Zgodnie z oczekiwaniami w najważniejszych kategoriach wygrały filmy The Brutalist (dramat roku) oraz Emilia Perez (komedia/musical roku). Ale dalej było już zaskakująco.

Globalizacja nakręca nie tylko światowy, ale również polski rap.

Tekst z cyklu: niewiarygodne, ale prawdziwe.

W nowy rok wchodzimy po raz ostatni zerkając za siebie. Dwanaście miesięcy temu najlepszym krajowym trackiem okrzykneliśmy „Jeremy'ego Sochana”, wcześniej – „KFC” Otsochodzi. Jak jest tym razem?

W ramach serii 33 1/3 wydawnictwa Bloomsbury ukazało się jak dotąd ponad 200 pozycji. I żadna z nich nie opowiadała o polskiej rapowej płycie. Do teraz.

O ile „Skandal” Molesty czy „Produkcję Hip Hop” DJ-a 600 V wspomina się równie często, jak zasłużenie, o tyle o „Hiphopowym raporcie z osiedla w najlepszym wykonaniu” mówi się nad wyraz rzadko.

Od pierwszych Lenarów z bazarowych szczęk po lookbooki Prosto – rynek krajowej odzieży hiphopowej przeszedł dużo zmian, wolt i mniejszych lub większych trzęsień ziemi.

Nie trzeba już chyba debatować o tym, że gry wideo są gałęzią sztuki. Warto jednak – zupełnie osobno – przyjrzeć się dźwiękom, które stanowią ich integralną część.

Historia harwardzkiego profesora, który stał się prorokiem hipisów. A później także wrogiem numer jeden prezydenta Richarda Nixona i „sąsiadem” Charlesa Mansona.

W ubiegłym roku triumfowało u nas „Scaring The Hoes” JPEGMAFII i Danny'ego Browna. Jak jest tym razem? Miejsce pierwsze nie powinno budzić kontrowersji, ale w dziesiątce nie zabrakło zaskoczeń.

Po niemrawej części pierwszej coś ruszyło. I to już plus.

W czasie wielkiego kryzysu na naszej scenie Smarki i Zkibwoy wydali legendarne nielegale, ale też pozostawili po sobie niedopowiedzenie, które rezonuje zawsze 24 grudnia. Pomimo upływu kilkunastu lat.

„Night Embassy” to przedsięwzięcie globalne jeśli chodzi o życie nocne, więc najwyższy czas na naszą edycję. PKiN będzie miejscem celebracji street artu, muzyki, tatuażu, mody i melanżu.

Posiadłość w Illinois chciał kupić... Macaulay Culkin.

Ostatnio zrobili sobie przerwę. Czy w tym roku wrócą? Mamy taką nadzieję. A w oczekiwaniu na szóstą część, stworzyliśmy zestawienie ich świątecznych singli.

Dlaczego internet pokochał Orangutana?

Człowiek, który nigdy nie przestał wsłuchiwać się we własną ambicję. Ta pomagała mu kreować w głowie wyśnione dźwiękowe światy. Niektóre niemal idylliczne. Niektóre koszmarne.

Płyta konceptualna, płyta kultowa, płyta… marginesu, który w 2014 roku okazał się być dużo gęściej i ciekawiej zapisany niż przestrzeń oficjalnego wydruku.

Klasyczny już materiał po dekadzie doczekał się zremasterowanej wersji i specjalnego, rocznicowego wydania.

Kto usłyszy „Last Christmas”, ten przegrywa.

Potężnie przedstawia się galeria naszych albumów roku w latach dwudziestych. Kolejno: „Docusoap”, „Hustle As Usual”, „Roller” i „1-800-Oświecenie”. I nie spuszczamy z tonu!