Za nami premiera nowej płyty Jana-rapowanie i Nocnego. Oto nasze pierwsze wrażenia

Jankowi zdarzało się rzucić, że bliżej niż do Stanów jest mu do Gorzowa i nieraz deklarował, że ma staroszkolne podejście do hip-hopu. Jest 2019 rok, on wciąż follow-upuje Eisa, a jednak zdecydował się kontynuować współpracę z producentem, który o muzyce myśli nie tylko w nowoczesny, ale i dosyć nierapowy sposób. I ten kontrast definiuje Plansze w jeszcze znaczniejszym stopniu niż NOCNĄ ZMjANĘ.

Mamy tu do czynienia z rzeczywiście niecodziennym spotkaniem. Oto dwudziestoletni raper wyciągnięty mentalnie z połowy poprzedniej dekady ponownie nagrywa z beatmakerem, którego twórczość charakteryzuje parkietowy, up-to-date sznyt. Zestaw piosenek, które przygotowali tym razem momentami przywodzi na myśl klubowe eksperymenty Dinali (Halaparty i księżniczki) czy Smarkiego Smarka (Róż). Tyle że w realiach końcówki drugiej dekady XX wieku.

Między Jankiem i Maksem jest przy tym wszystkim pewien rodzaj chemii, której obecności można wyczuć choćby we Wszystko okej. Na ostatniej prostej płyty przeprowadzają emocjonalny twist, a miejsce wiksy (we wcześniejszym Millenium Sport) zajmuje samotnicza rozkmina.

Śledząc zapowiedzi Plansz można było spodziewać się tradycyjnej polskiej płyty rapowej o smutnym melanżu albo dniu po; tego, czego dotyczyły wersy Bonsona w Lepiej nie pytać: Gnoje chcą mnie uczyć życia/Bo się któryś skirał trochę mocniej i ma dół. Próżno jednak szukać na Planszach wypruwania żył i kolejnej odsłony Muzyki poważnej.

Jan-rapowanie sprawia tutaj wrażenie wyjątkowo wyważonego i zdroworozsądkowego gościa, który nie jest zupełnie skłonny do skrajnych emocji. Kiedy porusza temat melanżu, rapuje: Chociaż po pijaku będę krzyczał je*ać jutro/Rano się obudzę, by się zbierać już, bo.../O swoją przyszłość walczę teraz. Kiedy porusza temat rozstania, daje prawdopodobnie najbardziej optymistyczne break-up bars w historii: I nie pykło z młodą. Serio, weź nie przejmuj się/Nauczyłeś się na niej rzeczy. Dla nowej będziesz lepszy/Wiem, że mógłbyś być dla tamtej starej, ale ją to pieprzy/Jej nowy typo też ją pieprzy. Stary, taka kolej rzeczy/Jeśli jest szczęśliwa, to co się nie cieszyć. Nie przemilcza tzw. ciężaru popularności, płytkości relacji czy samotności, ale w jego przemyśleniach nie ma cienia dramatyzmu.

I może nie jest to materiał wpisujący się w filozofię wygrywania życia, ale jako całość zaskakuje pozytywnym wydźwiękiem. Tak miękkiego lądowania w dorosłości mogłoby Jankowi pozazdrościć wielu dwudziestolatków. A przyjmując, że czterdzieści to nowe dwadzieścia - starszych odbiorców także.