystko umoczone w gęstej, halloweenowej ektoplazmie. Na Without Warning Boomin – do spółki z kilkoma producenckimi kompanami – zaproponował melodie, jakich ze świecą szukać: nieprzyzwoicie przebojowe oraz owiane kryminalną, potępieńczą aurą. Jest tu Freddy Krueger, jest Jason Voorhees z Piątku 13, są szkieletory i inne supernaturalne kreatury, jest dużo przemocy i wulgarności. W zasadzie trudno wskazać jakiekolwiek wady tego albumu. Tak grać to trzeba umić... Lech Podhalicz

21 Savage/Offset/Metro Boomin – „Without Warning” (2017)

Cardi to jedna z najbardziej polaryzujących postaci na scenie. Ucieleśnienie amerykańskiego snu. Ex-striptizerka z Bronksu, która zrobiła karierę z dnia na dzień, a następnie utrzymała miejsce w ścisłym topie. Do tego niezwykle charakterna i szczera raperka, która kilka dni przed premierą Invasion of Privacy dopinała numery na całonocnych sesjach i dzieliła się tym w socialach.

Debiutanckim albumem miała udowodnić, że nie jest kolejną one-hit wonderką, która zniknie zaraz po tym, jak każdemu znudzi się zapętlanie Bodak Yellow. Udało się. Newcomerka nie uległa presji pierwszego przeboju i wykorzystała każdą minutę, aby wykręcić kolejne hity: Drip, I Like It, Bartier Cardi, She Bad, I Do. A przecież Invasion of Privacy to także feministyczny hymn self-made woman. Karina Lachmirowicz

Cardi B – „Invasion Of Privacy” (2018)

To nasze podejście do stworzenia vademecum brzmienia, które święciło triumfy w Ameryce na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. Selekcja obejmuje raczej pozycje najważniejsze, a nie najlepsze, co wbrew pozorom nie zawsze jest równoznaczne.

Przewodnik trapowy: 50 współczesnych klasyków, które wypada znać

Podziel się lub zapisz

Polecane