Rapowy Top Wszech Czasów vol. 3: swoje ulubione utwory wybiera Marek Fall

Nie jest to absolutnie żadne odkrycie, ale ostatni czas na scenie amerykańskiej czy scenach lokalnych w poszczególnych krajach dobitnie pokazał, że bez Chiefa Keefa nie byłoby niczego jak u Kononowicza. Oddaję więc Cezarowi to, co należy do Cezara.

Niezmiennie bawią mnie memy przedstawiające futurystyczne metropolie rodem z Jetsonów, opatrzone komentarzem: Society if Bobby Shmurda never went to jail. Takie są fakty, więc ten głos leci do Chewyego jak rakieta.

Bombs Over Baghdad w ekstatyczny stylu inkorporowało wszystko, co gatunek miał do zaoferowania wcześniej i stanowiło zapowiedź wielu trendów, które pojawiły się w kolejnych latach. We wrześniu minęły dwie dekady odkąd André 3000 i Big Boi zrzucili te bomby, a skutki fali uderzeniowej nadal są odczuwalne.

Kanye na seventiesowy samplu z Twelve O’Clock Satanial otworzył w ten sposób swoją pentalogię rodem z rancza w Wyoming, a Pusha T... zrobił po prostu Pushę T. To wystarczyło na spektakularny modern classic. Kto ma wiedzieć, ten wie.

W samym środku Wielkiej Depresji pierwszego lockdownu wskoczyłem na hype train The Last Dance. I jeden z framentów udźwiękowiony Can I Kick It? doprowadził do tego, że wkrótce - jak ten Typ Mes - słuchałem wtedy Tribe'ów Calledów Questów. Prawda czasu, prawda ekranu.

W Travisie nawet bardziej niż człowieka nowej ery rapu - widzę odważnego wizjonera popu, który formatuje sobie mainstream pod kątem uwarunkowań trzeciego dziesięciolecia XXI wieku. Nie było w minionej dekadzie bardziej progresywnego numeru, który w takim stopniu zawładnałby masową wyobraźnią jak szlagier z Birds in the Trap Sing McKnight.

Nie wymienię dobrego numeru Eminema, bo go, kur*a, nie ma. Dobra - jakiś by się znalazł.

Gdyby Vincent z wysokości Summertime ‘06 - za legendą polskiego YouTube'a - rzucił wyzwanie: dajcie mi przeciwnika, niełatwo byłoby znaleźć kogoś takiego w całej rapowej hagiografii. Co to było za pióro; dziwaczna geekowsko-gangsterska charyzma; łatwopalne delivery! A jak konkretnie połączył te elementy, powstał nie Kapitan Planeta, a Norf Norf. Norfside, Long Beach - Norfside, Long Beach!

Już kiedy w 2006 roku ukazywało się Food & Liquor, Kick, Push brzmiało jak klasyk, zmaterializowany znienacka w czasie i przestrzeni. Od momentu premiery niejedną podrzędną scenę na niejednej szemranej bitwie freestyle'owej powycierano tym małym arcydziełem od Lupe Fiasco, ale jeżeli takich numerów nie pchać do Rapowego Topu Wszech Czasów - to jakie?

Tyler, Domo, Frank, Earl w tym samym numerze; łatwo, przyjemnie i w dobrej atmosferze... W 2012 roku miały miejsce premiery dwóch superbohaterskich blockbusterów: The Avengers i właśnie Oldie. Dziesięciominutowy opus od kolektywu Odd Future stanowił wówczas pokaz siły, ale też jasną deklarację przejęcia sceny. Spotkań o takiej skali rażenia wypada życzyć wszystkim na najbliższe dni.