Bijemy się w piersi! Podczas gdy na przestrzeni ostatnich lat wyeksploatowaliśmy do spodu new wave of horror – zaniedbany został niemal zupełnie renesans kina fantastyczno-naukowego, który wkroczył właśnie w kolejną dekadę. I rozgrywa się zarówno na polu blockbusterów (Avatar, Diuna, Marvel Cinematic Universe), jak i produkcji autorskich (Moon, A24).
Artykuł został pierwotnie opublikowany 8 czerwca 2022.
Skoro światło dzienne ujrzał właśnie trailer Dune: Part Two (premiera 3 listopada), przypominamy nasz ranking gatunkowych produkcji, w którym pierwsza część Diuny otarła się o zwycięstwo. Od razu wyjaśniamy: pominęliśmy potężne franczyzy – MCU, Gwiezdne wojny i Planetę małp, żeby ten wybór był bardziej zróżnicowany, a mniej oczywisty.
Interstellar (2014)
Nie będziemy udawać, że nie czujemy tego przygniatającego patosu, lukru cieknącego wtedy, gdy Nolan mówi o odwadze i poświęceniu. Gdyby Interstellar był utworem na orkiestrę, byłby w całości punktem kulminacyjnym. Ale to jest jeden z tych nielicznych przypadków, w którym kino odbiera się zmysłami, nie rozumem. A Interstellar to właśnie taka wizualno-dźwiękowa symfonia. Tę historię o kolonizacji kosmosu ogląda się rewelacyjnie; światła atakują, potężna muzyka Hansa Zimmera bije po uszach, obrazy (autorem zdjęć jest absolwent łódzkiej Filmówki, Hoyte von Hoytema) pokazują, jak małą, niewiele znaczącą pierdołką jest człowiek w zestawieniu z ogromem wszechświata. Niesamowita jest ta reżyserska wolta Nolana: od twórcy bazującego stricte na scenariuszu (jak w pierwszych filmach), po twórcę, u którego faktycznymi dialogami jest wszystko to, co dialogiem nie jest. Jacek Sobczyński
Diuna (2021)
Biblia sci-fi, a przy tym arcydzieło z pogranicza political i ecological fiction – długo uchodziła za literaturę, której nie da się zorganizować. Straceńczej epopei z Orsonem Wellesem, Salvadorem Dalim i muzyką Pink Floydów nie udało się zrealizować Alejandro Jodorowsky’emu. W powszechnym przekonaniu poległ David Lynch, chociaż jego filmowi z 1984 roku należałaby się uczciwa dyskusja, a być może nawet także pewna rehabilitacja. Misja niewykonalna od – mniej więcej – pół wieku została wreszcie ukończona przez Denisa Villeneuve’a. Reżyser Blade Runnera 2049 – jak pisał Łukasz Muszyński – poszedł za radą jednego z bohaterów książki, który przekonywał, że pierwszy krok do ominięcia pułapki to uświadomienie sobie, gdzie ona jest. I ekscytacja jego Diuną szybko rozlała się z festiwalu w Wenecji na cały świat. Wizja Franka Herberta stała się więc ciałem w zupełnie olśniewającym stylu, drewniany Timothée Chalamet wykreował przekonującego Paula Atrydę, Hans Zimmer nagle przypomniał sobie, jak to jest nie odcinać kuponów… Może i Villeneuve nie do końca uchwycił głębię literackiego pierwowzoru i podszedł do niego dość zachowawczo, ale rzeczywiście stworzył współczesną popmitologię na miarę nowych Gwiezdnych Wojen. Marek Fall
Komentarze 0