TOP 10 najlepszych polskich utworów 2023 roku

Są na tyle osobni i w swojej ekspresji charakterystyczni, że się gubię i zastanawiam, kto tu gra te pierwsze skrzypce – tak kilka miesięcy temu Filip Kalinowski pisał o Taco, Rosalie., czy właśnie Otso w kontekście ich featów na KOMBINATORYCE. Ale w przypadku Kotlina Fellaz w tym szaleństwie jest metoda. Jest we flow i stylistyce reprezentanta Tarchomina pewna dynamika, przyrodzona twórczości Hałastry; rapowi ulicznemu, osadzonemu w konketnym kontekście, ale ciągle wyglądającemu naprzód, unikającemu klasycznego, ławkowego sznytu i nadmiernej nostalgizacji. No i przebojowemu, bo przecież ten refren to jest regularny earworm. Żelazny punkt całego wydawnictwa, jeden z najciekawszych rapowych singli roku. Tutaj zgadza się absolutnie wszystko. Jacek Sobczyński

Pisanie w 2023 roku o tym, że u Włodiego najważniejsza jest życiowa mądrość, to trochę truizm. Ale co zrobić w przypadku numeru, który jest i hołdem w kierunku najważniejszej osoby w życiu, i szybkim storytellingiem z lotniskowej odprawy, i delikatnym, ale stanowczym memento mori – przemyconym tak nienachalnie, jak wątek jarania, który oczywiście też musiał się tu pojawić. Zresztą, mierzenie się z ostatecznością pojawia się na HHUltras niejednokrotnie – sprawdźcie i wyłapcie. Zwłaszcza, że po czasie to chyba niestety dość underrated album. Aha, beat Ńemego forteca, ale jak ktoś słuchał, to wie. Jacek Sobczyński

I see what you did there... Pezet znalazł prosty sposób na to, żeby wirtuozersko grać na strunach nostalgii. Przerobiliśmy to choćby wtedy, gdy spoglądał w przeszłość z Auerem naśladującym Noona w Intro (Niki); przerabiamy to teraz, gdy spogląda w przeszłość, sięgając po produkcję Waca z przełomu 1998 i 1999 roku. Nawet, jeżeli jest w tym populizm, zostaje usprawiedliwiony stylem i charakternością boostowanymi za sprawą swobody w korespondencji z beatem. Czego nie można powiedzieć o tej drodze przez mękę w Tokyo. Żadne kiedyś to było, ale nikt jak stary Pezet. Marek Fall

Sześcioletnia przerwa sprawiła, że oczekiwania wobec nowej płyty Kubana były ogromne. I możemy się spierać, czy spokój. je spełnił czy nie, ale trudno czepiać się doboru samych singli. Na wyróżnienie zasługuje zarówno mocniejszy magister sztuki, jak i sentymentalne pamiętam siebie czy same zmartwienia; nie da się też przejść obojętnie obok klipu do jak nie wrócę po północy. Ostatecznie do topki weszło na okrągło, czyli swego rodzaju spowiedź Kubana, który opowiada, co się z nim działo podczas długiej nieobecności na scenie. Szczerość połączona z hipnotyzującym głosem i gitarowym beatem (parafrazującym Wicked Game Chrisa Isaaka) zapewnia unikalny klimat, podbijany jeszcze przez świetny teledysk. Za takim Kubanem tęskniliśmy. Jj Święcicki

Hubertowi. nie da się nie kibicować. Na krajowej scenie brakowało wholesome typa wyrwanego z psychodelicznego tripu, który z taką łatwością i lekkością przebije się do majorsa jako totalny everyman. Słuchając jego kawałków trudno nie złapać tęsknoty za wszystkimi wakacyjnymi akcjami. I o ile wizuale to przede wszystkim rozkmina dwudziestoparolatka, który szuka sobie miejsca na świecie, cotton candy jest soundtrackiem do ostatniej imprezy z ziomami na plaży. Cały czas nostalgiczny, ale z potencjałem na odświeżenie radiowych list przebojów. A – przede wszystkim – taki, który zapisze się w pamięci daleko od kategorii szybko przemijających guilty pleasures. Bo to co robi jest timeless. Karina Lachmirowicz

