Lil Uzi Vert, Harmony Korine, norwescy metalowcy i inni - przedstawiamy artystów, którzy trzymali z szatanem

Najsłynniejszym dziełem barokowego kompozytora i skrzypka Giuseppe Tartiniego jest sonata Il trillo del diavolo, którą... we śnie zagrał mu sam diabeł. Tak przynajmniej twierdził francuski astrolog Lalande, który z Tartinim spotkał się w Padwie. Włoch opowiadał, że pewnej nocy 1713 roku przyśniło mu się, że podpisał pakt z diabłem. W pewnej chwili wręczył szatanowi skrzypce, ponieważ był ciekawy czy potrafi grać. Muzyka, którą Tartini usłyszał była tak przejmująca, że z wrażenia się przebudził i próbował ją zapisać. Jak sam jednak przyznawał, jego Sonata z Diabelskim Trylem była ledwie namiastką diabelskiego oryginału.

Robert Johnson to na równi jedna z najbardziej tajemniczych i fundamentalnych postaci dla popkultury XX wieku. Ubogi chłopak ze stanu Mississippi zarejestrował ledwie 29 bluesowych utworów, ale stanowiły one podwaliny dla późniejszej muzyki gitarowej. Na wpływ Johnsona powoływali się m.in. Jimmy Page z Led Zeppelin, Jimi Hendrix, Brian Jones z Rolling Stones czy Bob Dylan. Co ciekawe, nagrania bluesmana były ponoć od początku powielane w złej prędkości, więc w pewnym sensie cała muzyka lat sześćdziesiątych została oparta na błędzie.

Ale do rzeczy. Według legendy, którą podsycał zresztą sam Johnson, pewnej nocy na skrzyżowaniu dróg przy plantacji bawełny Dockery, spotkał olbrzymiego, czarnoskórego mężczyznę. Ten wziął od niego gitarę, nastroił ją w specyficzny sposób i pobrzdąkał kilka bluesów, a kiedy zwrócił instrument właścicielowi - przekazał mu również wielki talent. Nieprawdopodobną historię miało potwierdzać to, że ludzie z jego rodzinnych stron zapamiętali Roberta jako przeciętnego muzyka, ale kiedy wrócił z wielomiesięcznej wyprawy w górę Mississippi - był już wirtuozem.

Pikanterii całej sprawie dodaje fakt, że bluesman zmarł w tajemniczych okolicznościach w wieku 27 lat, a miejsce jego pochówku pozostaje nieznane.

To wszystko jednak nic przy tym, co w latach dziewięćdziesiątych zaczęło się wyrabiać na skandynawskiej scenie black metalowej, gdzie dochodziło często do mariażu satanizmu z pogaństwem i neonazizmem. W środkach nie przebierali zwłaszcza Norwegowie. Nie chodzi tu bynajmniej o śmieszne i popkulturowe wyznawanie diabła - tylko o przerażające przekucie słowa w czyn. Najgłośniejszy case? Varg Vikernes z Burzum w 1993 roku zamordował Euronymousa z Mayhem, zadając mu kilkadziesiąt ciosów nożem. Otrzymał za to wyrok 21 lat pozbawienia wolności. Vikernes wcześniej miał też na koncie podpalenie kilku kościołów. Zdjęcie jednego z nich umieścił nawet na słynnej okładce EP-ki Aske.

Świętej pamięci Euronymous również dał się poznać jako utalentowany autor front coverów. Kiedy w 1991 roku jego kolega z zespołu podciął sobie żyły, a następnie odstrzelił głowę - zamiast zawiadomić służby, wykonał zdjęcie, które trafiło później na okładkę bootlegu Dawn of the Black Hearts.

Swoją drogą te wszystkie wyczyny zostały niejako usankcjonowane przez państwo. Norwegia jest dumna ze swego wkładu w muzykę black metal, a norweskich muzyków tego gatunku ceni się na całym świecie - można było przeczytać na stronie Ambasady Królestwa Norwegii w zapowiedzi tematycznej wystawy fotograficznej.

Pomijając regularne paktowanie z diabłem, pozostaje cała gałąź sztuki obrazoburczej. W Polsce o obrażę uczuć religijnych została oskarżona Dorota Nieznalska za umieszczenie penisa na krzyżu we fragmencie instalacji Pasja. W Stanach wielki skandal wywołała z kolei fotografia krucyfiksu zanurzonego w moczu, czyli Piss Christ Andresa Serrano. Możecie kojarzyć tę pracę z kolekcji FW17 Supreme.

Naczelny skandalista światowego kina, Harmony Korine w czołówce reżyserskiego debiutu (Gummo z 1997 roku) umieścił odwrócony krzyż, przedstawił satanistyczne obrzędy, a na ścieżkę dźwiękową wrzucił m.in. wspomniany wcześniej Burzum. Jeszcze mocniejszy pod tym względem okazał się eksperymentalny film The Diary of Anne Frank Pt II z trójką fanów black metalu wymiotujących na Biblię. Twórczość amerykańskiego reżysera od samego początku stanowiła wielką inspirację dla Tylera, the Creatora. Zresztą pisaliśmy o tym w sylwetce Korine'a.

A teraz, cytując jednego z komentujących pod teledyskiem Topanga, Aye who wants to read Corinthians wit me? Po co zawracać sobie dłużej głowę satanizmem rodem z American Horror Story, skoro piekło to już mamy - tutaj, na ziemi. Jak u Mobb Deep!