Czy to rodzima produkcja, czy amerykański bit, istnieją takie źródła nadwiślańskich sampli, do których sięga się szczególnie często. Sprawdziliśmy, co takiego mają w sobie.
Mimo że najmodniejsze brzmienia współczesnego rapu zerwały z tradycją samplowania i opierają się w większym stopniu na elektronice i obiegu gotowych loopów (co samo w sobie może być rozumiane jako sampling, ale to temat na inny dzień), korzystanie z cudzych nagrań przy tworzeniu własnej muzyki wciąż ma się dobrze.
Sampling – i ten kreatywny, i ten leniwy – od dekad jest wdrukowany w DNA hip-hopu. Nie ma ograniczeń gatunkowych ani geograficznych – głównym kryterium jest ten magiczny dźwięk lub cała pętla, co nie uchodzi uwadze producenckiego ucha. W obrębie polskiej muzyki jest grupa, z której sampluje się wyjątkowo chętnie: robią to i producenci z USA, i ci znad Wisły. Zebraliśmy tych, po których sięgano wyjątkowo często. Ważna uwaga: nie jest to bynajmniej zamknięta lista, bo tropienie sampli to niemal detektywistyczne zadanie!
Od O.S.T.R.-a po Vince’a Staplesa – jeden z największych wizjonerów polskiej muzyki cieszy się sporą popularnością wśród beatmakerów. Nic dziwnego, bo jego skłonności do eksperymentowania, zawiłych struktur rocka progresywnego i jazzu dają wiele miejsc do oddychania instrumentom. A przecież to solowe partie są najbardziej smakowitym producenckim kąskiem. Na korzyść Niemena działa także to, że wykonywał i nagrywał muzykę w naprawdę wielu gatunkach, a jego płyty nie mają statusu białych kruków, toteż łatwo na nie trafić nawet przypadkiem. Sprowadzanie fenomenalnej twórczości tego człowieka do Pod Papugami i Dziwny jest ten świat to po prostu robienie jej krzywdy.
NOON, Madlib, czy Curren$y to tylko początek listy osób, które sięgnęły po twórczość pierwszej damy polskiego jazzu. Przy muzyce Urszuli Dudziak działają podobne mechanizmy co przy Niemenie – również lubiła eksperymentować. Historie o tym, jak wpadała do sklepów gitarowych w Nowym Jorku i testowała na swoim wokalu wszystkie efekty są nie tylko prawdziwe, ale i fascynujące. Jej płyty także nie należą do rzadkości w sklepach, w końcu jest obecna choćby na hitowym soundtracku Komedy do Dziecka Rosemary Polańskiego, co w samplowym obiegu jest mocnym czynnikiem popularności.
Skoro już wspominamy jednego z największych jazzmanów, to warto wspomnieć, że i jego utwory znalazły drogę do beatów. Stereolab, SZA, Grammatik i Skalpel – nie tylko hip-hop, a cała gama gatunków sięgała po Komedę. Nic dziwnego. Jazz ze względu na dużą obecność partii solowych jest chodliwym towarem na samplowym rynku, a i związki artysty z soundtrackami do amerykańskich filmów zrobiły swoje. Polska realizacja gatunku to coś, co rezonuje na świecie bardzo mocno. I słusznie!
Z tanga dwojga łatwo się śmiać, ale Budka Suflera ma wiele sztosów na koncie. Nic dziwnego, że sample z tej formacji można znaleźć u The Alchemista, PRO8L3M-u, czy Mielzkiego. Najczęściej sampluje się z Przechodniem Byłem Między Wami z 1976 roku, lecz debiut, Cień wielkiej góry, jest równie dobrym, o ile nawet nie lepszym krążkiem. Wczesne wydanie grupy to naprawdę niezłe dziedzictwo najlepszego, co polska muzyka miała do zaoferowania w latach siedemdziesiątych.
Gdyby nie Zdzisława, to polski hip-hop byłby mniej barwny, szczególnie w kluczowym momencie swojego rozwoju. Tede, Slums Attack, Fenomen, Pezet i NOON – to tylko początek listy. Twórczość wokalistki obfituje w wokalne hooki gotowe do wzięcia, a jej współpraca z najlepszymi kompozytorami i aranżerami zapewnia instrumentalną bazę, z której grzechem byłoby nie skorzystać. Co ważne jej muzyka ocieka osobowością, a to nie byle atut dla samplujących.
