Wspaniały to jest rok! Wybraliśmy 12 najlepszych albumów, które ukazały się w pierwszym kwartale

To bez wątpienia najbardziej emocjonalny i najdojrzalszy materiał Maca. Ten krążek - na całej długości dosyć przygnębiający z jedynie kilkoma momentami oddechu - może stanowić wyciszającą terapię, a równocześnie da się go interpretować jako depresyjny list pożegnalny. Co jednak najważniejsze - właśnie na Circles Mac Miller poznał samego siebie lepiej niż kiedykolwiek wcześniej i tym samym dał nam zajrzeć głębiej w swoją osobowość, problemy i refleksje.

A tu znajdziecie pełną recenzję albumu.

Kiedy cała Polska czuła się w obowiązku, żeby wyrazić swoje - mniej lub bardziej lotne - zdanie na temat hitowej Patointeligencji, sporemu gronu wydawało się, że 100 dni do matury będzie zadumanym nad kondycją młodzieży moralitetem i głosem pokolenia czasów wszechobecnej cyfry. I co? I guzik, żeby nie powiedzieć dosadniej. Mata zrobił psikusa tym, którzy zbliżają się do rapu raz na ruski rok, by zdekodować kawałek czy płytę wyimkowo i z tezą - bez znajomości kontekstu. Jego krążek jest cudownie przyziemny (acz z paroma błyskotliwymi przemyśleniami), antybraggowy i niespotykanie umuzykalniony jak na wiek gospodarza. Stwierdzenie, że Matczak to ktoś pokroju Taco Hemingwaya, tyle że kieruje treści do nieco młodszych odbiorców, zupełnie nie jest przesadzone.

Londyńczyk gambijskiego pochodzenia odkrywa karty zwichrowanego życiorysu na niebanalnym i świetnie brzmiącym Big Conspiracy. Jak to jest być dzieckiem afrykańskich imigrantów, żyjąc na ulicach największego miasta Wielkiej Brytanii? Dlaczego kilkukrotnie był aresztowany za posiadanie noża w przestrzeni publicznej i jak wpłynął na niego incydent, w którym skończył z pięcioma dźgnięciami? Oczywiście jako ofiara. Media i fani budują wokół życiorysu J Husa niezliczone historie, z którymi ten rozprawia się za pomocą Big Conpiracy. I to w elegancki sposób - rapując i śpiewając, a także łącząc elementy czarnej muzyki z całego świata.

Jak wydaje się w tym momencie - za parę lat, gdy bardzo skondensowane albumy staną się oczywistą oczywistością, będziemy mogli śmiało powiedzieć, że H8 było jednym z najważniejszych katalizatorów zmiany długości krążków w polskim rapie. Powracającemu Beezy'emu udało się bowiem w dwudziestu minutach zamknąć wciągającą historię dorastania związanego z rewidowaniem własnych poglądów na życie, kilka kapitalnych, wymykających się szufladkom bitów i podać garść pomysłów na zuniwersalizowanie flow, by wyrwać je prawidłom traporapu. Wielka, choć mała rzecz.

Artykuł Refleksyjny jak nigdy, silny jak zwykle. Białas powrócił minialbumem H8 – jak nam się podoba? możecie przeczytać tutaj.

Jeszcze parę sezonów wstecz co bardziej kumaci słuchacze naśmiewali się z szerokiej reprezentacji kumpli z jednej paczki, ale teraz nie ma wątpliwości: polski rap producentami stoi. Mimo tego nadal nie możemy podarować Noonowi, że w poszukiwaniu spełnienia muzycznego oddalił się od ekosystemu rymów i bitów, by móc na własnych zasadach podążyć drogą bardziej eksperymentalną. Ogromna to strata, o czym przekonuje choćby Nobody Nothing Nowhere – wykreowany przez Bugajaka świat dusznego klimatu, szalejącej miejscami perki i zimnych, leśnych dźwięków. Wprawne ucho wyłapie dodatkowo w mig nawiązania stylistyczne do kultowej noon-rapowej stylistyki. Polecamy słuchać w skupieniu.

Choć wydane za jednym zamachem płyty Everything is Beautiful i Everything Sucks są sugestywnym przedstawieniem dualizmu raperki, to stawiamy na tę drugą, mroczniejszą propozycję. Dziesięć kawałków oddaje intensywny tydzień spędzony w Nowym Jorku; szaleńczy, nieprzewidywalny i pełen niepokoju czas, którego najlżejszym momentem jest - opowiedziana z subtelnością - historia o traumach z dziecięcych lat. W porównaniu do Everything is Beautiful to co prawda zupełnie chaotyczna dycha, ale właśnie tutaj Princess Nokia zabiera nas do przerażającego wesołego miasteczka, gdzie - pomimo pewnego dyskomfortu - chce się zostać dłużej.

