Produkcja z 2012 roku utrzymuje się na liście Billboard 200 od 350 tygodni. Jest to drugi po The Eminem Show album hip-hopowy z takim wynikiem, a przecież wynik sprzedaży Slima Shady'ego jeszcze może zostać przebity.
No to na szybko zastanowiliśmy się, co wpłynęło na tak dobry odbiór tego klasyka:
Spójność i pomysł. Album jest w stu procentach w stylu Kendricka, nie czuć tam żadnych nacisków ze strony innych, raper buduje to po swojemu od początku do końca. Podtytuł A Short Film by Kendrick Lamar pasuje tu idealnie, bo kawałki układają się w niezłą fabułę i pomimo tego, że spodziewamy się dobrego zakończenia, przez tę godzinę oczekujemy zastygnięci na rozwój wydarzeń.
Wszystkie twarze Kendricka. Słyszymy tam całe spektrum możliwości rapera z Compton, od rozmaitego flow, przez szept i krzyki po recytację, a to wszystko przechodzi gładko i naturalnie. co więcej, jest tak zgrane, że K-Dot prowadzi nas przez ten świat niepostrzeżenie.
Intymność i migawki z życia. Nie patrzymy na uporządkowane wspomnienia Kendricka. Nie, zaglądamy do worka z wydarzeniami i po omacku znajdujemy tylko ich skrawki. Mamy wrażenie, że przez ten album wchodzimy z buciorami do jego domu, jedziemy z nim samochodem po ulicach Compton, za chwilę uciekamy przed policją, słyszymy nagranie poczty głosowej od jego mamy i rozmowy z kumplami. Kendrick okazuje się znakomitym narratorem opowieści o sobie samym i swoim otoczeniu.
Moda na Lamara. Co tu dużo mówić, jakość szła w parze z rozpoznawalnością. Fajnie, że Kendrick wyrobił sobie taką pozycję, nie siląc się na ultrakomercyjne chwyty, po prostu robił swoje. I robił to dobrze.
Czyli już wiecie, czego będziemy słuchać dziś do snu.
https://open.spotify.com/album/748dZDqSZy6aPXKcI9H80u?si=Nj-HeAgrTqmYAioxrkIR9A