Za Yung Adiszem przełomowy rok, w którym wydarzyła się przeprowadzka do Polski i premiera Kopenhagi. Do tego zestawienia wchodzi jednak singiel, który wyszedł po albumie i najprawdopodobniej nie znajdzie się na żadnym większym projekcie. WWA NA KOKSIE to dowód na to, że Adisz nie musi ograniczać się do ćpuńsko-hustlerskiej stylów i nawet dobrze, jeśli czasami od niej odejdzie. To także przykład niebanalnego letniaka; zrealizowanego w opozycji do wakacyjnej hegemonii afrotrapów (zbyt długiej). W rozmowie z nami Adisz przyznał, że męczy go już temat narkotyków i chce robić coś nowego. Kontynuacja klimatu z WWA NA KOKSIE nie byłaby takim złym rozwiązaniem. Jj Święcicki

Dream pop jest wpisany w kod genetyczny Coalsów i towarzyszył im zawsze. Nawet, gdy częściej ostatnio przeglądali się w hip-hopie i w TikToku. Kierowani, charakterystyczną dla siebie, operacyjną czujnością – Kacha z Lucassim wracają jednak do korzeni przywołując hasła typu Cocteau Twins (i Crystal Castles) albo shoegaze. I dokonują tego w najodpowiedniejszym momencie, gdy eteryczne brzmienia przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych to nie jest przykurzony relikt zalegający w pawlaczu popkultury. Sprawdźcie ten tekst. Przyszło więc co do czego i ta dwójka nagrała ulotny niezalowy szlagier, w którym echem urokliwie odbija się wspomnienie polskich ninetiesów. Coals mieli już u nas płytę roku (za Docusoap), dzwony mogą zapowiadać powtórkę. Marek Fall

Wraz z zamknięciem trasy Psycho Relations zakończyła się w ubiegłym roku historia Quebonafide as we know it. Ale na przestrzeni ostatnich miesięcy trwało jeszcze coś na kształt ostatków. Oficjalną drogą wychodziły featuringi – Na jedną kartę u Malika, same zmartwienia u Kubana, Głupie pomysły u Gedza, a drogą półoficjalną – Quebo sam zleakował swoja archiwa, z których Lil Konon z ekipą, mając błogosławieństwo Kuby, ułożył mixtape Dla Fanów Galaktyki. Imo – najlepszy materiał w dorobku rapera. Highlightem tego fanowskiego wydawnictwa było Sniffing Gas. Utwór, do którego – ponownie po fanowsku; za zgodą autora – Łatwogang stworzył teledysk. Oddolna determinacja pozwoliła w ten sposób uchwycić Quebonafide w absolutnym peaku, wrzucającego na luz, a jednak wciąż dystansującego trzy czwarte sceny. Fajny jest ten numer w chuj – jak szybko i słusznie zawyrokował Multi, punchline ściele się gęsto po freestyle'owemu (Mały fiut, wielkie serce!), beat to jest wielki świat, raperzy mają ze sobą ewidentną chemię. Jakby to zostało w szufladzie, byłaby strata, jakby Max Brod spalił rękopisy Franza Kafki. Marek Fall

Po czasie trudno uwierzyć, że ten utwór wywołał aż takie kontrowersje. Bo choć zestawienie Young Leosi z Grubym Mielzkym trzeba określić niecodziennym, to do Malibu Barbie naprawdę trudno się przyczepić. Zwłaszcza że wspomniany duet uzupełniają jeszcze m.in. Oki w rewelacyjnej formie czy wracający po przerwie Taco Hemingway. Mielon spędził dużo czasu na tłumaczenie się z tego kawałka, opowiadał o tym w rozmowie z Markiem Fallem, ale było warto. Absolutne show na Open’erze, status hymnu wakacji i miejsce na playliście Spotify Best of Global Hip-Hop 2023 – ten rok należał do club2020. Jj Święcicki

Po viralowych snippetach z TikToka często można spodziewać się powtarzalności, przyciągnięcia uwagi na kilkanaście sekund i rozczarowującego produktu finalnego. Jednak Oki kolejny raz udowadnia, że hype był uzasadniony. Jeden z najpopularniejszych raperów i gwiazda koszykówki stworzyli superelektryzujący duet na scenie krajowej, choć biorąc po uwagę zagraniczne reakcje – może i worldwide? Rap uwielbia przenikać się ze światem sportu, a tutaj rap lokalny przenika się ze sportem globalnym plus kiedy do różnorodnego flow Młodego Jeżyka dodamy świeży beat od wiernego fana rapera since day 1 i klimatyczny klip nakręcony w San Antonio, mamy gigantyczny hit. Oraz dowód na to, że Oki to nadal MVP. Karina Lachmirowicz