Papiery na granie mieli zarówno Freddy Adu, jak i Dawid Janczyk, a nic z tego nie wyszło, więc same predyspozycje i przebłyski talentu jeszcze o niczym nie świadczą. Z Coalsami jest jednak całkiem inna historia. Za sprawą Homework, Tamagotchi i Klan rozpatrywaliśmy ich w kategorii obietnicy, która właśnie została spełniona. Jeszcze nikt u nas z takim rozmachem nie zaprzągł dream popu (za kilka miesięcy trzydziestolecie Heaven or Las Vegas - warto zapamiętać) w służbę trapu i eksperymentu w służbę chwytliwych piosenek. docusoap to pop surrealism zrealizowany ze światowym rozmachem. Być może najlepsza polska płyta z tej kategorii ever.

Na Eternal Atake czekaliśmy tak długo, że nasze oczekiwania względem najnowszego albumu Lil Uzi Verta urosły do astronomicznych rozmiarów. Na szczęście protegowany Young Thuga stworzył materiał z poziomu kosmicznego spodka, do którego został porwany, pisząc niezwykle melodyjne linijki. To bez wątpienia najlepsza dotąd płyta Uziego, który pokazuje, że ma warsztat, niemal hurtowo dostarcza zmian flow i sypie błyskotliwymi punchami jak z rękawa. Nawet jego - ścielące się gęsto - kasztany nie przeszkadzają, a nadają całości pewien urok. No i trzeba powiedzieć, że te beaty (m.in. Cashmere Cat, Chief Keef, Dez Wright, TM88 i Wheezy) zostają w głowie na długo!

Szeroki tekst poświęcony Eternal Atake jest dostępny tutaj.

- Włożyłem w to wiele pracy, nerwów, a nawet łez. Przez bardzo długi czas robiłem ten album dzień w dzień - z przerwą jedynie na Combo z Hadesem. Były momenty, że już odpadałem i chciałem sobie darować, bo myślałem, że nie podołam zadaniu, ale pomagał mi mój przyjaciel i hypeman, Peepz - napisał do nas Barto'cut12 po tym, jak ukazała się ta recenzja Sztucznych kwiatów. Dobrze, że w tzw. międzyczasie nie zabrakło mu samozaparcia. Dzięki temu już w pierwszych miesiącach roku dorzucamy mały klasyk do rapowej listy lektur obowiązkowych.

After Hours przynosi nostalgię za minionymi latami i wcześniejszymi krążkami oraz kolejne spojrzenie na niespełnioną miłość, co jest klasycznym motywem w numerach The Weeknd. Ten album to także popowo-disco-r&b-elektroniczna mieszanka gatunkowa z dodatkiem filmowej atmosfery. Spójność zostaje jednak zachowana, dzięki zastosowaniu prostych rozwiązań na płaszczyźnie wokalnej i instrumentalnej. To nie przypadek, że After Hours cały czas utrzymuje się na pierwszym miejscu amerykańskiej list przebojów.

Nasze wrażenie po pierwszych odsłuchach znajdziecie tu.

Gdyby wszystko poszło po myśli Dui Lipy, Future Nostalgia nie mógłby znaleźć się w tym zestawieniu. Pierwotnie album miał ujrzeć światło dzienne 3 kwietnia, ale w związku z wyciekiem - premierę przyspieszono o tydzień. W ten sposób brytyjska wokalistka tydzień wcześniej zapisała się we współczesnej popowej hagiografii za sprawą tego spektakularnego wydawnictwa, stojącego pod znakiem wspaniałych, mainstreamowych wykopalisk. Jak celnie ujął to recenzent Pitchforka: Future Nostalgia sounds like three Madonna eras at once. Dua Lipa powołuje się na inspiracje Blondie czy Moloko, jej producenci zasypują nas gradem sampli - od INXS do Your Woman White Town i teoretycznie można by jej zarzucić brak autorskiego pierwiastka, ale wszystko rekompensuje zwariowane repeat value. Nie ma lipy!

Pełną recenzję Future Nostalgia znajdziecie tutaj.

Obok PRO8L3Mu to właśnie Bartosz Kruczyński ma u nas największe dokonania w dziedzinie popkulturowego upcyklingu. Współtwórca Ptaków i reprezentant The Very Polish Cut-Outs w cieniu zagrożenia epidemicznego powrócił niedawno z kolejnym duchologicznym arcydziełem. Wcześniej - na Ostatnim dniu lata - tkał nostalgiczne bangery rodem z peerelowskich ośrodków wczasowych. Tym razem zostajemy przeniesieni do nocnego klubu z czasów początku transformacji ustrojowej. Kruczyński sampluje Marię Sadowską i Reni Jusis, ale równocześnie dotyka co jakiś czas tej melancholii, która definiowała Przelot. To jest emblematyczny house na miarę Europy Wschodniej!